Alamanowie

Z Wikipedii

Alemanowie, Alamanowie — germański związek plemienny; od III wieku n.e. najazdy na zachodnie prowincje cesarstwa rzymskiego.

Na przełomie II i III wieku n.e. następiła konsolidacja plemion germańskich w Germanii właściwej. W początku III wieku na pograniczu zachodnich prowincji rzymskich kształtuje się potężny związek plemienny Alemanów, którego bazę demograficzną stanowiły swebskie plemiona wywodzące się z dorzecza Łaby: Semnoni, Hermundurowie, Markomanowie. Jako nowo powstały związek Alemanowie nie posiadali starej, królewskiej rodziny, cieszącej się szczególnym autorytetem. Żadna z alemańskich grup (poza Jutungami, którzy stali się Alemanami później) nie kontynuowała chyba dawnej nazwy. "Alle Männer" ("wszyscy mężowie, mężowie spośród wszystkich") byli uważani przez swych sąsiadów, o starych tradycjach plemiennych, za "mieszańców". Zamieszkiwali obszar pomiędzy Renem, Menem, Neckarem i Dunajem.

Pierwszy raz zagrozili rzymskiej granicy na Renie i Dunaju w 213 r. Wielki najazd w 233 r., na obszar Górnej Germanii i Recji, zniszczył wiele osad wojskowych i cywilnych. W 259 r. nastąpiło przełamanie limesu na całej linii - od dolnego Renu po dolny Dunaj (barbarzyńcy dotarli aż do Mediolanu). W 260 r. Alemanowie splądrowali Aventicum (dziś Avenches w Szwajcarii). Odtąd naruszanie granicy nabrało charakteru ciągłego. W 277 r. zostali pobici przez cesarza Probusa. Mimo to Rzymianie musieli opuścić Agri Decumates. Z części prowincji Górna Germania i Recji powstała Alemania (ok. 300 roku). W 350 r. Konstancjusz II zezwolił Alemanom na przekroczenie granicy i osiedlenie się w Galii. Za nimi podążyli Frankowie. Cesarz Konstancjusz zmuszony był wysłać, pod wodzą Juliana, karną ekspedycję (ok. 356 r.). W 357 r. w bitwie pod Argentorate (Strasburgiem) Julian pobił wojowniczych Alemanów i pojmał ich króla Chnodomara.

Po odwołaniu, w 401 r., rzymskich wojsk z północnych prowincji (do obrony Italii przed Alarykiem), Alemanowie zaczęli osiedlać się na terenie dzisiejszej Szwajcarii - w okolicach Bazylei i nad jeziorem Bodeńskim. W VI wieku dotarli do środkowej Szwajcarii. Granica między nimi, a Burgundami przebiegała nad rzeką Aar, w okolicach Berna (bagna i starorzecza) - tak powstała granica językowa francusko-niemiecka.

Po bitwie pod Tolbiacum (Zülpich) w 496 r., Alemanowie zostali pobici przez Chlodwiga. W 506 r. Chlodwig krwawo stłumił alemańskie powstanie. Od tego czasu Alemania wchodziła w skład państwa Franków jako marchia.

Od tego czasu w skład państwa Franków włączano kolejne obszary Alemanii, tworząc na ich obszarze biskupstwa (Salzburg - 614, Augsburg - 736, Moguncja - 745, Bazylea - 805).

[edytuj] Królowie Alemanów

• Chrocus 306
• Mederich
• Chnodomar 350, 357
• Vestralp 357, 359
• Ur 357, 359
• Agenarich 357
• Suomar 357, 358
• Hortar 357, 359
• Gundomad 354
• Ursicin 357, 359
• Makrian 368–371
• Rando 368
• Hariobaud
• Vadomar przed 354–360
• Vithicab 360–368
• Priarius ?–378
• Gibuld ok. 470

Królowie Alemańscy mianowani przez Franków

• Butilin 539–554
• Leuthari I przed 552–554
• Haming 539–554
• Lantachar do 548
• Magnachar 565
• Vaefar 573
• Theodefrid
• Leutfred I do 588
• Uncilin 588–607
• Gunzo 613
• Chrodobert 630
• Leuthari II 642
• Gotfrid do 709
• Willehari 709–712 (w Ortenau)
• Lantfrid I 709–730
• Theudebald 709–744
• Lantfrid II 746–749
• Gerold 791–799
• Isenbard 799–806