Zespół Boerhaavego

Z Wikipedii

	Przedziurawienie przełyku
(ruptura oesophagi)
ICD-10:	K22.3
K22.3.0 {{{X.0}}}
K22.3.1 {{{X.1}}}
K22.3.2 {{{X.2}}}
K22.3.3 {{{X.3}}}
K22.3.4 {{{X.4}}}
K22.3.5 {{{X.5}}}
K22.3.6 {{{X.6}}}
K22.3.7 {{{X.7}}}
K22.3.8 {{{X.8}}}
K22.3.9 {{{X.9}}}

Zespół Boerhaavego (zespół Boerhaave'a, ang. Boerhaave's syndrome) – pęknięcie przełyku powodujące silny ból zamostkowy. Zazwyczaj spowodowane jest gwałtownymi wymiotami w przebiegu zaburzeń łaknienia takich jak bulimia, chociaż rzadko może być spowodowane niezwykle gwałtownym kaszlem albo innymi sytuacjami. Następstwami pęknięcia przełyku mogą być odma śródpiersia (pneumomediastinum) i (lub) zapalenie śródpiersia (mediastinitis) oraz posocznica. Jako pierwszy zespół ten opisał XVIII-wieczny lekarz Hermann Boerhaave.

[edytuj] Objawy i przebieg

Typowo zespół występuje przy forsownych wymiotach. Zespół Boerhaavego rożni się od zespołu Mallory'ego i Weissa pełnościennym przerwaniem ciągłości przełyku, podczas gdy w zespole Mallory'ego i Weissa pęknięcie dotyczy jedynie błony śluzowej. Termin zespołu Boerhaavego jest użyteczny dla określenia sytuacji innej niż jatrogenna perforacja, stanowiąca 85-90% przypadków perforacji przełyku^{[potrzebne źródło]}.

Klasyczna triada Mecklera objawów zespołu Boerhaavego obejmuje:

wymioty,
ból klatki piersiowej,
podskórne rozdęcie dolnej części szyi, występujące po obfitym posiłku połączonym z alkoholem; jednak występuje ona w jedynie połowie przypadków^{[potrzebne źródło]}. Najczęstszymi objawami radiologicznymi zespołu Boerhaavego są płyn w jamie opłucnej (91%) i pneumothorax (80%). Pierwszymi objawami widocznymi na zdjęciu przeglądowym klatki piersiowej mogą być pneumomediastinum lub rozedma podskórna. Do 12% pacjentów ze spontaniczną perforacją przełyku nie prezentuje objawów radiologicznych. Zdjęcie radiologiczne przełyku ze wzmocnieniem kontrastowym pozwala postawić właściwe rozpoznanie w 75% do 85% przypadków^[1].

[edytuj] Patofizjologia

Pęknięcie przełyku w zespole Boerhavego jest przypuszczalnie rezultatem gwałtownego wzrostu ciśnienia w przełyku spowodowanego wymiotami, spowodowanego rozkojarzeniem nerwowomięśniowym i brakiem rozkurczu mięśnia pierścienno-przełykowego. Zespół często jest następstwem obfitego posiłku i (lub) nadmiernego spożycia alkoholu. Najczęstszym miejscem pęknięcia przełyku jest lewa tylno-boczna ściana dolnej trzeciej części przełyku, 2-3 cm od wpustu żołądka.

[edytuj] Różnicowanie

Diagnostyka różnicowa zespołu Boerhaavego obejmuje między innymi ostry zespół wieńcowy i rozwarstwienie aorty.

[edytuj] Leczenie

Leczenie zespołu Boeerhavego obejmuje wdrożenie antybiotykoterapii w celu zapobieżenia zapaleniu śródpiersia i posocznicy; chirurgiczne zespolenie perforacji i dożylne uzupełnienie płynów.

Przypisy

↑ Herman S, Shanies H, Singh H, Warshawsky M. Spontaneous Esophageal Rupture: Boerhaave's Syndrome. Clinical Pulmonary Medicine. 10, 3, 177-182. 2003.