Amancio Amaro

Z Wikipedii

Amancio Amaro Varela, znany bardziej jako: Amancio (ur. 16 października 1939 w La Coruni). Jest uważany za jednego z najlepszych piłkarzy w historii Hiszpanii oraz za najlepszego piłkarza pochodzącego z Galicji, północnego regionu półwyspu Iberyjskiego. W swojej karierze grał tylko w dwóch klubach – w barwach Deportivo La Coruna z Galicji oraz stołecznego Realu Madryt. Gdy był dzieckiem, miał zwyczaj kopać piłkę zaraz, jak trafiła mu do nogi. Był energicznym i szybkim prawym skrzydłowym, który był w stanie używać swojej lewej nogi tak samo fantastycznie, jak prawej.

W sezonie 1958/59 Amancio podpisał kontrakt z "El Depór", jak nazywa się klub ze stolicy Galicji. Miał wtedy jedynie 15 lat. W następnym roku słynny prezes Realu Madryt, don Santiago Bernabeu, sprowadził młodego skrzydłowego do Madrytu. W barwach Królewskich zadebiutował w meczu Pucharu Europy z Anderlechtem, który piłkarze z Hiszpanii zremisowali 3-3. W lidze hiszpańskiej zadebiutował w meczu z Betisem w Sewilli. W roku 1964 Amancio wraz z Realem dotarł do finału Pucharu Europy, aby przegrać z SL Benfica. Następny sezon był bolesny dla stołecznych piłkarzy, bowiem to Inter Mediolan wyeliminował młodą drużynę Realu. W kolejnym sezonie jednak karta się odwróciła – trener Realu, Miguel Muńoz, dodał do składu takich piłkarzy jak Pirri, Veldazquez, Sanchis bądź Grosso. Silni w defensywie, jak walec przechodzili kolejne etapy, miażdżąc poszczególne drużyny wywalczyli awans do kolejnego finału, gdzie czekał na nich Partizan Belgrad. Areną zmagań obu drużyn był Stadion Heysel w Brukseli, a na dzień starcia wyznaczono 11 maja 1966. Amancio podszedł z powagą i wielką mobilizacją do tego spotkania, co z pewnością pomogło jego drużynie. Nie wiedział jednak, że będzie to jego drugi i ostatni finał Pucharu Europy. Strzelił pierwszego gola dla Realu – był to fenomenalny, mocny strzał z 30 metrów. Potem pałeczkę strzelców przejęli jego klubowi koledzy, i po 90 minutach złote medale zawisły na piersiach Hiszpanów. W swoich pierwszych sześciu sezonach w Madrycie wywalczył aż sześć mistrzostw Hiszpanii, co z pewnością jest wspaniałym osiągnięciem. Następnie wygrał jeszcze trzy tytuły, co daje dziewięć. Dwukrotnie zwyciężył też Puchar Pichichiego, dwa lata z rzędu – w 1969 i 1970.

Dla reprezentacji Hiszpanii rozegrał 42 mecze, debiutując w spotkaniu z Rumunią. Zwyciężył ME w roku 1964. Zdobył decydującego gola w meczu półfinałowym z Węgrami pięć minut przed końcem spotkania. Finał z drużyną ZSRR odbył się na stadionie Santiago Bernabeu w Madrycie, w obecności 70 000 kibiców i generała Francisco Franco. Tamten mecz gospodarze zwyciężyli 2-1. Ostatni mecz w kadrze Amancio rozegrał z Jugosławią we Frankfurcie.

Amancio zakończył karierę w 1976 roku, po tym, jak otrzymał czerwoną kartkę w meczu Pucharu Europy przeciwko Bayernowi Monachium. Wielu ludzi twierdziło wtedy, że z jego mentalnością pograłby jeszcze 10 lat, a ciekawostką jest, iż w 36 roku życia ważył tyle samo, ile w 16 roku życia.

Zapamiętaliśmy go jako kompletnego, dobrze wyszkolonego i szybkiego prawego skrzydłowego. Z tego powodu Amancio był nazywany 'Czarodziejem'. Był obunożny, dlatego był w stanie strzelić w każdej sytuacji, podawać piłki we wszelkich kierunkach lub prowadzić akcję całego zespołu bez problemu. Gdy złamał nogę, dzięki jego determinacji szybko powrócił na boisko. Mały, szybki i obdarzony niecodziennymi umiejętnościami Amancio był podziwiany na całym świecie i sprawiał mnóstwo problemów wielu blokom defensywnym Europy i całego globu.