Zbroja turniejowa
Z Wikipedii
Zbroja turniejowa nie różniła się w zasadzie niczym od zbroi bojowej średniowiecznego rycerza. Była to więc typowa zbroja płytowa z hakiem do zawieszenia ciężkiej kopii na wysokości prawej piersi. Oczywiście i kształt i wygląd oraz zdobienie zmieniały się w ciągu stuleci, co w ikonografii najłatwiej dostrzec w kształtach hełmów. Różniły się też zbroje w zależności od tego, czy był to turniej pieszy lub konny, na miecze, topory, czy ten najbardziej klasyczny – w szrankach na kopie.
Szczególne charakterystyczne są zbroje turniejowe do walki konno. Charakteryzowały się nietypową budową. Dążono do jak największej opływowości formy, tak by kopia się po nich ześlizgiwała. Dozbrajano również niektóre części zbroi dodając płyt uzupełniających. Wzmacniano tak głównie część lewą, szczególnie hełm, naramiennik i nałokietnicę, jako że te części przyjmowały na siebie uderzenie kopii przeciwnika. Tak zmodyfikowana zbroja nie nadawała się za dobrze do innego rodzaju walki z powodu ograniczeń ruchu.
Szeregowe rycerstwo pojedynkowało się najczęściej w zbroi, którą zazwyczaj wkładało do boju. Zbroja (a do tego dochodziło jeszcze okrycie konia) kosztowała majątek. Ale wielcy panowie posiadali po kilka zbroi na różne okazje. I tak np. król Anglii Henryk VIII miał ich 7, cesarz Maksymilian Habsburg 9, a Frederigo de Montrefeltro, książę na Urbino 4. Słynny Zawisza Czarny z Garbowa swą słynną, na czarno szmelcowaną zbroję, wkładał tylko na turnieje. Rycerz tej sławy nie mógł sobie pozwolić, by na turnieju pokazać się w blachach klepanych po jakimś uderzeniu cepem czy toporem.
Tak więc zbroja turniejowa nie różniła się zasadniczo od bojowej, za wyjątkiem tego że w przypadku zbroi turniejowej liczyła się przede wszystkim ochrona, a nie mobilność, przez co zbroje turniejowe były czasem kilkukrotnie cięższe niż ich bojowe odpowiednik (stąd też pochodzi mit o niemożności wstania po przewróceniu w zbroi płytowej, choć w przypadku zbroi turniejowej takie przypadki się zdarzały), inna była natomiast kopia, którą – zamiast typowego ostrza – wieńczył stalowy trójnik, który gwarantował, że pancerz nie zostanie przebity, a trafiony najwyżej (o co chodziło) wyleci z siodła.
Zbroja turniejowa straciła byt wraz z zaprzestaniem organizowania turniejów, czyli wtedy (pocz. XVI wieku), gdy rycerstwo utraciło wszystkie swe atrybuty poza nazwą.
