Carlos Ibáñez del Campo
Z Wikipedii
Carlos Ibáñez del Campo (ur. 3 listopada 1887 w Linares w Chile, zm. 28 kwietnia 1960 w Santiago) - chilijski polityk. W latach 1927-1931 dyktator, lecz został obalony i wygnany z kraju. W roku 1952 został demokratycznie wybrany prezydentem i sprawował tę funkcję przez sześć lat.
Spis treści |
[edytuj] Kariera wojskowa
Jego rodzicami byli Carlos Ibáňez Ibáňez i Maria Nieves del Campo. Dzieciństwo spedził w posiedłości swego ojca San Francisco. Uczęszczał do liceum w Linares i w roku 1896 wstapił do akademii wojskowej. W 1903 roku brał udział w chilijskiej misji wojskowej w Salwadorze. Poznał tam i poslubił Rosę Quirós y Ávíla wywodzącą się z wyższych sfer Salwadoru. Para miała dwóch synów, Rosa zmarła po dziesięciu latach małżeństwa. Uczestniczył w ruchach wojskowych w latach 1924 i 1925 które oznaczały koniec fasadowego parlamentaryzmu w Chile. Po tym drugim został ministrem wojny a potem ministrem spraw wewnętrznych. Po rezygnacji prezydenta Figueroli w 1927 roku bedąc wiceprezydentem rozpisał przedterminowe wybory 22 maja tego samego roku w któtych sam wystawił swoją kandydaturę. Wybory zostały zbojkotowane przez tradycyjne partie polityczne-jedynym kontrkandydatem Ibáñeza był komunista Elías Lafertte-Ibáñez wygrał wybory uzyskując 98% głosów. W tym samymroku ożenił sie ponownie z Gracielą Letalier Velasco-owocem małżeństwa było piecioro dzieci.
[edytuj] Rządy dyktatorskie Ibáñeza
Nowy prezydent wprowadził w Chile dyktatorskie porządki-wydawał dekrety z mocą ustawy, mianowywał członków parlamentu, jego przeciwnicy byli więzieni bądź zmuszani do emigracji. Wsławił się też jako twórca Karabinierów Chilijskich powstałych z połączenia mniejszych formacji policji wojskowej. Podpisał kończący definitywnie Wojne o Pacyfik Traktat Limski. Popularnośc Ibáñeza spadła gwałtownie wraz w wielkim kryzysem gospodarczym w 1929 roku. Po fali niezadowolenia społecznego Ibáñez opuścił kraj 26 lipca 1931 roku zostawiając urząd w rękach szefa Senatu Pedro Opazo.
[edytuj] Pomiedzy prezydenturami
Chile nieosiągnęło politycznej stabilności po reelekcji Arturo Alessandriego w 1932 roku. Ibáñez zdecydował się wrócić do kraju wspierany przez szereg ultraprawicowych grup. Wystawiły one jego kandydaturę w wyborach w 1938 roku wycofał ją jednak po masakrze w Seguro Obrero będącej odpowiedzią władz na nieudany pucz mający wynieść Ibáñeza do władzy. Jednocześnie przekazał swe poparcie Pedrowi Aquirre, który-czesciowo dzięki temu-wygrał wybory. Po raz kolejny kandydował po śmierci Aquirrego w 1941 roku ponownie zyskując poparcie ultraprawicy. Punkt zwrotny nastąpił gdy liberałowie i konserwatyści udzieli poparcia Ibáñezowi, dzieki czemu uzyskał on 44% głosów ustepując Juanowi Antonio Rios,który został nastepnym prezydentem dzięki poparciu Arturo Allesandriego i jego zwolenników. Póżniej brał udział w nieudanych spiskach mających na celu zbrojne przejęcie władzy.
[edytuj] Druga prezydentura
W 1952 roku Partia Robotników Rolnych wystawiła kandydaturę Ibáñeza na prezydenta. Otrzymał on też poparcie socjalistów i organizacji feministycznych. Obiecywał walke z korupcją i krytykował tradycyjne partie polityczne. Zwyciężył otrzymujac 47% głosów. Jego druga prezydentura miała skromny charakter. Ze względu na podeszły wiek i zły stan zdrowia pozostawił większość funkcji admininstracyjnych w rękach ministrów. Nie umiał sobie poradzic z głównym problemem Chile-inflacją. Zyskał poparcie lewicy odwołując Ustawę o ochronie demokracji zabraniającej m.in. działalności partii komunistycznej. Złożył urząd 3 listopada 1958 roku zastąpiony przez Jorge Alessandriego. Zmarł 28 kwietnia 1960 roku w wieku 82 lat. Spoczywa na Cmentarzu Generalnym w Santiago. Jego imieniem nazwano region Aisén
Manuel Blanco Encalada • Agustín Eyzaguirre • Ramón Freire • Francisco Antonio Pinto Díaz • Francisco Ramón Vicuña Larraín • Francisco Ruiz-Tagle Portales • José Tomás Ovalle Bezanilla • Francisco Errázuriz Martínez • José Joaquín Prieto Vial • Manuel Bulnes Prieto • Manuel Montt Torres • José Joaquín Pérez Mascayano • Federico Errázuriz Zañartu • Aníbal Pinto Garmendia • Domingo Santa María González • José Manuel Balmaceda Fernández • Jorge Montt Álvarez • Federico Errazuriz Echaurren • Anibal Zanartu Zanartu • German Riesco • Pedro Montt • Elias Fernandez Albano • Emiliano Figueroa Larrain • Ramon Barros Luco • Juan Luis Sanfuentes • Arturo Alessandri Palma • Luis Altamirano Talavera • Pedro Pablo Dartnell Encina • Arturo Alessandri Palma • Luis Barros Borgono • Emiliano Figueroa Larrain • Carlos Ibáñez del Campo • Juan Esteban Montero Rodriguez • Arturo Puga Osorio • Carlos Gregorio Davila Espinosa • Bartolome Blanche Espejo • Abraham Oyanedel Urrutia • Arturo Alessandri Palma • Pedro Aguirre Cerda • Jeronimo Mendez Arancibia • Juan Antonio Rios Morales • Alfredo Duhalde Vasquez • Vicente Merino Bielich • Juan Antonio Iribarren Cabezas • Gabriel Gonzalez Videla • Carlos Ibanez del Campo • Jose Alessandri Rodriguez • Eduardo Frei starszy • Salvador Allende Gossens • Augusto Pinochet • Patricio Aylwin Azocar • Eduardo Frei młodszy • Ricardo Lagos • Michelle Bachelet
