Zgrupowanie Żniwiarz
Z Wikipedii
Zgrupowanie Żniwiarz - oddziały bojowe Armii Krajowej działające w okresie okupacji niemieckiej w Polsce i biorące udział w walkach w okresie powstania warszawskiego.
Zgrupowanie powstało w 1942 z grupy uczniów Gimnazjum im. ks. J. Poniatowskiego i młodzieży z Marymontu. Na początku 1943, po utworzeniu Kedywu, zorganizowano 9. kompanię dywersji bojowej "Żniwiarz", która była oddziałem dyspozycyjnym komendanta obwodu "Żywiciel".
[edytuj] Organizacja
- Dowódca - por. Mieczysław Morawski ps. "Szeliga";
- 226 pluton - dowódca ppor. Gustaw Budzyński ps. "Szymura";
- 229 pluton - dowódca pchor. Stanisław Swinarski ps. "Poraj;
- 230 pluton - dowódca pchor. Zygmunt Wisłouch ps. "Zarewicz".
[edytuj] Szlak bojowy
Miejscem koncentracji zgrupowania "Żniwiarz" na Godzinę "W" były rejony przy ul. Mikołaja Gomółki, ul. Józefa Sułkowskiego i parku Promyka na tzw. Żoliborzu oficerskim. Około godziny 13.50, po drodze z ul. Wespezjana Kochowskiego, gdzie znajdowały się magazyny broni "Żniwiarza", na miejsca zbiórki, transportujący broń żołnierze oddają pierwsze strzały podczas powstania warszawskiego. Wygrana potyczka nie przeszkodziła powstańcom w dotarciu do punktu zbornego. Celem ataku żołnierzy "Żniwiarza" były niemieckie pozycje na ul. Krasińskiego i ul. Włościańskiej oraz rejony Placu Grunwaldzkiego.
Podczas marszu zgrupowanie zostało zaatakowane w rejonie Placu Lelewela(ul. Krechowiecka i Cieszkowskiego) i w walce poniosło dotkliwe straty. W dalszych dniach powstania oddziały zgrupowania toczyły ciężkie walki na ul. Suzina i na osiedlu Zdobycz Robotnicza. Brały udział w natarciu na Dworzec Gdański, broniły warsztatów Opla, oraz reduty powstańczej jaką był budynek Straży Ogniowej u zbiegu ul. Słowackiego, Gdańskiej i Potockiej. Ostatnią placówką "Żniwiarza" była obrona ul. Słowackiego i pl. Wilsona.
Straty to 92 poległych i wielu rannych. Walczyli w nim m.in. Włodzimierz Kaczanowski i Zdzisław Sierpiński.
