Święty Onufry
Z Wikipedii
Święty Onufry – pustelnik, święty chrześcijański żyjący na początku IV w. Według apokryfów był synem perskiego władcy. Miejscem jego zamieszkania i działalności były tereny dzisiejszego Egiptu (Pustynia Tebaidzka). Wspomnienie tego świętego w liturgii kościoła rzymskokatolickiego przypada na 12 tego czerwca.
Według legendy święty Pafnucy podczas poszukiwania miejsca pustelniczego spotkał nagiego starca zarośniętego długą brodą. Tym starcem miał się okazać św. Onufry, który spędził na pustyni 60 lat, a którego co niedzielę odwiedzał anioł z komunią świętą. Onufry skonał na rękach św. Pafnucego 12 czerwca, jednak dokładana data śmierci świętego nie jest znana. Na wizerunkach przedstawiany jest zazwyczaj jako starzec z długimi, białymi włosami i brodą sięgającą aż do ziemi oraz przepaską z gałęzi i liści, czasem ubrany tylko w płaszcz z własnych długich włosów. Był orędownikiem w sprawach wyboru małżonka i posiadania potomstwa.
[edytuj] Kult św. Onufrego
Kult świętego Onufrego rozprzestrzenił się głównie na Wschodzie, wybudowano dwie świątynie pod jego wezwaniem w Konstantynopolu oraz później jedną w Rzymie. Relikwie świętego znajdują się w Sutéra, na Sycyli. Złożone są wraz z relikwiami św. Paulina, także pustelnika wczesnochrześcijańskiego. Święty Onufry był czczony na Ziemi Kłodzkiej. Poświęcono mu m.in. kaplice w Stroniu Śląskim (1732 r., obecnie ruina) i Pisarach oraz figurę koło kaplicy św. Antoniego w Gorzanowie. Czczony jest także na Podlasiu, w Jabłecznej. Na górze Chełm Beskidu Średniego w gminie Stryszów, znajduje się kamienna figura przedstawiająca świętego Onufrego. Tablica informacyjna datuje ją na XVI lub XVII wiek.
Wspomina się także drugiego św. Onufrego. Ten znany jest jako Hunfrid z Prüm, z zakonu Benedyktynów. Papież Mikołaj I ustanowił go biskupem w Thérouanne. Wspomina się go 8 marca.
[edytuj] Bibliografia
- Zbigniew Bauer, Adam Leszkiewicz Wielka Księga Świętych T. 3, PINNEX, Kraków 2003, s. 95 - 96.
