Zygmunt Chełmicki

Z Wikipedii

Ks. Zygmunt Chełmicki (ur. 10 maja 1851 roku w Warszawie, zm. 3 lipca 1922 roku) - polski ksiądz katolicki, działacz społeczny, publicysta i wydawca.

Ks. Zygmunt Chełmicki pochodził ze starej rodziny szlacheckiej, której gniazdem rodowym była Chełmica w ziemi dobrzyńskiej. Wykształcenie średnie uzyskał w gimnazjum w Chełmnie, które ukończył w 1868 roku. W tym samym roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Płocku. W 1869] roku otrzymał święcenia niższe, a w 1872 roku został subdiakonem. Studia teologiczne kontynuował od 1872 roku w Münster (Monaster) pod zmienionym nazwiskiem. Po powrocie do kraju został wyświęcony na kapłana 20 września 1873 roku. W 1877 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie otrzymał od ówczesnego administratora Archidiecezji rektorat kościoła św. Ducha (dawniej paulinów). Obowiązki te pełnił do śmierci (1922).

Od 1881 roku był redaktorem warszawskiego dziennika "Słowo". W 1891 roku odbył podróż do Brazylii, której celem było zbadanie sytuacji polskich emigrantów w tym kraju. Owocem tej podróży była książka W Brazylii, w której obalił emigracyjne miraże, ukazując brutalny obraz cierpiących głód i nędzę polskich emigrantów. W 1900 roku został wydawcą, dzięki powołaniu do życia pomnikowego wydawnictwa "Biblioteki Dzieł Chrześcijańskich". W ramach tej akcji powstała "Podręczna Encyklopedia Kościelna". Od 1905 do 1914 roku pełnił kierowniczą rolę w Stronnictwie Polityki Realnej. Apogeum działalności politycznej ks. Chełmickiego przypada na lata 1916-1918. Dnia 17 września 1917 roku został sekretarzem Rady Regencyjnej. 11 listopada 1918 roku, wraz z oddaniem władzy Piłsudskiemu, zakończyła się jego rola polityczna w Radzie. Zmarł 3 lipca 1922 roku i pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.