Witold Szalonek
Z Wikipedii
Witold Szalonek (ur. 2 marca 1927 w Czechowicach–Dziedzicach, zm. 12 października 2001 w Berlinie) – jeden z najważniejszych przedstawicieli nurtu awangardowego w muzyce polskiej i europejskiej.
Ukończył Państwowe Liceum Muzyczne w Katowicach, a w latach 1951-1956 studia kompozytorskie u prof. Bolesława Woytowicza w PWSM w Katowicach (w tej uczelni również studia pianistyczne w klasie prof. Wandy Chmielowskiej). Studiował u Nadii Boulanger (Paryż 1962-63). Otrzymał stypendium Kranichsteiner Musikinstitut (Darmstadt 1960). W latach 1970-71, był stypendystą Deutscher Akademischer Austauschdienst (DAAD).
Szalonek był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego (do 1979: PWSM), gdzie zaczynał jako asystent (1956-61), potem kontynuował jako adiunkt (1961-67), docent z samodzielną klasą kompozycji (1967-81), kierownik Katedry Teorii Kompozycji 1970-75. W latach 1970-71 był rektorem PWSM. Od roku 1973 – profesorem kompozycji w Hochschule der Künste w Berlinie. Prowadził liczne warsztaty i seminaria w Polsce, Niemczech, Danii i Finlandii.
Kompozytor był odkrywcą tzw. "dzwięków kombinowanych", czyli wielodzwięków uzyskiwanych na instrumentach dętych drewnianych. W 1990 roku otrzymał tytuł doctor honoris causa Uniwersytetu w Münster, w 1994 nagrodę Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości, w 1999 nagrodę Kulturpreis Schlesien przyznawaną przez Rząd Dolnej Saksonii.
