Papież Paweł VI

Z Wikipedii

Papież Paweł VI
Herb
Dewiza	In nomine Domini W imię Pańskie
Imię łacińskie	Paulus PP. VI
Data wyboru	21 czerwca 1963
Poprzednik	Jan XXIII
Następca	Jan Paweł I
Imię i nazwisko	Giovanni Battista Montini
Urodzony	26 września 1897 Concesio, Włochy
Zmarł	6 sierpnia 1978 Castel Gandolfo, Włochy

Sługa Boży Paweł VI, właśc. Giovanni Battista Montini (ur. 26 września 1897 w Concesio, diecezja Brescia, zm. 6 sierpnia 1978 w Castel Gandolfo) - włoski duchowny katolicki, od 21 czerwca 1963 papież.

Spis treści 1 Życie przed wyborem na papieża 2 Konklawe po śmierci Jana XXIII 3 Papież Paweł VI 4 Encykliki Pawła VI 5 Wizyty zagraniczne 6 Działalność ekumeniczna 7 Paweł VI i Polska 8 Śmierć i beatyfikacja 9 Nominacje kardynalskie 10 Źródła 11 Linki zewnętrze

[edytuj] Życie przed wyborem na papieża

Giovanni Battista Enrico Antonio Maria Montini należał do starego rodu osiadłego we wczesnym średniowieczu w Brescii.

Był synem katolickiego adwokata i dziennikarza Giorgio, deputowanego z ramienia Włoskiej Partii Ludowej.

Jego ojciec był głęboko religijny i zawsze wierny katolickim zasadom życia. Matka Giudita Algisi pochodziła ze zubożałego rodu szlacheckiego.

Wyróżniał się zdolnościami i zamiłowaniem do nauki, miał natomiast tak słabe zdrowie, że lekarze zabronili mu nawet uprawiać sport. Chciał zostać pisarzem lub dziennikarzem

Urodził się 26 września 1897 roku Concesio, małym miasteczku koło Brescii.

Uczył się w Collegio Cesare Artici (w 1913 przerwał naukę z powodów zdrowotnych). W 1916 zdał maturę w gimnazjum Arnoldo di Brescia. Przez następne cztery lata studiował w seminarium w Brescii

20 maja 1920 w Brescii przyjął święcenia kapłańskie.

Zaraz po święceniach przeniósł się do Kolegium Lombardzkiego w Rzymie. Studiował również filozofię i prawo kanoniczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, oraz literaturę na Uniwersytecie Rzymskim.

W czasie studiów opanował francuski, hiszpański, niemiecki i angielski. Doskonale znał grekę.

Dostał się na Accademia dei Nobili Ecclesiastici.

W czasie dalszych studiów pracował jako duszpasterz w Rzymie (1920-1923). W 1923 podjął pracę w dyplomacji watykańskiej, był m.in. sekretarzem nuncjusza apostolskiego w Polsce (maj-listopad 1923). Po powrocie do Watykanu był urzędnikiem Sekretariatu Stanu, jednocześnie w latach 1925-1933 sprawował funkcję narodowego asystenta kościelnego sekcji uniwersyteckiej włoskiej Akcji Katolickiej. Otrzymał tytuły tajnego szambelana papieskiego (1925), prałata domowego (1931), protonotariusza apostolskiego (1938).

16 grudnia 1937 został mianowany substytutem w Sekretariacie Stanu; był jednym z najbliższych współpracowników sekretarza stanu, kardynała Eugenio Pacelliego (późniejszy papież Pius XII). 19 listopada 1952 papież mianował go prosekretarzem stanu do bieżących spraw kościelnych.

1 listopada 1954 został wyznaczony na arcybiskupa Mediolanu; przyjął sakrę biskupią 12 grudnia 1954 w Rzymie z rąk kardynała Eugene Tisseranta (dziekana Kolegium Kardynalskiego). Cieszył się opinią "arcybiskupa robotników"; wielokrotnie w swoich wystąpieniach podkreślał znaczenie sprawiedliwości społecznej. Odwiedzał zakłady pracy, powoływał do życia i często wizytował nowe parafie, był inicjatorem budowy nowych kościołów.

15 grudnia 1958, na pierwszym konsystorzu papieża Jana XXIII, został mianowany kardynałem, z tytułem prezbitera SS. Silvestro e Martino ai Monti. Blisko współpracował z papieżem w okresie przygotowań do Soboru Watykańskiego II oraz podczas pierwszej sesji Soboru.

[edytuj] Konklawe po śmierci Jana XXIII

Ogłoszenie wyboru

Ogłasza kardynał Alfredo Ottaviani

21 czerwca 1963, w 3 dniu konklawe po śmierci Jana XXIII, został wybrany na papieża i przyjął imię Pawła VI. 30 czerwca kardynał Alfredo Ottaviani dokonał koronacji papieskiej.

[edytuj] Papież Paweł VI

Jako papież Paweł VI kontynuował prace nad reformą Kościoła katolickiego. Kierował trzema kolejnymi sesjami Soboru (29 września-4 grudnia 1963, 14 września-21 listopada 1964 i 14 września-8 grudnia 1965). Z inicjatywy papieża obradował także w Watykanie Światowy Synod Biskupów (ustanowiony dokumentem Apostolica sollicitudo z 15 września 1965); w okresie pontyfikatu Pawła VI miało miejsce pięć sesji Synodu:

• I Zwyczajna (19 września-29 października 1967) - zajmowała się reformą prawa kanonicznego, sprawami doktrynalnymi, wychowaniem seminaryjnym księży, małżeństwami mieszanymi oraz reformą liturgii;(Pawła VI niektórzy ortodoksyjni katolicy uważają za antypapieża)
• I Nadzwyczajna (11-27 października 1969) - sprawa kolegialności episkopatu;
• II Zwyczajna (30 września-6 listopada 1971) - kapłaństwo i sprawiedliwość na świecie;
• III Zwyczajna (27 września-26 października 1974) - ewangelizacja we współczesnym świecie;
• IV Zwyczajna (30 września-29 października 1977) - katechizacja, szczególnie dzieci i młodzieży, we współczesnym świecie.

Paweł VI dokonał reorganizacji Kurii Rzymskiej (konstytucja apostolska Regimini Ecclesiae Universae, 15 sierpnia 1967), zniósł lub ograniczył znaczenie części urzędów; jednocześnie powołał do życia nowe urzędy, uwzględniając wymogi współczesnego świata (m.in. Papieską Komisję ds. Środków Społecznego Przekazu). Zreformował również Kolegium Kardynalskie; jego nominacje znacznie poszerzyły grono kardynałów zarówno liczebnie, jak i narodowo; przywrócił wysokie znaczenie kardynałom-patriarchom Kościołów Wschodnich, a także wprowadził ograniczenie wiekowe prawa udziału w konklawe (80 lat). Wprowadził też postanowienia II Soboru Watykańskiego do całości liturgii.

W encyklice Humanae Vitae odrzucał stosowanie środków antykoncepcyjnych i aborcję. Tym samym uznał za niezgodne z nauką katolicką związki pozamałżeńskie i kontakty homoseksualne; masturbację uważał za ciężki grzech. W deklaracji Persona Humana za dopuszczalne uznał jedynie współżycie w małżeństwie. Kategorycznie odrzucił postulaty żądające zniesienia celibatu i wprowadzenia kapłaństwa kobiet.

[edytuj] Encykliki Pawła VI

• Ecclesiam suam (6 sierpnia 1964) - drogi współczesnego Kościoła przy pełnieniu swojej misji;
• Mense maio (29 kwietnia 1965) - o wojnie i pokoju;
• Mysterium fidei (3 września 1965) - o kulcie i doktrynie Eucharystii;
• Christi Matri Rosari (15 września 1966) - o kulcie maryjnym;
• Populorum progressio (26 marca 1967) - o popieraniu rozwoju ludów;
• Sacerdotalis coelibatus (25 czerwca 1967) - o celibacie kapłańskim;
• Humanae Vitae (29 lipca 1968) - o obronie życia poczętego.

[edytuj] Wizyty zagraniczne

Paweł VI jako pierwszy papież od stuleci odbył kilka podróży zagranicznych; w styczniu 1964 był w Ziemi Świętej (m.in. 5 stycznia 1964 odwiedził Knesset), w grudniu t.r. w Indiach. W październiku 1965 wystąpił na forum ONZ w Nowym Jorku. Był także w sanktuarium maryjnym w Fátimie (Portugalia), w Turcji, w Kolumbii (na Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym) i w Genewie; w 1969 odwiedził Afrykę (Uganda), w 1970 Azję, Australię i Oceanię.

[edytuj] Działalność ekumeniczna

Do działalności ekumenicznej Pawła VI należy zaliczyć m.in. serię spotkań z prawosławnym patriarchą Konstantynopola Atenagorasem, których owocem było odwołanie wzajemnych ekskomunik obu kościołów w grudniu 1965.

[edytuj] Paweł VI i Polska

Przed wyborem na papieża Paweł VI był kilkakrotnie w Polsce. Od maja do listopada 1923 był sekretarzem nuncjusza apostolskiego w Polsce.

W 1966 chciał udać się z podróżą apostolską do Polski z okazji roku milenijnego, jednak władze komunistyczne nie wyraziły zgody na jego przyjazd. Podczas tej pielgrzymki miał ofiarować złotą różę Matce Boskiej Częstochowskiej jako wotum, uczynił to dopiero papież Benedykt XVI 26 maja 2006. Po zawarciu przez Polskę i RFN w roku 1970 układu pokojowego Papież Paweł VI wydał w 1972 bullę Episcoporum Poloniae coetus, porządkującą strukturę polskiego Kościoła katolickiego po II wojnie światowej (na ziemiach zachodnich i północnych). 17 października 1971 dokonał beatyfikacji Maksymiliana Kolbego. W roku 1977 papież Paweł VI przyjął na audiencji I sekretarza PZPR - Edwarda Gierka, co poczytywało się jako próbę poprawy stosunków PRL z Watykanem.

[edytuj] Śmierć i beatyfikacja

Papież 14 lipca 1978 roku, udaje się do swojej letniej papieskiej rezydencji nad jeziorem Albano, niepewna była sprawa jego powrotu do Watykanu ponieważ był on już dość chory. 6 sierpnia stan papieża bardzo się pogorszył, przyjął namaszczenie chorych i mimo ciężkiego stanu jakim były bardzo silne drgawki zdołał przyjąć ostatnią Komunię Świętą około południa. Przez 4 godziny był nieprzytomny i niedługo potem zmarł. Wszystko wydarzyło się w Castel Gandolfo, w niedzielę 6 sierpnia 1978 roku o godzinie 21:40. Oficjalną przyczyną śmierci był bardzo rozległy zawał serca jaki przeszedł papież. Jan Paweł II otworzył proces beatyfikacyjny Pawła VI 11 maja 1993.

[edytuj] Nominacje kardynalskie

Papież Paweł VI mianował kardynałami trzech kolejnych papieży:

• Albino Lucianiego, późniejszego Jana Pawła I (1978), w 1973 roku
• Karola Wojtyłę, późniejszego Jana Pawła II (1978-2005), w 1967 roku
• Josepha Ratzingera, późniejszego Benedykta XVI (2005-nadal), w 1977 roku

[edytuj] Źródła

• Maciej Wrzeszcz, Paweł VI. Szkice do portretu wielkiego papieża, Warszawa 1988 (wydanie trzecie)
• internetowy słownik biograficzny kardynałów Salvadora Mirandy

[edytuj] Linki zewnętrze

• Życiorys Pawła VI na stronach watykańskich (po włosku)