Aleksandra Fiodorowna (Charlotta Pruska)
Z Wikipedii
Charlotta Pruska, Fryderyka Luisa Charlotta Wilhelmina Hohenzollern (1798 - 1860) - królewna pruska, od 1825 caryca Rosji jako żona cara Mikołaja I, znana jako Aleksandra Fiodorowna.
Urodziła się w Charlottenburgu - w zamku w Berlinie, dnia 13 lipca 1798 roku. Była córką Fryderyka Wilhelma III, króla Prus i Luizy z dynastii mecklemburskiej. Dzieciństwo i młode lata spędziła w rodzinnych stronach. W wieku 19 lat poznała młodszego brata cara Aleksandra I, Mikołaja Pawłowicza późniejszego następcę tronu, a od 1825 r. cara Rosji, który czasie odbywania podróży po Europie odwiedził dwór króla Fryderyka Wilhelma. Podczas tej wizyty ustalono szczegóły mariażu Mikołaja i księżnej Charlotty.
Do Rosji przyjechała w czerwcu 1817 roku, a uroczyste ceremonie ślubne rozpoczęły się 1 lipca 1817, w Sankt Petersburgu i trwały aż 13 dni. Charlotta, aby poślubić Mikołaja wcześniej przyjęła prawosławie, a na chrzcie nadano jej imię Aleksandra Fiodorowna. Początkowo Aleksandra miała problemy w zaadoptowaniu się na rosyjskim dworze, jej zmiana religii była sztuczna. Była w dobrych stosunkach ze swoją teściową, Marią Fiodorowną, jednak jej stosunki z cesarzową Elżbietą, żoną Aleksandra I, nie były już tak dobre.
Było to jedno z nielicznych małżeństw w historii aliansów polityczno-dynastycznych, w którym rzeczywiście panowała miłość i wzajemne poszanowanie. Z tego związku urodziło się dziesięcioro dzieci:
- Aleksander II, kolejny car Rosji,
- Konstanty Mikołajewicz Romanow, wielki książę Rosji,
- Mikołaj Mikołajewicz Romanow (starszy), generał feldmarszałek,
- wielka księżna Olga Nikołajewna Romanowa, królowa Wirtembergii,
- wielka księżna Maria Nikołajewna Romanowa, księżna Leuchtenbergu.
W 1820 roku po urodzeniu martwego dziecka, była to jej trzecia ciąża w ciągu trzech lat, Aleksandra popadła w depresję. Jesienią tego samego roku Mikołaj zabrał ją do Berlina, aby mogła spotkać się ze swoją rodziną, gdzie pozostali do lata 1821 roku. Do ojczyzny Charlotty przyjechali ponownie w 1824 roku, do Sankt Petersburga powrócili dopiero w marcu 1825 roku, na rozkaz Aleksadra I.
Pierwsze lata w Rosji Aleksandra spędziła na nauce języka rosyjskiego i obyczajowości tego kraju pod okiem poety Wasilija Żukowskiego. Carska rodzina mówiła po niemiecku i pisała swoje listy po francusku, w konsenkwencji tego Aleksandra nigdy nie nauczyła się dokładnie rosyjskiego.
Przez osiem lat, podczas panowania Aleksandra I, Charlotta i jej mąż, żyli spokojnie nigdy nie rozważając możliwości przejęcia przez nich tronu. Car Aleksander nie miał dzieci, a jego nastepca wielki książę Konstanty, zrzekł się prawa do tronu w 1822 roku, więc mąż Aleksandry został nowym carewiczem. W 1825 roku Aleksandra otrzymała od swojego szwagra pałac w Peterhofie, gdzie ona i jej mąż żyli szczęśliwie od początku jej pobytu w Rosji.
Aleksandra wstąpiła wraz z mężem na tron w grudniu 1825 roku. Mimo upływających lat Mikołaj nie przestał kochać swojej żony. Podczas pożaru Pałacu Zimowego w 1837 roku, car miał ponoć powiedzieć : Niech wszystko inne spłonie, tylko uratujcie listy od mojej żony, które pisała do mnie podczas naszego narzeczeństwa. Dopiero po upływie 25 lat małżeństwa car wdał się w romans z inną kobietą. Kochanką Aleksandra została Barbara Nelidowa, dama dworu cesarzowej. Carowa nie mogła już współżyć z carem, lekarze uważali że jest zbyt słabego zdrowia i grozi jej atak serca. W 1845 roku Mikołaj I płakał gdy lekaże oznajmili mu, że jego żona powinna wyjechać do Palermo, aby podleczyć swoje zdrowie, miał mówić Zostawcie mi moją żonę. Cesarzowa Aleksandra była zawsze słabego zdrowia. Carowa wyglądała znacznie starzej niż na swoje czterdzieści lat. Aleksandra przez dłuższy czas cierpiała na konwulsje.
Po śmierci męża Aleksandra spłacała dług za Pałac Aleksandra w Carskim Siole i pozostawała w dobrych stosunkach z byłą kochanką męża, która została jej osobistą lektorką. Charlotta zmarła w Carskim Siole, w Sankt Petersburgu, 1 listopada 1860 roku. Do historii przeszła właśnie jako Aleksandra Fiodorowna.
