Alfons II Gruby

Z Wikipedii

Afonso II (Alfons), zwany Grubym (23 kwietnia 1185 - 25 marca 1223) był trzecim królem Portugalii od 1211 r.

Był synem Sancho I i Dulce Berengarii. W przeciwieństwie do swoich poprzedników nie prowadził szeroko zakrojonych działań wojennych przeciwko kastylijczykom ani maurom. Pojedyncze akcje zbrojne, tak jak zdobycie Alcácer do Sal w 1217, były wynikiem prywatnych wypraw szlachty portugalskiej. Z jego polecenia powstało pierwsze spisane prawo królestwa, scentralizował także władze w państwie. W wyniku ograniczania przywilejów kościelnych, ekskomunikowany. Klątwę zdjęto w zamian za obietnice przywrócenia przywilejów kościelnych jego dziadka - Alfonsa I, lecz nie uczynił tego aż do śmierci.

[edytuj] Rodzina

W 1208 Alfons poślubił infantkę Urrakę Kastylijską (1186-1220), córkę króla Alfonsa VIII Szlachetnego i Eleonory Plantagenet. Para miała 5 dzieci:

• Sancha II (1207-1248), kolejnego króla Portugalii,
• Alfonsa III (1210-1279), kolejnego króla Portugalii,
• Eleonorę (1211-1231), żonę księcia Waldemara Duńskiego (syna króla Waldemara II i siostry Alfonsa - Berengarii),
• Ferdynanda (przed 1217-1243), pana Serpa,
• Wincentego (1219).

Alfons miał też dwóch synów nieślubnych:

• Jana Alfonsa (?-1234),
• Piotra Alfonsa (ok. 1210-?).