Pokój pirenejski

Pokój pirenejski został zawarty w 1659 roku pomiędzy Hiszpanią a Francją i zakończył dwudziestoczteroletnie walki na pograniczu francusko-hiszpańskim związane z wojną trzydziestoletnią. Toczyły się one we wszystkich posiadłościach europejskich korony hiszpańskiej.

Hiszpania uznała się w nim za pokonaną i oddała Francji części Artois, Luksemburga i Flandrii na północy oraz północną część Katalonii (nazwaną we Francji Roussilion) na południu. Francja zrzekła się pretensji do reszty Katalonii oraz zobowiązała się zerwać przymierze z Portugalią. Dodatkowo, dzięki małżeństwu infantki hiszpańskiej Marii Teresy z królem Francji Ludwikiem XIV, w razie wymarcia Habsburgów hiszpańskich, Francja mogła objąć ich tron.

Na południu Hiszpania zobowiązała się przekazać Francji comarki Rosselló, Capcir i Vallespir oraz części comarek Conflent i Cerdanya od strony francuskiej. Dokładny przebieg granicy w Pirenejach ustalono w 1690 r. w Traktacie z Llivii, w którym wymieniono 33 wsie comarki Cerdanya przechodzące na własność Francji. Ostatecznie wyłączono z nich Llivię, gdyż posiadała ona prawa miejskie, co pozwoliło Hiszpanom twierdzić, że postanowienia mówiące o „wsiach” jej nie dotyczą.

Utrata poparcia Francji w walce o niezależność od Hiszpanii doprowadziła Portugalię do zawarcia sojuszu z Anglią. traktat pirenejski zakonczył definitywnie okres hegemoni Hiszpani w polityce międzynarodowej, otwierając okres wojen hegemonicznych o spadek po hiszpanskiej dominacji międzyAnglią, Niderlandami i Francją.

Zawierając pokój, król Hiszpanii złamał dane wcześniej Katalończykom gwarancje (Jurament per les Illes), że przejęte przez Kastylię ziemie Królestwa Majorki nie zostaną oddzielone od reszty ziem Korony Aragońskiej. Z powodu oporu Katalończyków postanowienia pokoju w odniesieniu do Katalonii zostały wykonane dopiero w roku 1720.