Ziemia kłodzka
Z Wikipedii
Ziemia kłodzka (czes. Kladsko lub Hrabství kladské, niem. Glatzer Ländchen lub Grafschaft Glatz) – teren dawnego hrabstwa kłodzkiego, dziś powiatu kłodzkiego, kraina historyczna leżąca na południe od Dolnego Śląska obejmująca Kotlinę Kłodzką i otaczające ją tereny górskie (Góry Suche, Góry Stołowe, Góry Sowie, Góry Złote, Góry Bardzkie, Masyw Śnieżnika, Krowiarki, Góry Bialskie, Góry Bystrzyckie, Góry Orlickie).
Spis treści |
[edytuj] Geografia
Ziemia kłodzka to region geograficzny obejmujący południowo-wschodnią część Sudetów Środkowych i zachodnią Sudetów Wschodnich. Jej centrum stanowi Kotlina Kłodzka otoczona przez pasma górskie. W całości do ziemi kłodzkiej należą: Krowiarki, Góry Bialskie i Obniżenie Ścinawki oraz polskie części Gór Bystrzyckich, Gór Orlickich, Gór Stołowych i Masywu Śnieżnika. W części: południowe zbocza Gór Bardzkich, Gór Złotych, południowo-wschodnie Gór Sowich, wschodnie fragmenty Gór Suchych oraz większa część Włodzickich Wzgórz.
[edytuj] Budowa geologiczna
Pod względem geologicznym obejmuje w całości następujące jednostki: masyw gabrowo-diabazowy Nowej Rudy, metamorfik kłodzki, masyw kudowski, polskie części metamorfiku Lądka i Śnieżnika, metamorfiku bystrzycko-orlickiego, rowu Górnej Nysy, a także fragmenty: bloku sowiogórskiego, struktury bardzkiej, masywu kłodzko-złotostockiego, niecki śródsudeckiej. Skały tworzące te jednostki powstały w różnym czasie – od prekambru do czwartorzędu. Natomiast w dzisiejszym kształcie góry ziemi kłodzkiej powstały w czasie orogenezy alpejskiej, która spowodowała potrzaskanie całego górotworu i wydźwignięcie poszczególnych fragmentów na różną wysokość.
Budowa geologiczna jest skomplikowana – obejmuje (skały metamorficzne, magmowe (zarówno plutoniczne jak i wulkaniczne) i osadowe).
[edytuj] Surowce mineralne
Bogactwem ziemi kłodzkiej był węgiel kamienny, wydobywany w rejonie Nowej Rudy i Słupca oraz w rejonie Pstrążnej.
Duże znaczenie ma wydobycie surowców skalnych. Obecnie eksploatowane są marmury, piaskowce górnokredowe, permskie i dolnokarbońskie, gabr, diabazów, melafiry, łupki łyszczykowe. W tej chwili zarzucono eksploatację gnejsów, granitów (kudowskich i kłodzko-złotostockich), bazaltów, wapieni.
Po drugiej wojnie w Masywie Śnieżnika trwały intensywne poszukiwania uranu. W latach 50. wydobywano tu fluoryt.
Na dużą skalę wydobywa się żwiry rzeczne w dolinie Ścinawki, na mniejszą – gliny (surowce ceramiczne) na zachód od Kłodzka.
W skałach wulkanicznych i metamorficznych znajdują się wystąpienia kamieni półszlachetnych (m.in. ametysty i agaty).
[edytuj] Wody
Ziemia kłodzka należy do zlewisk trzech mórz – Bałtyckiego, Północnego i Czarnego. Granice wododziałowe zbiegają się na granicznym Trójmorskim Wierchu (1145 m n.p.m.) w Masywie Śnieżnika.
Do dorzecza Morza Czarnego należy symboliczny fragment ziemi kłodzkiej – wschodnie zbocza grzbietu między Śnieżnikiem a Małym Śnieżnikiem. Odwadnia je Morawa – dopływ Dunaju.
Do zlewiska Morza Północnego – okolice Pasterki i Ostrej Góry oraz okolice Kudowy i Lewina Kłodzkiego po Przeł. Polskie Wrota, odwadniane przez dopływ Łaby – Metuje i południowo-zachodnie zbocza Gór Bystrzyckich, odwadniane przez inny dopływ Łaby – Dziką Orlicę.
Pozostała część ziemi kłodzkiej odwadniana jest przez Nysę Kłodzką oraz niewielki fragment na północnym zachodzie, w rejonie Bartnicy, przez Bystrzycę – dopływy Odry. Większymi dopływami Nysy Kłodzkiej są Biała Lądecka, Bystrzyca Dusznicka i Ścinawka.
Region jest bogaty w źródła wód mineralnych, są to głównie nasycone dwutlenkiem węgla, szczawy oraz wysoko zmineralizowane wody, a także wody radonowe.
[edytuj] Historia
W czasach antycznych przez te tereny przebiegała najprawdopodobniej jedna z nitek szlaku bursztynowego.
W X wieku prawdopodobnie stanowiła domenę wymordowanego rodu Sławnikowiców (jednym z ostatnich jego przedstawicieli był święty Wojciech). Od 990 do 1137 r. była wraz ze Śląskiem przedmiotem sporów i wojen polsko-czeskich. Pokój kłodzki zawarty między Bolesławem Krzywoustym a Sobiesławem I zakończył polsko-czeską wojnę o Śląsk i utrwalił na dłuższy czas następujący podział: Śląsk przy Polsce, ziemia kłodzka i opawska przy Czechach.
W 1278 książę wrocławski Henryk IV Probus otrzymał ziemię kłodzką w dożywocie od króla niemieckiego Rudolfa I Habsburga za złożenie hołdu lennego; po jego śmierci wróciła pod władzę królów czeskich. Podobnie w latach 1327-1335 w zamian za złożenie hołdu lennego dostała się w dożywocie dla Henryka VI, księcia wrocławskiego. Potem od 1336 r. także w zamian za złożenie hołdu jej dożywotnim włodarzem był Bolko II Ziębicki.
W czasie wojen husyckich często pustoszona przez najazdy (głównie w latach 1425-1434), które rozpoczął w 1428 atak Prokopa Wielkiego. Wielokrotnie nawiedzana przez epidemie i lokalne wybuchy zarazy.
Kolejne dziesięciolecia to czasy tzw. raubritterów, rycerzy-rabusiów. Głównym ich przedstawicielem na tych ziemiach był od połowy lat trzydziestych XV wieku Jan Kolda, osiadły w Náchodzie i na zamku Homole. Dopiero w 1444 został pobity przez wojska miasta Wrocławia.
Od 1458 r. teren ten posiadał status hrabstwa, najpierw w ramach Królestwa Czech, a potem Prus (formalnie zachował go do 1945 r.). W 1491 r. ostatecznie odłączono od niej tereny tzw. Broumowszczyzny sprzedanej przez Henryka Starszego Podiebradowicza, syna króla czeskiego Jerzego z Podiebradów klasztorowi benedyktynów z Broumova (w roku 1260 została ona wydzielona dla zakonników przez Przemysła Ottokara II).
W wyniku pokoju wrocławskiego z 11 czerwca 1742 r. po I wojnie śląskiej, ziemia kłodzka wraz z większością Śląska, przeszła z rąk Habsburgów pod panowanie Prus Hohenzollernów. Po zdobyciu Śląska i ziemi kłodzkiej przez Prusy, hrabstwo kłodzkie, które w chwili przyłączenia nie było częścią Śląska, a zostało do niego inkorporowane patentem Fryderyka II z 1742 r., miało szczególną pozycję. Całe hrabstwo tworzyło jeden powiat. Odrębność ta została utrzymana już w nazwie, bowiem akta urzędowe kierowano do „Śląska i hrabstwa kłodzkiego”. Z uwagi na militarne znaczenie hrabstwa, oraz silną niechęć jego katolickiej ludności wobec Prus, został tam mianowany odrębny gubernator, pułkownik de la Motte-Foqué. Również landrat kłodzki miał umocowanie szczególne, gdyż był zarazem radcą podatkowym i podlegał bezpośrednio ministrowi Śląska (dopiero później podporządkowano go władzom departamentu), co miało na celu bezpośredni przepływ informacji o stanie newralgicznej prowincji. Landratami byli tu ludzie z zewnątrz, odmiennie niż na Śląsku, gdzie król mianował lokalnych przywódców szlachty, aby na nich oprzeć swoją świeżą władzę. Ponadto utrzymana została przecież kościelna podległość hrabstwa wobec archidiecezji praskiej, co należy wyjaśnić niechęcią papieży do protestanckich królów pruskich, a bliższymi związkami z arcykatolickimi włodarzami habsburskiego imperium.
Traktat pokojowy w Hubertusburgu z 15 lutego 1763 kończący wojnę siedmioletnią w Europie ugruntował panowanie Prus nad ziemiami Śląska. Cesarzowa Maria Teresa zrzekła się ostatecznie praw do Śląska i ziemi kłodzkiej na rzecz Prus, a Fryderyk II wyraził swoje poparcie dla jej syna Józefa II w jego staraniach o koronę cesarską.
Ziemia kłodzka została potem spustoszona w czasie tzw. wojny kartoflanej, czyli wojny o sukcesję bawarską w latach 1778-1779. Pamiątką wojen z XVII i XVIII w. jest kaplica w Czermnej, w której zgromadzono tysiące czaszek z tamtego okresu.
W państwie pruskim zerwanie tradycyjnych więzi i szlaków handlowych wywołane represyjną polityką celną Berlina oraz przesunięcie na peryferia spowodowało załamanie się dotychczasowych źródeł dochodu ludności, co pogrążyło region w stagnacji. W XIX wieku wraz z rozwojem turystyki nastąpiło gospodarcze ożywienie tych terenów.
Po II wojnie światowej, mimo pretensji czechosłowackich (z Broumova do Ścinawki Średniej wysłany został czechosłowacki pociąg pancerny), w wyniku decyzji wielkich mocarstw wraz ze Śląskiem znalazła się w granicach Polski.
Specyficzny charakter tych ziem i osiedlenie na nich przez władze komunistyczne ludności pochodzącej głównie z nizin szybko spowodowało masową migrację do miast i na Śląsk. Rolnictwo w tym łagodnym, choć górskim klimacie wymagało całkiem innych niż nizinne metod uprawy. Dopiero z końcem XX wieku wraz ze zmianą systemu nastąpiło pewne ożywienie turystyki, jednocześnie jednak doszło do kryzysu w przemyśle (zamykanie kopalń węgla).
Wbrew powszechnemu mniemaniu ziemia kłodzka nie jest historyczną częścią Śląska, podczas gdy są nią leżące na wschód od niej – położone za Górami Złotymi północne zbocza Jesioników (w Javorníku znajduje się dawna letnia rezydencja biskupów wrocławskich, (księstwo nyskie) oraz Śląsk Opawski. Ta odrębność miała swoje odbicie również w wyliczaniu tytułów w pruskiej i niemieckiej tytulaturze królewskiej, albowiem od 1742 r. wymieniano w niej hrabstwo kłodzkie, a od 1817 do 1918 r. na trzecim miejscu po słowach „My, z Bożej łaski, król Prus…”wymieniano: „suweren i najwyższy książę Śląska jak też hrabstwa kłodzkiego”. Zresztą w tym samym czasie cesarz austriacki tytułowany był w dalszym ciągu „księciem Dolnego i Górnego Śląska”, mimo że Śląsk w większości (oraz ziemię kłodzką) stracił.
[edytuj] Turystyka
Region bogaty w atrakcje turystyczne, pokryty gęstą siecią drogową jak i pieszych szlaków turystycznych. W zimie są tu doskonałe warunki do uprawiania narciarstwa. Są tu tereny narciarskie tak biegowe, jak i zjazdowe. Ponadto liczne uzdrowiska o wieloletniej tradycji powstałe wokół źródeł wód mineralnych – głównie szczawy – (m.in. Kudowa-Zdrój, Polanica-Zdrój, Duszniki-Zdrój, Długopole-Zdrój, Lądek-Zdrój).
Największe atrakcje turystyczne to:
- przełom Nysy Kłodzkiej w Bardzie,
- pruska twierdza kłodzka,
- twierdza w Srebrnej Górze,
- XVII wieczna Kaplica Czaszek w Czermnej,
- barokowa bazylika i Kalwaria Wambierzycka,
- Muzeum Papiernictwa w Dusznikach-Zdroju,
- Muzeum Filumenistyczne w Bystrzycy Kłodzkiej,
- Jaskinia Niedźwiedzia i pozostałości kopalni uranu w Kletnie,
- Wodospad Wilczki i "Ogród Bajek" w Międzygórzu,
- Ogród japoński w Jarkowie koło Kudowy-Zdroju
- Park Narodowy Gór Stołowych,
- wiele pałaców, parków podworskich oraz kościołów w każdej większej wsi.
Od 1995 r. ziemia kłodzka jest częścią Euroregionu Glacensis. Ze strony polskiej należy do niego 17 gmin i miasta: Kłodzko, Nowa Ruda, Bystrzyca Kłodzka i Polanica-Zdrój. Od strony czeskiej akces zgłosiły gminy z 7 powiatów, przygotowują się do przystąpienia także powiaty Pardubice i Jičín.
[edytuj] Główne miejscowości
- Kłodzko, Nowa Ruda, Bardo, Bystrzyca Kłodzka, Polanica-Zdrój, Duszniki-Zdrój, Szczytna, Kudowa-Zdrój, Lądek-Zdrój, Stronie Śląskie, Radków.
[edytuj] Czasopisma regionalne
Historyczne
- "Die Grafschaft Glatz. Zeitschrift des Glatzer Gebirgsvereins"
- "Glatzer Heimatblätter. Zeitschrift des Vereins für Glatzer Heimatkunde"
Współczesne
- "Ziemia Kłodzka. Od Kladského Pomezi - Glatzer Bergland" – miesięcznik wydawany w Nowej Rudzie
- "Gazeta Prowincjonalna Ziemi Kłodzkiej" – dwutygodnik wydawany w Kłodzku
- "Euroregio Glacensis" – tygodnik wydawany w Kłodzku
- "Nieregularnik Polanicki", [1] - wychodzi 2-3 razy rocznie, wydawany przez Towarzystwo Miłośników Polanicy
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Źródła
- Historia Śląska, red. Marek Czapliński, G. Wąs, Śląsk pod panowaniem pruskim, s. 206–207, Wrocław 2002,
- Wojciech Michalski Linia Ścinawka Średnia-Otovice- Broumov, "Turysta Dolnośląski" nr 11/2004
