Szczoteczka do zębów
Z Wikipedii
Szczoteczka do zębów - przedmiot, który wraz z pastą do zębów używany jest do utrzymania czystości zębów i jamy ustnej. Służy do rozprowadzania pasty po czyszczonej powierzchni, usuwania resztek pokarmowych i osadu poprzez pocieranie nią o zęby i tkankę miękką, w tym język i dziąsła.
Oprócz klasycznych szczoteczek do zębów popularne stają się też tzw. elektryczne szczoteczki do zębów, wyposażone w silniczek elektryczny wprawiający główkę szczoteczki (najczęściej okrągłą) w ruch oscylacyjno-obrotowy celem efektywniejszego mycia zębów.
[edytuj] Historia
Od wieków ludzie używali różnych metod w celu utrzymywania higieny jamy ustnej. Jest to potwierdzone poprzez liczne wykopaliska archeologiczne, w których znaleziono takie narzędzia jak: gałązki drzew, wykałaczki, nici lniane, pióra ptasie, ości rybie, itd.
Przyjmuje się, że pierwsza szczoteczka do zębów została wynaleziona w Chinach około roku 1498. W krajach arabskich używano narzędzia o nazwie miswak lub siwak wykonanego z gałązek lub korzeni roślin wykazujących własności bakteriobójcze. Popularne było również pocieranie zębów kredą lub sodą oczyszczoną.
Najprawdopodobniej pierwszą szczoteczkę do zębów produkowaną masowo stworzył w 1780 roku William Addis z Anglii.
Pierwszy patent na szczoteczkę do zębów przyznano w roku 1850 H. N. Wadsworth'owi z USA, ale produkcja masowa została rozpoczęta dopiero w 1885. Konstrukcja produkowanej szczoteczki była dość skomplikowana: rączka wykonana była z kości w której wywiercono dużą liczbę otworków, w których z kolei umieszczono sierść niedźwiedzia. (Nie było to jednak najlepsze rozwiązanie, ponieważ sierść zawierała bakterie, nie schła zbyt dobrze, a pojedyncze włosy często wypadały).
Dlatego też, naturalne włosie zwierzęce zostało zastąpione materiałami syntetycznymi (zazwyczaj nylonem - pierwsza taka szczoteczka została udostępniona do sprzedaży 24 lutego 1938.
[edytuj] Szczotkowanie zębów
W stomatologii wyróżniono następujące typy metod szczotkowania zębów tradycyjną szczoteczką:
- metoda roll (wymiatająca) - ruchy okrężne z włosiem skierowanym do brzegu dziąsła, nachylonym do powierzchni zęba pod kątem 45° (brak nachylenia na powierzchni żującej); stosowana tylko przy lekkich stanach zapalnych
- metody wibracyjne:
- metoda Stillmana - stosowana przy recesji, ruchy poziome wibrujące, zakończone wymiataniem
- metoda Basa - ruchy poziome zakończone wymiataniem; użycie jedynie szczoteczek wielopęczkowych miękkich
- metoda Chartersa - ruchy poziome z włosiem skierowanym do powierzchni żującej zęba, nachylonym do jego powierzchni pod kątem 45° (brak nachylenia na powierzchni żującej); powoduje masaż dziąsła
- metoda Fonesa (okrężna) - jedynie dla dzieci
- metoda pionowa i pozioma
Zaleca się używanie szczoteczek w włosiem co najwyżej średnio-twardym, gdyż używanie twardszych szczoteczek może przyczynić się do krwawień dziąseł czy nawet recesji.
[edytuj] Szczoteczki elektryczne
Pierwsza elektryczna szczoteczka do zębów została wynaleziona w 1939 roku w Szwajcarii, ale w produkcji seryjnej (pod nazwą Broxodent, firma Squibb) pojawiła się dopiero po roku 1960 w USA. W roku 1961 General Electric wprowadził szczoteczkę z bezprzewodową ładowarką. Końcówka szczoteczki wykonywała ruchy posuwisto-zwrotne.
W 1987 w sprzedaży pojawiła się pierwsza szczoteczka (o nazwie Interplak) z obrotową końcówką. Obecnie istnieje bardzo wiele modeli szczoteczek elektrycznych z różnymi konstrukcjami. Badania wykazują, że szczoteczki elektryczne są bardziej skuteczne w usuwaniu osadów i zapobieganiu krwawieniom dziąseł niż tradycyjne szczoteczki.
Końcówka szczoteczki elektrycznej wykonuje ruchy obrotowo-zwrotne z częstotliwością kilku-kilkudziesięciu tysięcy ruchów na minutę. Najnowsze rozwiązania mechaniczne umożliwiają również ruchy pulsacyjne główki szczoteczki, z częstotliwością do 20 000.[1]
[edytuj] Ładowanie szczoteczki elektrycznej
Z uwagi na fakt, że w środku znajduje się silniczek elektryczny woda nie może się dostać do wnętrza szczoteczki - dlatego też obudowa szczoteczki jest hermetycznie zamknięta. Do ładowania nie są używane żadne zewnętrzne kontakty metalowe - przekazywanie energii odbywa się na zasadzie indukcji magnetycznej, podobnie jak ma to miejsce w transformatorze.
