M7 Priest

Z Wikipedii

105mm Howitzer Motor Carriage M7 Priest
Samobieżna haubica M7 w muzeum Beyt ha-Totchan w Izraelu
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Typ pojazdu	samobieżna haubica
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	7
Historia
Prototypy	1942
Produkcja	1942 – 1945
Wycofanie	1945
Wyprodukowano	3500
Dane techniczne
Silnik	1 silnik gaźnikowy, 9-cylindrowy Continental R975 C1 o mocy 375 KM
Transmisja	mechaniczna
Poj. zb. paliwa	662 l
Pancerz	grubość: 12 – 62 mm
Długość	6,02 m
Szerokość	2,88 m
Wysokość	2,95 m
Prześwit	0,43 m
Masa	22 900 kg (bojowa)
Osiągi
Prędkość	40 – 42 km/h (po drodze) 24 km/h (w terenie)
Zasięg	130 – 200 km (po drodze)
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	1,00 m
Rowy (szer.)	2,30 m
Kąt podjazdu	30º
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 haubica M1A2 kal. 105 mm (zapas amunicji – 69 szt.) 1 wielkokalibrowy karabin maszynowy Browning M2HB kal. 12,7 mm (zapas amunicji – 300 szt.)
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Wielka Brytania

Howitzer Motor Carriage M7 — amerykańska samobieżna haubica zaprojektowana i używana w okresie II wojny światowej. Przez żołnierzy brytyjskich nazywana była "Priest".

Spis treści 1 Historia 2 Służba 3 Warianty 3.1 M7 3.2 M7B1 3.3 M7B2 3.4 Kangaroo 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

Po wybuchu II wojny światowej amerykańscy obserwatorzy zdali sobie sprawę z potrzeby posiadania samobieżnego pojazdu artyleryjskiego z odpowiednio dużym działem nadającym się do wspomagania operacji piechoty. Wcześniejsze doświadczenia z T19 pokazały, że taki pojazd musi być opancerzony i mieć podwozie gąsienicowe. Do produkcji nowego pojazdu zdecydowano się użyć podwozia z czołgu średniego M3 Lee. Pojazd otrzymał tymczasowe oznaczenie T32. Został on uzbrojony w haubicę M1A2 kalibru 105 mm i wielkokalibrowy karabin maszynowy kalibru 12,7 mm. Po próbach polowych, został przyjęty do uzbrojenia w lutym 1942 pod oznaczeniem M7. Produkcja seryjna ruszyła miesiąc później.

[edytuj] Służba

Nowe działo stało się podstawowym uzbrojeniem amerykańskich oddziałów artylerii samobieżnej. Było przez nie używane na wszystkich frontach wojny. Od 1945 roku były zastępowane w uzbrojeniu przez działa samobieżne M37.

Działa M7 powstały wkrótce dołączone do programu Lend-Lease. 90 egzemplarzy zostało wysłanych do brytyjskiej 8 Armii stacjonującej w Afryce Północnej, gdzie wzięły one udział w II bitwie pod El Alamein. Po pierwszych bardzo dobrych doświadczeniach Brytyjczycy zamówili 5500 M7, zamówienie to w pełni nie zostało dostarczone do końca wojny.

Z punktu widzenia Brytyjczyków głównym problemem związanym z M7 był fakt, że uzbrojony on był w haubicę produkcji amerykańskiej która używała innej amunicji niż brytyjski standard, a to oznaczało dodatkowe utrudnienia logistyczne związane z zaopatrzeniem M7. Pomimo tego armia brytyjska kontynuowała używanie M7 w kampaniach w Afryce Północnej, we Włoszech i w początkowym okresie walk w Normandii. Po rozpoczęciu budowy działa samobieżnego Sexton, większość M7 zostało przerobionych na transportery opancerzone nazwane "Kangaroo" ("kangur").

Łącznie zbudowano prawie 3500 egzemplarzy. M7 były niezawodną bronią i kontynuowały one służbę w wielu armiach świata na długo po zakończeniu II wojny światowej.

[edytuj] Warianty

[edytuj] M7

Pierwsza produkcyjna wersja M7 bazowana ma czołgu M3 Lee. W celu zachowania niskiej sylwetki pojazdu ograniczono pionową elewację haubicy do 35°. W maju 1942 po zaledwie miesiącu produkcji zmieniono nieco konstrukcję pojazdu zwiększając ilość amunicji przewożonej przez M7 z 24 do 69 naboi. Inne zmiany były związane z nową konstrukcją podwozia i zawieszenia które upodobniły się do rozwiązań zastosowanych w M4 Sherman. W służbie brytyjskiej niektóre M7 miały zamontowane radio na miejsce 24 sztuk amunicji.

[edytuj] M7B1

W tej wersji zaczęto używać standardowego podwozia Shermana w wersji M4A3.

[edytuj] M7B2

Wersja budowana w czasie wojny koreańskiej, zwiększono w niej kąt podniesienia lufy haubicy do 65° i zmodyfikowano położenia karabinu maszynowego aby mógł on strzelać w łuku 360°.

[edytuj] Kangaroo

Brytyjska konwersja M7, "Kangaroo" mógł przewozić 20 żołnierzy i miał dwuosobową załogę. Pomiędzy październikiem 1944, a kwietniem 1945 przebudowano tak 102 pojazdy.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• AFV Database