Aleksander Jakub Lubomirski

Z Wikipedii

Aleksander Jakub Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. 11 maja 1695 – zm. 16 listopada 1772 w Dreźnie) – miecznik wielki koronny w latach 1728-1748, kuchmistrz wielki koronny od 1721, generał artylerii koronnej, generał armii saskiej, starosta pyzdrski, ratneńśki, bohusławski, gniewski i solecki.

Był synem hetmana wielkiego koronnnego Hieronima i Konstancji Bokum.

Uczył się w szkole pijarów w Rzeszowie. W 1704 po zajęciu miasta przez wojska saskie wzięty został jako zakładnik i odesłany do przebywającej w Saksonii kochanki Augusta II Mocnego Urszuli Katarzyny Bokum. Uwolniony dopiero po przejściu Hieronima Augustyna Lubomirskiego na stronę Wettynów. Ok. 1710 wyjechał na studia do Niemiec. W 1714 towarzyszył królewiczowi Fryderykowi Augustowi II do Francji.

W 1729 mianowany dowódcą Regimentu Wielkich Muszkieterów. W 1745 mianowany generałem kawalerii saskiej. W 1746 został generałem artylerii koronnej, której to rangi zrzekł się 7 czerwca 1752 na korzyść Henryka von Brühla. Wziął udział w wojnie siedmioletniej, skapitulował z całą armią saską w Pirnie w 1756.

W 1726 został odznaczony Orderem Orła Białego.