Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku

Z Wikipedii

Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku
Katedra w Płocku
Data budowy	1911-1914
Data poświęcenia	15 sierpnia 1914
Data zniszczenia	1939, 1944
Wyznanie	Kościół Starokatolicki Mariawitów
Rodzaj	katedra
Wezwanie	Miłosierdzia i Miłości
Architekt	bp Wacław Przysiecki bp Jan Kowalski ks. Feliks Szymanowski
Budulec	cegła, beton

Ołtarz i konfesja

Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku - neogotycki kościół starokatolicki Mariawitów. Jedyna katedra mariawicka (najważniejsza świątynia) w Polsce. Poza nią w skład kompleksu budynków wchodzi także klasztor sióstr mariawitek.

[edytuj] Historia powstania

Kościół zbudowany na miejscu niewielkiego dworku z dwiema oficynami, kupionego w 1902 przez matkę św. Marii Franciszki Kozłowskiej, założycielki mariawityzmu w latach 1911-1914 ze składek wiernych. Początkowo świątynia nosiła wezwanie Nieustającej Adoracji Ubłagania (taką samą nazwę nosiło też Zgromadzenie Księży Mariawitów). W 1918 Feliksa Kozłowska - założycielka mariawityzmu - miała otrzymać w czasie objawienia (zobacz: Dzieło Wielkiego Miłosierdzia) nową nazwę - Świątynia Miłosierdzia i Miłości. Mariawici nazywają ją często po prostu Świątynią.

[edytuj] Architektura

Kościół wzniesiony w stylu gotyku angielskiego na planie litery E (jak Eucharystia) wg proj. ówczesnego zwierzchnika Kościoła mariawitów biskupa Jana Kowalskiego, uzgadniającego szczegóły z Marią Franciszką Kozłowską. Plany techniczne opracowali ks. Wacław Przysiecki (późniejszy biskup mariawicki) oraz ks. Feliks Szymanowski.

Na kopule katedry znajduje się pokaźnych rozmiarów monstrancja, którą adorują cztery anioły (po 1,2 m wys. każdy). Kopułę okala napis "Adorujmy Chrystusa Króla panującego nad narodami". Trzy wieże nad zewnętrznym frontonem świątyni są zdobione koronami. Środkowa wieża posiada trzy korony, boczne po jednej.

Z zewnątrz, cały kompleks budynków jest koloru szarego, zaś wewnątrz świątyni dominuje biel i jej różne odcienie, część ścian jest koloru kości słoniowej. Wnętrze pozbawione jest ornamentów, nie ma też bocznych ołtarzy, całą uwagę skupia imponujący biały ołtarz z pozłacanymi detalami, znajdujący się w centralnym miejscu świątyni. Złocone są też mosiężne lichtarze i kandelabry na ołtarzu. Nad ołtarzem znajduje się złocona konfesja, drewniane zwieńczenie oparte na czterech filarach. Wysoko na konfesji umieszczona jest tiara papieska i dwa skrzyżowane klucze. Umieszczenie tych symboli nad ołtarzem oznacza, że najwyższą władzę w Kościele Starokatolickim Mariawitów ma Jezus Chrystus często wystawiany na ołtarzu w monstrancji podczas adoracji Przenajświętszego Sakramentu. Po obu bokach ołtarza znajdują się gotyckie stalle, gdzie w trakcie Mszy Św. i innych nabożeństw zasiadają duchowni. Ławy, podłogi, drzwi są wykonane z dębowego drewna.

W podziemiach znajdują się groby Feliksy Kozłowskiej (uważanej przez współwyznawców za świętą) oraz ważniejszych biskupów mariawickich.

Katedra mariawicka w Płocku jest głównym centrum pielgrzymkowym tego kościoła. Święto odpustowe mariawitów to 15 sierpnia, dzień Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (to także rocznica poświęcenia świątyni). Do Płocka ściągają wtedy pielgrzymki mariawitów z całej Polski. W 1962 świątynię wpisano na listę zabytków.