Wschodnioazjatycka Eskadra Krążowników
Z Wikipedii
Wschodnioazjatycka Eskadra Krążowników była eskadrą marynarki wojennej Cesarstwa Niemieckiego między 1870 a 1914. Początkowo eskadra nie miała bazy, co zmieniło sie w listopadzie 1897, kiedy Kiauczou zostało kolonią niemiecką.
Po wybuchu I wojny światowej eskadra pod dowództwem Grafa Maximiliana von Spee koncentrowała się na zwalczaniu brytyjskiej żeglugi i transportów wojsk, ze znacznym sukcesem. Po przystąpieniu Japonii do wojny po stronie ententy, wyruszyła do Niemiec, naokoło Ameryki Południowej, w dalszym ciągu prowadząc działania rajderskie. W bitwie pod Coronelem u wybrzeży Chile, 1 listopada 1914, eskadra zatopiła dwa brytyjskie krążowniki pancerne, HMS "Good Hope" i HMS "Monmouth".
8 grudnia 1914 eskadra próbowała zaatakować bazę morską Port Stanley na Falklandach, nie wiedząc o obecności tam silnego brytyjskiego zespołu z dwoma krążownikami liniowymi, wysłanego w celu zniszczenia eskadry. W wynikłej następnie bitwie pod Falklandami eskadra została prawie w całości zniszczona, a admirał von Spee poniósł śmierć na swoim okręcie flagowym SMS "Scharnhorst", razem ze swoimi dwoma synami Otto (porucznik na SMS Nurnberg) i Heinrichem (porucznikiem na SMS "Gneisenau").
[edytuj] Okręty eskadry
- SMS "Scharnhorst" – zatopiony 8 grudnia 1914 o 16:17
- SMS "Gneisenau" – zatopiony 8 grudnia 1914 o 18:02
- SMS "Nürnberg" – zatopiony 8 grudnia 1914 o 19:27
- SMS "Leipzig" – zatopiony 8 grudnia 1914 o 21:23
- SMS "Dresden" – wysadzony przez załogę 14 marca 1915
- SMS "Emden" – wyrzucony przez załogę na plażę Wysp Kokosowych 9 listopada 1914
- "Seydlitz" – internowany 24 stycznia 1915 w Argentynie
- "Baden"
- "Santa Isabel"
- SMS "Prinz Eitel Friedrich"
