Kolonie niemieckie

Z Wikipedii

Niemcy po zjednoczeniu w 1871, za rządów Otto von Bismarcka czuli się na arenie międzynarodowej spóźnieni, ponieważ mocarstwa kolonialne podzieliły terytoria zamorskie między siebie. Niemcy od lat 80. XIX w. założyły tylko kilka kolonii w Afryce – Niemiecką Afrykę Wschodnią, Togo, Kamerun i Niemiecką Afrykę Południowo-Zachodnią oraz na wyspach Pacyfiku: północną część Papui jako Nową Gwineę Niemiecką, Archipelag Bismarcka, Samoa, Mariany, Wyspy Salomona, Palau, Nauru. Niemcy ponadto posiadali koncesje w Chinach – Kiauczou – gdzie stacjonowała Wschodnioazjatycka Eskadra Krążowników. W czasie I wojny światowej kolonie niemieckie poddały się Entencie i po wojnie zostały przez Ligę Narodów podzielone pomiędzy Francję i Wielką Brytanię jako terytoria mandatowe. W okresie do 1933 r. Niemcy nie dopominały się odzyskania wpływów zamorskich. Do sprawy posiadania kolonii powróciła dopiero III Rzesza.

[edytuj] Kolonie niemieckie

1. Nowa Gwinea Niemiecka 1885-1914
   1. Ziemia Cesarza Wilhelma
   2. Archipelag Bismarcka
   3. Bougainville
   4. Niemieckie Wyspy Salomona 1885-1899
   5. Mariany 1899-1919
   6. Wyspy Marshalla 1885-1919
   7. Palau 1899-1919
   8. Karoliny 1899-1919
   9. Nauru 1888-1919
2. Niemiecka Afryka Wschodnia 1885-1919
3. Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia 1884-1918
4. Niemieckie Witu 1885-1890
5. Kiauczou 1898-1914
6. Kamerun Niemiecki 1884-1919
7. Samoa Niemieckie 1899-1919
8. Togoland 1884-1919

[edytuj] Zobacz też

Schutztruppe