Klinoptilolit
Z Wikipedii
Klinoptilolit - minerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy zeolitów. Odmiana heulandytu. Należy do grupy minerałów rzadkich.
Nazwa pochodzi od gr. klinos = ukośny (nachylony); ptylon = pióro; lithos = kamień (skała).
Spis treści |
[edytuj] Właściwości:
- Wzór chemiczny: (Na,K,Ca) [(Al., Si)Si8O18] x 7H2O – uwodniony glinokrzemian sodu, potasu i wapnia
- Układ krystalograficzny: jednoskośny
- Twardość: 3,5-4
- Gęstość: 2,2
- Rysa: biała
- Barwa: biała, szara, czerwonawa, czasami bezbarwny
- Przełam: nierówny
- Połysk: szklisty
- Łupliwość: doskonała
Występuje w formie skupień ziarnistych, ziemistych, łuskowych, włóknistych. Zazwyczaj wykształca drobne kryształy o pokroju tabliczkowym i płytkowym. Jest kruchy i przezroczysty.
[edytuj] Występowanie:
Tworzy się w wyniku działalności utworów hydrotermalnych i na skutek przeobrażenia szkliwa, tufów, i pyłów wulkanicznych. Niekiedy można go znaleźć w skałach osadowych - jest składnikien bentonitów, niektórych iłowców. Współwystępuje z montmorillonitem.
Miejsca występowania: Węgry, Iran, USA, Australia, Nowa Zelandia, Polska.
W Polsce występuje na fliszu karpackim w okolicach Rzeszowa.
[edytuj] Zastosowanie:
- ma znaczenie naukowe
- czasami używany jest jako nawóz i dodatek do pasz.
[edytuj] Bibliografia:
- J. Parafiniuk – Minerały systematyczny katalog 2004 – Tow. Geolog „Spirifer” 2005
- J. Żaba - Ilustrowany słownik skał i minerałów – Videograf II Sp. z o. o 2003r.
Zobacz też: heulandyt
