Witold Bieńkowski
Z Wikipedii
Witold Bieńkowski ps. Wencki (ur. 1906 – zm. 1965) – polski polityk i publicysta, oficer kontrwywiadu Armii Krajowej, członek Wydziału Spraw Wewnętrznych i kierownik Referatu Żydowskiego Delegatury Rządu na Kraj.
W okresie międzywojennym publicysta Ilustrowanego Kuriera Codziennego i Głosu Narodu. W czasie II wojny swiatowej współzałożyciel w 1941 Frontu Odrodzenia Polski. Jeden z założycieli i czołowych działaczy Rady Pomocy Żydom "Żegota" od 1942. Od 1943 kierownik Referatu Żydowskiego w Departamencie Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu na Kraj. Wraz z Władysławem Jamonttem był inicjatorem zabójstwa szefa Wydziału Informacji Biura Informacji i Propagandy Armii Krajowej Jerzego Makowieckiego i jego zastępcy Ludwika Widerszala, zleconego grupie Sudeczki. Morderstwo to miało na celu rzucić cień na działalność prawicowego podziemia niepodległościowego. Aresztowany w 1944 przez NKWD, w 1945 zbiegł z obozu w Rembertowie. Nawiązał kontakt z Bolesławem Piaseckim, który umożliwił mu działalność jawną.
W latach 1945–1947 był redaktorem naczelnym tygodnika Dziś i Jutro. Poseł na Sejm Ustawodawczy w latach 1947–1952. Członek Katolicko-Społecznego Klubu Poselskiego.
[edytuj] Bibliografia
- Ryszard Bosakowski Ostatnie słowo — powojenne listy Witolda Bieńkowskiego do jego dawnych współpracowników z Rady Pomocy Żydom „Żegota” Karta nr 52
