Poison
Z Wikipedii
| Poison | |
 Poison podczas koncertu 6 sierpnia 2006 |
|
| Rok założenia | 1983 |
| Pochodzenie |  Stany Zjednoczone (Harrisburg) |
| Gatunek | glam rock rock & roll |
| Wytwórnia płytowa | Capitol Records |
| Aktualni członkowie | |
| Bret Michaels Bobby Dall Rikki Rockett C.C. DeVille |
|
| Byli członkowie | |
| Blues Saraceno Richie Kotzen Matt Smith |
|
| Strona internetowa | |
Poison – amerykańska grupa muzyczna wykonująca glam rock, oraz heavy metal. Powstała 1983 r. w Harrisburgu w stanie Pensylwania w USA.
Spis treści |
[edytuj] Muzyka
Złożony z grupy rockowych zapaleńców z Harrisburga w Pennsylwanii, Poison przeniósł się do Los Angeles w Kalifornii z zamiarem zdobycia sławy. Korzenie zespołu, głównie te glmammetalowe, leżą w brzmieniu wschodniego wybrzeża Ameryki i częściowo, muzyka, jak i wygląd nawiązują do takich zespołów jak New York Dolls, KISS, Cinderella, Boston, Aerosmith czy Cheap Trick. Te wpływy zostały przeniesione do Kalifornii pod koniec lat 70., następnie zmutowały się z brzmieniem z debiutanckiego albumu Van Halen z 1978 r., w końcu rozpoczynając kolorową scenę glam metalową na Sunset Strip w L.A. w latach 80. Późniejsza twórczość zespołu miała też naleciałości bluesowe.
Muzyka Poison charakteryzowała się stosunkowo prostymi, ale chwytliwymi, melodiami i hymnowymi gitarowymi riffami, a piosenki wydawały się często mniej ważne, niż jaskrawe kostiumy, ogromnie natapirowane fryzury, damski makijaż czy gorączkowe występy - wszystko to promowane przez MTV od połowy do późnych lat 80. Do tego, Poison był uosobieniem glam metalu; dla fanów, było to oczywiste świętowanie hedonizmu; dla krytyków była to bezwartościowa i nieważna muzyka.
[edytuj] Historia
[edytuj] Wczesne Lata
Poison rozpoczęło swój żywot w 1984 r. pod nazwą Paris i składało się z wokalisty Breta Michaelsa, basisty Bobby’ego Dalla, gitarzysty Matta Smitha i perkusisty Rikkiego Rocketta. Po przeprowadzce do Los Angeles w 1985, zaczęli objazd wszystkich klubów. Nazwa "Poison" została wybrana przez zespół po zobaczeniu napisu na t-shircie, który miał na sobie perkusista Mick Shrimpton w heavymetalowej komedii "This Is Spinal Tap", jako że członkowie grupy wiedzieli, że pasują do stereotypów gwiazd rocka przedstawionych w filmie.
Smith, który właśnie miał zostać ojcem dziecka i nie był przekonany co do przyszłości kapeli, wrócił do Pensylwanii. Zespół zaczął przesłuchania nowych gitarzystów, kiedy Smith opuścił zespół. Po zmniejszeniu grona kandydatów do trzech – Slasha, który później dołączył do Guns N' Roses, Steve’a Silvy z The Joe Perry Project, i C.C. DeVille’a, zespół ostatecznie zaakceptował ten "ogień" DeVille'a i wybrał właśnie jego.
Kapela zaczęła zyskiwać sobie niemałą sławę na Sunset Strip poprzez swoje teatralne występy i uderzająco glamowy image. Bez odpowiednich funduszy na efekty, wypełniali scenę częściami od starych samochodów i harleyów, wysadzali bezpieczniki i wysypywali na siebie confetti z pudełek, przyczepionych na suficie. Chodziły jednak pogłoski, że ich koncertowe wyskoki były skopiowane od innej kapeli Kix. Michaels, Dall, Rockett i DeVille podpisali w 1986 r. kontrakt z wytwórnią Enigma Records. Ich debiutancki album, "Look What the Cat Dragged In" został wydany 2 sierpnia 1986. Zawierał 3 hity, "Talk Dirty To Me", "I Want Action" i "I Won't Forget You". Sprzedaż płyty doszła, aż do 2 milionów kopii. W 1987, zespół nagrał też cover piosenki KISS "Rock And Roll All Nite" na ściężkę dźwiękową filmu Less Than Zero.
[edytuj] Sukces Komercyjny
Drugi album Poison, "Open Up And Say...Ahh!", który został wydany 21 maja 1988 r. (zobacz 1988 w muzyce) ostatecznie sprzedał się w liczbie 8 milionów kopii na całym świecie. Płyta zawierała największy hit zespołu, "Every Rose Has Its Thorn" oraz inne hity z Top 10, "Nothin' But A Good Time" oraz cover duetu Loggins and Messina "Your Mama Don't Dance". W tym czasie grupa koncertowała razem z Davidem Lee Rothem (w 1988 na Skyscraper Tour). To było oczywiste, że właśnie występy Poison musiały stać się ważną częścią tej trasy.
Trzeci album Poison, "Flesh & Blood", wypuszczony 21 czerwca 1990 też odniósł duży sukces. Krążek stał się multi-platynowy, na co złożyły się trzy złote single: "Unskinny Bop," "Ride the Wind" i ballada "Something To Believe In". Flesh & Blood dotarło do 2 miejsca na amerykańskich listach, dodając tylko impetu dalszej Światowej Trasie grupy. Poison zarejestrowali kilka występów na swojej trasie Flesh & Blood w latach 1990/1991, które zostały wydane w Listopadzie 1991 r. jako ich czwarty album, "Swallow This Live".
[edytuj] Późniejsze Lata
Pomimo sukcesu Poison, kokainowo–alkoholowe nałogi DeVille’a musiały doprowadzić do rozpoczęcia sporu w zespole. Kulminacja konfliktu pomiędzy Michaels’em i DeVille’em miała miejsce na backstage’u podczas MTV Music Awards 1991, w postaci walki na pięści, sprowokowanej przez fatalne wystąpienie unplugged C.C., który został wyrzucony i zastąpiony przez pensylwańskiego wirtuoza gitary Richie’ego Kotzena.
Piąty krążek Poison, "Native Tongue" został wydany 8 lutego 1993 r. Na tym wydawnictwie słychać było duży wkład świeżych kompozycji Kotzena oraz gitarowych sztuczek. Oznaczało to zmianę stylu zespołu, który porzucił swoje hymnowo–imprezowe dźwięki, skupiając się na bardziej poważnych tematach. Zawierający singel "Stand", album zebrał głównie pozytywne recenzje, jednak sprzedawał się wyjątkowo słabo i powolnie, dochodząc jedynie do 1 miliona sprzedanych kopii na całym świecie. Zespół wybrał się na tournee promujące album, podczas którego jednak napięcia pomiędzy Kotzenem a resztą Poison wzrosły i uwydatniły się. Kariera Richie'ego w zespole dobiegła końca, kiedy wyszło na jaw, że miał on romans z narzeczoną Rocketta – Deanną Eve. Kotzen został natychmiastowo wyrzucony i zastąpiony przez innego wirtuoza – Bluesa Saraceno.
Zespół zaczął nagrywać swój szósty album, "Crack a Smile", w 1994 r. Proces nagrywania został nagle przerwany w Maju 1994 r., kiedy Michaels był uczestnikiem wypadku, w którym stracił kontrolę nad swoim Ferrari. Bret doświadczył złamania nosa, żeber, szczęki i palców oraz stracił cztery zęby. Jednak po rekonwalescencji, w 1995 r., grupa kontynuowała nagrania. W obliczu ostrego spadku popularności dla Glam/Hair Metalu, oraz ze względu na zmiany w personelu wytwórni, Capitol Records nie wykazało zbytniego zainteresowania promocją nowego wydawnictwa Poison. Zamiast tego, koncern optował za kompilacją "Greatest Hits". Płyta została wypuszczona na rynek 26 listopada 1996 r. i zdobyła platynę, pomimo braku bezpośredniej trasy, która miałaby promować album.
Po ośmioletniej przerwie, Michaels i DeVille byli zdolni do tego, aby załagodzić swoje niegdysiejsze konflikty. Doszło do tego w drugiej połowie 1998 r. Powrotowa Greatest Hits Trasa w końcu rozpoczęła się latem 1999. Oryginalny skład Poison wyruszył w drogę. Trasa ta okazała się sukcesem, a bilety na koncert w Pine Knob Amphitheater w Detroit zostały wyprzedane do ostatniego miejsca, czyli w liczbie 18,000. Liczba ludzi na koncertach tej trasy osiągała średnio 12,000.
[edytuj] Muzycy
[edytuj] Obecny skład zespołu
- Bret Michaels – śpiew, gitara elektryczna, harmonijka
- C.C. DeVille – gitara elektryczna
- Bobby Dall – gitara basowa, instrumenty klawiszowe
- Rikki Rockett – perkusja
[edytuj] Byli członkowie zespołu
- Matt Smith – gitara elektryczna
- Richie Kotzen – gitara elektryczna
- Blues Saraceno – gitara elektryczna
[edytuj] Dyskografia
[edytuj] Albumy
- 1986: Look What the Cat Dragged In #3 US
- 1988: Open Up and Say...Ahh! #3 US
- 1990: Flesh & Blood #2 US
- 1991: Swallow This #51 US
- 1993: Native Tongue #16 US
- 1996: Poison's Greatest Hits: 1986-1996
- 2000: Crack a Smile #131 US
- 2000: Power to the People #166 US
- 2002: Hollyweird #103 US
- 2003: Best of Ballads & Blues
- 2006: The Best Of Poison: 20 Years Of Rock #17 US
- 2007: Poison'd
[edytuj] Single
- "Talk Dirty to Me" (1987) #9 US; #67 UK
- "I Want Action" (1987) #50 US
- "I Won't Forget You" (1987) #13 US
- "Nothin' But A Good Time" (1988) #6 US; #35 UK
- "Fallen Angel" (1988) #12 US; #59 UK
- "Every Rose Has Its Thorn" (1988) #1 US; #13 UK
- "Your Mama Don't Dance" (1989) #10 US; #13 UK
- "Unskinny Bop" (1990) #3 US; #15 UK
- "Something to Believe In" (1990) #4 US; #35 UK
- "So Tell Me Why (1990) #25 UK
- "Ride the Wind" (1991) #38 US
- "Life Goes On" (1991) #35 US
- "Stand" (1993) #50 US; #25 UK
- "Until You Suffer Some (Fire And Ice)" (1993) #32 UK
