Bazylika św. Piotra na Watykanie
Z Wikipedii
Współrzędne: 41°54'8" N 12°27'12" E
Bazylika św. Piotra na Watykanie (wł. San Pietro in Vaticano) - zbudowana w latach 1506-1626 rzymskokatolicka bazylika na placu św. Piotra na Watykanie.
To drugi co do wielkości kościół na świecie (powierzchnia: 23 000 m²; większą świątynią jest tylko Bazylika Matki Boskiej Królowej Pokoju w Jamusukro powierzchnia: 30000 m²) i jedno z najważniejszych świętych miejsc chrześcijaństwa.
Wedle tradycji bazylika stoi na miejscu ukrzyżowania i pochówku św. Piotra, uznawanego za pierwszego papieża - jego grób leży pod głównym ołtarzem. W bazylice i w jej podziemiach znajdują się także groby innych papieży, w tym Jana Pawła II.
Spis treści |
[edytuj] Historia budowli
[edytuj] Bazylika wczesnochrześcijańska
Bazylika została zbudowana przez Konstantyna Wielkiego ok. 324 r. jako świątynia memorialna nad grobem świętego Piotra. Była to duża (122,0 x 64,0 m), pięcionawowa bazylika zakończona poprzeczną nawą - transeptem z przylegającą do niej absydą w osi nawy głównej. Od wschodu poprzedzało ją duże atrium z fontanną umieszczoną w jego części centralnej (z fontanny zachowała się rzeźba szyszki pinii umieszczona w niszy na dziedzińcu Szyszki na Watykanie).
Bazylika, położona poza murami Rzymu, stała się miejscem pielgrzymek dla wyznawców chrześcijaństwa. Po jej ograbieniu przez arabskich piratów (w 846) papież Leon IV podjął decyzję o otoczeniu bazyliki i przylegających do niej budynków murem obronnym. W ten sposób powstało tzw. "miasto leonowe".
[edytuj] Nowa bazylika
Na początku XVI wieku, papież Juliusz II, podjął decyzję o zburzeniu grożącej zawaleniem bazyliki z czasów Konstantyna i zbudowaniu w tym miejscu nowej świątyni. Zadanie powierzył Donato Bramantemu, który zaprojektował świątynię na planie centralnym krzyża greckiego z kopułą nad przecięciem naw. Budowę rozpoczęto w 1506 r. Po śmierci Bramantego (1514), budowę kontynuował Rafael wraz z pomocnikiem Bramantego - Guliano da Sangallo, a po jego śmierci (1516) Antonio da Sangallo. Rafael zaproponował zmianę w projekcie z planu centralnego na bazylikę z podłużną nawą główną.
Kolejną osobą odpowiedzialną za budowę bazyliki został Michał Anioł (1546), który stworzył nowy (i w znacznym stopniu ostateczny) późnorenesansowy projekt kościoła, mający najwięcej wspólnego z projektem Bramantego z 1505 r. W porównaniu z Bramantem projekt Michała Anioła cechuje większa zwartość i jednolitość planu oraz monumentalizm elewacji, zdradzający związki z architekturą starożytnego Rzymu. Po objęciu kierownictwa Michał Anioł rozpoczął budowę trzech absyd i kopuły. Prace prowadził do śmierci, czyli do 1564 r. W tym czasie ukończono budowę absydy z lewej strony bazyliki oraz bęben kopuły.
Dzieło Bramantego, Rafaela i Michała Anioła było kontynuowane przez architektów Pirro Ligorio, Vignolę, Giacomo della Porta (który w 1590 ukończył kopułę według projektu Michała Anioła), Domenico Fontana, Giovanni Fontana i Carlo Maderno (od 1605). Ten ostatni na polecenie papieża Pawła V zmienił plan kościoła na krzyż łaciński dobudowując podłużną nawę od wschodu oraz zaprojektował obecną fasadę od strony placu św. Piotra, utrzymaną w duchu baroku.
Bazylika św. Piotra została konsekrowana 18 listopada 1626 przez papieża Urbana VIII. Przez wiele lat był to największy kościół chrześcijański. Jego długość to ponad 211,0 m (wewnątrz 186,0 m), długość nawy poprzecznej 137,5 m, szerokość nawy głównej 27,0 m przy 46,0 m wysokości. Wysokość pod kopułą - 132,5 m.
[edytuj] Wnętrze bazyliki
[edytuj] Przedsionek
Kościół poprzedza przedsionek, którego głębokość wynosi 13,0 m. Front kościoła to 13,0 m fasada przedsionka zaprojektowana przez Carlo Maderno. Nad wejściem znajduje się sala połączona z pałacem papieskim. Z środkowego balkonu tej sali nowo wybrany papież udziela błogosławieństwa Urbi et Orbi - Miastu i Światu. Fasadę wieńczą rzeźby przedstawiające 11 apostołów (brakuje tylko św. Piotra), Jana Chrzciciela oraz ustawioną w części centralnej, figurą Chrystusa. Na sklepieniu przedsionka, w środkowej części, umieszczono mozaikę Giotta Navicella pochodzącą z pierwszej bazyliki. Mozaika przedstawia Chrystusa ratującego łódź apostołów na wzburzonym morzu.
Z przedsionka do wnętrza bazyliki prowadzi pięcioro drzwi, z których środkowe ozdobione płaskorzeźbami z scenami z życia i śmierci św. Piotra zostały wykonane na polecenie Eugeniusza IV, w XV wieku przez Filarete do pierwszej bazyliki. Drzwi skrajne po prawej stronie to Święta Brama otwierana z okazji roku świętego. Zdobią je płaskorzeźby z scenami z Ewangelii oraz przedstawienie otwarcia Bramy w 1950 r przez papieża Piusa XII. (Brama została wykonana przez Vico Consorti na zamówienie Piusa XII o otwarta po raz pierwszy 24 grudnia 1949). Brama od strony bazyliki jest niewidoczna, zasłania ją mur, który zostanie zburzony a brama otwarta dopiero po ogłoszeniu kolejnego jubileuszu roku świętego. Drzwi skrajne po lewej stronie to Brama Śmierci, wykonana przez Giacomo Manzu w 1964.
[edytuj] Część centralna
W centralnej części kościoła, pod kopułą, znajduje się ołtarz główny, tzw. papieski, nad nim wykonany z brązu barokowy baldachim zaprojektowany przez Berniniego na polecenie papieża Urbana VIII. Brąz do wykonania konfesji św. Piotra pochodzi z belkowania przedsionka rzymskiego Panteonu. Cztery kolumny podtrzymujące baldachim o wysokości 28,0 m mają charakterystyczne dla baroku skręcone trzony. Ołtarz znajduje się ok. 7,0 m nad grobem św. Piotra (według badań archeologicznych przeprowadzonych w latach 1939-1950). Od ołtarza prowadzi zejście do Krypty św. Piotra (niedostępne dla zwiedzających). Cztery masywne filary podtrzymują kopułę o średnicy 42 m. Jej wnętrze podzielone zostało na ułożone promieniście pola i ozdobione mozaikami Cavaliera d'Arpino. Z poziomu posadzki najwyraźniej widoczne są podobizny czterech ewangelistów znajdujące się na pendentywach. We wnętrzu latarni wieńczącej kopułę zbudowany został balkon dostępny dla zwiedzających.
Po prawej stronie ołtarza papieskiego znajduje się XIII-wieczny brązowy posąg Błogosławiącego św. Piotra, dzieło Arnolfo di Cambio. W niszach filarów podtrzymujących kopułę umieszczono figury świętych: Longina, Heleny (matki Konstantyna Wielkiego), Weroniki i Andrzeja Apostoła. Pod figurami św. Longina i św. Andrzeja znajdują się zejścia do Grot Watykańskich, w których znajdują się sarkofagi papieskie i kaplice. W krypcie konfesji św. Piotra widoczny jest grób św. Piotra.
W absydzie kończącej część prezbiterialną, w otoczeniu pomników Pawła III i Urbana VIII znajduje się ołtarz zwany Katedrą św. Piotra. W centralnej jego części umieszczono brązowy tron (katedrę), w którego wnętrzu umieszczono drewniany tron pochodzący z przełomu XII-XIII wieku (jak ustalono podczas badań wykonanych w 1974 r.). Według tradycji miał to być jednak tron używany przez samego św. Piotra. Katedrę otaczają rzeźby przedstawiające ojców kościoła: św. Ambrożego, św. Augustyna, św. Atanazego i św. Jana Złotoustego. Powyżej umieszczono witraż wyobrażający Ducha Świętego. Ołtarz został wykonany w 1665 przez Berniniego.
Nawę główną bazyliki przekrywa sklepienie kolebkowe ozdobione kasetonami. Na posadzce zaznaczono długość największych kościołów chrześcijańskich. W połowie długości nawy widnieje odległość 103,5 m odnosząca się do jedynego, uhonorowanego w ten sposób, polskiego kościoła - Bazyliki Mariackiej Wniebowzięcia NMP w Gdańsku.
[edytuj] Obejście
Ramiona transeptu z prezbiterium łączy obejście. Po lewej stronie umieszczony jest monumentalny pomnik modlącego się Aleksandra VII. Poniżej umieszczono symboliczne postacie uosabiające m.in. śmierć i prawdę. Jest to dzieło Berniniego.
W głębi obejścia, na prawo od nagrobka Aleksandra VII, znajduje się ołtarz pochodzący z pierwszej, konstantyńskiej bazyliki, z postacią Matki Boskiej, Matki Kościoła. Tytuł ten został nadany w 1964 r. przez Pawła VI. Dalej płaskorzeźba ołtarza z połowy XVII wieku przedstawiająca Attylę pod Rzymem. Jest to ołtarz Leona Wielkiego, pierwszego papieża pochowanego w bazylice konstantyńskiej.
[edytuj] Kaplice
Do naw bocznych przylegają liczne kaplice. W pierwszej od wejścia po prawej stronie kościoła jest umieszczona Pietà watykańska. Od czasu uszkodzenia rzeźby przez szaleńca osłania ją kuloodporna szyba. Rzeźba została wykonana w 1498 r. przez 24-letniego, nieznanego jeszcze wtedy Michała Anioła. Na szarfie widnieje ledwo widoczny napis: Michael Angelus Bonarotus Florentinus faciebat ("wykonał Michał Anioł Buonarroti Floreńczyk"). Napis został umieszczony przez samego mistrza, który zorientował się, że jego dzieło przypisywane jest innym twórcom a jego nazwiska nikt nie zna.
Za wnęką, w której umieszczona jest Pietà, znajduje kaplica Krucyfiksu, w której można zobaczyć średniowieczny krucyfiks, dzieło Pietro Cavalliniego. Naprzeciw tej kaplicy umieszczony jest pomnik królowej Szwecji - Krystyny Wazy, która pod koniec życia przeszła na wiarę katolicką, osiadła w Rzymie i po śmierci (1689) została pochowana w podziemiach bazyliki. Kolejne kaplice to: św. Sebastiana, Sakramentu (mająca połączenie z pałacem papieskim). Po stronie lewej, na wysokości pomnika królowej Krystyny znajduje się pomnik Marii Klementyny Sobieskiej, wnuczki Jana III Sobieskiego oraz pomnik jej męża Jakuba Stuarta i dwóch ich synów: Karola Edwarda i Henryka Benedykta, kardynała.
 |
 |
 |
 |
[edytuj] Archiprezbiterzy Bazyliki Watykańskiej
- Bobone Orsini (1193-1198) [1]
- Ugolino di Conti di Segni (papież Grzegorz IX) (1198-1207) [2]
- Guido Papareschi (1207-1221) [3]
- Gregorio Crescenzi (1221-1226) [4]
- Ottaviano Conti di Segni (1227-1234) [5]
- Stefano Normandis (1234-1254) [6]
- Riccardo Annibaldeschi di Molaria (1254-1276) [7]
- Giovanni Gaetano Orsini (później papież Mikołaj III) (1276-1277) [8]
- Matteo Orsini Rosso (1277-1305) [9]
- Napoleone Orsini Frangipani (1306-1342) [10]
- Annibaldo di Ceccano (1342-1350) [11]
- Guillaume de La Jugie (1352-1366) [12]
- Rinaldo Orsini (1366-1374) [13]
- Francesco Tebaldeschi (1374-1378) [14]
- Hugues de Saint-Martial (1378) [15]
- Philippe d'Alençon (1378-1397) [16]
- Cristoforo Maroni (1397-1404) [17]
- Angelo Acciaioli (1404-1408) [18]
- Antonio Calvi (1408-1411) [19]
- Pedro Fernandez de Frias (1412-1420) [20]
- Antonio Correr (1420-1434) [21]
- Giordano Orsini (1434-1438) [22]
- Julian Cesarini (1439-1444) [23]
- Pietro Barbo (później papież Paweł II) (1445-1464) [24]
- Richard Olivier (1464-1470) [25]
- Giovanni Battista Zeno(1470-1501) [26]
- Juan López (1501)[27]
- Ippolito d’Este (1501-1520) [28]
- Marco Cornaro (1520-1521?) [29]
- Agostino Trivulzio (1521?-1528?) [30]
- Francesco Cornaro(1528?-1543?)[31]
- Alessandro Farense (1543?-1589) [32]
- Giovanni Evangelista Palotta (1589 – 1620)[33]
- Scipione Caffarelli-Borghese (1620-1625)[34]
- Francesco Barberini (1625-1667) [35]
- Carlo Barberini(1667-1704) [36]
- Francesco Nerli (1704 – 1708) [37]
- (1708-12 wakat?)
- Annibale Albani (1712 – 1751) [38]
- Henry Benedict Stuart (1751-1807)[39]
- Romoaldo Braschi-Onesti (1807-1817) [40]
- Alessandro Mattei (1817-1820) [41]
- Pietro Francesco Galleffi (1820-1837)
- Giacomo Giustiniani (1837-1843)
- Mario Mattei (1843-1870)
- Niccola Clarelli Parracciani (1870-1872)
- Edoardo Borromeo (1872-1881)
- Edward Henry Howard (1881-1892)
- Francesco Ricci Paracciani (1892-1894)
- Mariano Rampolla del Tindaro (1894-1913)
- Rafael Merry del Val y Zulueta (1914-1930)
- Eugenio Pacelli (później papież Pius XII) (1930 – 1939)
- Federico Tedeschini (1939-1959)
- Domenico Tardini (1959 – 1961)
- Paolo Marella (1961– 1983)
- Aurelio Sabattani(1983 – 1991)
- Virgilio Noè (1991 – 2002)
- Francesco Marchisano (2002 – 2006)
- Angelo Comastri (od 2006)
[edytuj] Pozostałe bazyliki papieskie w Rzymie
Oprócz bazyliki św. Piotra w Rzymie znajdują się jeszcze trzy inne kościoły mające tytuł bazyliki papieskiej (dawniej nazywane patriarchalnymi). Są to:
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Strona ze zdjęciami
- Zdjęcia w serwisie Panoramio
- Bazylika w WikiMapii
- (en) Wykaz archiprezbiterów w serwisie Giga-Catholic Information
