Gonzo
Z Wikipedii
Gonzo - styl tworzenia reportażu lub filmu dokumentalnego, w którym reporter lub twórca, zamiast pozostawać biernym obserwatorem, angażuje się osobiście, występują liczne wtrącenia, często nie związane z głównym wątkiem, subiektywne opinie i kicz, jako środek artystycznego wyrazu. Szczyt popularności stylu przypada na lata 60. i 70. XX w. Filarem Gonzo jest przeświadczenie, że dziennikarstwo może być bardziej prawdziwe i dosłowne bez przestrzegania tradycyjnych zasad reportażu, czy podstawowych prawideł sztuki dziennikarskiej, w tym zasad etycznych. Sam styl wywodzi się bezpośrednio z XX wiecznego literackiego prądu intelektualnego zwanego Nowym Dziennikarstwem. Podanie dokładnej daty narodzin stylu nie jest możliwe, gdyż nawet w bardzo wczesnej twórczości czołowych twórców można odnaleźć pewne, choć jeszcze nie rozwinięte elementy charakterystyczne, które dopiero w późniejszym okresie jego twórczości stały się rozpoznawalne i z nim kojarzone. Po raz pierwszy terminu gonzo użył Bill Cardoso wydawca gazety "Boston Globe" po przeczytaniu artykułu Thompsona pt. "The Kentucky Derby is decadent and depraved", miał wówczas krzyknąć "This is pure gonzo!". Symbolem gonzo stał się plakat autorstwa malarza Toma Bentona, prywatnie przyjaciela Thompsona, na którym widnieje dłoń o dwu kciukach, dzierżąca kaktus Lophophora Williamsi, z której wyrabia się peyotl. Ojcem gonzo był doktor Hunter S. Thompson (1937-2005), amerykański pisarz reporter, publikujący m.in. dla The New York Timesa, The Rolling Stone, Playboya. Innymi postaciami związanymi z nurtem byli latynoamerykański pisarz Oscar Zeta-Acosta, Bill Cardoso, Ralph Steadman, Tom Wolfe.
