Amalryk I

Z Wikipedii

Koronacja Amalryka I

Amalryk I (ur. 1136, zm. 11 lipca 1174 w Jerozolimie) - hrabia Jaffy i Aszkelonu, król Jerozolimy (1162-1174).

Był synem Melisandy i Fulka z Anjou. Przejął tron po śmierci starszego brata Baldwina III, za panowania którego pełnił funkcję hrabiego Jaffy i Aszkelonu. W czasie, gdy Rajmund III przebywał w niewoli muzułmańskiej (1164-1172), sprawował również władzę regenta w hrabstwie Trypolisu.

Jego pierwszą żoną była Agnieszka z Courtenay, córka Joscelina II, hrabiego Edessy. Jednak ze względu na zbyt bliski stopień pokrewieństwa i złe prowadzenie się Agnieszki, baronowie królestwa i patriarcha Jerozolimy zgodzili się na koronację Amalryka pod warunkiem jego zgody na unieważnienie tego małżeństwa. Amalryk nie wyraził sprzeciwu, zależało mu jedynie na przyznaniu praw do sukcesji jego dzieciom, Sybilli i Baldwinowi, na co Sąd Najwyższy wyraził zgodę.

Ślub Amalryka I i Marii Komneny

Drugą żoną króla była Maria Komnena, córka bratanka cesarza bizantyjskiego, Manuela I. Amalryk poślubił ją w Tyrze, 29 sierpnia 1167 roku. Owocem tego związku było trzecie dziecko króla - Izabela.

Najważniejszym celem Amalryka jako króla jerozolimskiego było podporządkowanie sobie Egiptu. Usiłując wykorzystać chaos panujący na dworze fatymidzkim, Amalryk czterokrotnie wyprawiał się do Egiptu: w 1163, 1164, 1167 i 1168 roku. Nie odniósł jednak żadnych większych sukcesów. Zawarł jedynie krótkotrwały sojusz z egipskim wezyrem Szawarem, który przyrzekł płacić mu trybut oraz zgodził się na pozostawienie w Kairze niewielkiej załogi frankijskiej. Jedynym bardziej trwałym (i z całą pewnością dla Franków niekorzystnym) skutkiem najazdów Amalryka było objęcie władzy nad Nilem przez wasala Nur ad-Dina z Syrii, Szirkuha, a następnie jego bratanka, Saladyna (tego samego, który 20 lat później zdobył Jerozolimę).

Śmierć Amalryka I i koronacja Baldwina IV

W polityce zagranicznej Amalryk opierał się na sojuszu z Bizancjum, przypieczętowanym jego małżeństwem z Marią. Flota cesarza Manuela wspomagała wojska frankijskie w czasie walk w Egipcie, jednak współpraca ta nie była zbyt udana.

Zasługą Amalryka są zmiany w prawie Królestwa Jerozolimskiego, które umożliwiły lennikom odwoływanie się przeciw swoim seniorom do Sądu Najwyższego. Zwiększyło to zależność wszystkich wasali od Jerozolimy.