Luis Suárez Miramontes

Z Wikipedii

Luis Suárez Miramontes (ur. 2 maja 1935 roku w La Coruñi), hiszpański piłkarz, występujący na pozycji pomocnika lub napastnika, oraz trener piłkarski. Jest jednym z najskuteczniejszych zawodników w historii futbolu hiszpańskiego. W drugiej połowie lat 50. był liderem FC Barcelona, z którą zdobył dwa tytuły mistrza kraju oraz dwukrotnie wygrał Puchar Miast Targowych. Od 1961 do 1970 roku grał w Interze Mediolan, który w tamtym okresie osiągnął największe sukcesy w swojej historii; drużyna prowadzona przez Helenio Herrerę trzy razy była najlepsze w Serie A, a dwa razy - w Pucharze Mistrzów. Z reprezentacją Hiszpanii, w której barwach rozegrał 32 mecze, zdobył w 1964 roku mistrzostwo Europy oraz brał udział w Mundialach 1962 i 1966. Piłkarską karierę zakończył w 1972 roku w barwach Sampdorii Genua. Jako szkoleniowiec pracował w klubach włoskich i hiszpańskich, ale bez większych sukcesów. Od 1988 do 1991 był selekcjonerem reprezentacji Hiszpanii; wystąpił z nią w Mundialu 1990. W latach 90. związał się z Interem Mediolan, gdzie pełnił różne funkcje administracyjne.

Spis treści 1 Kariera piłkarska 2 Sukcesy piłkarskie 3 Kariera szkoleniowa 4 Sukcesy szkoleniowe

[edytuj] Kariera piłkarska

Był jednym z najlepszych hiszpańskich piłkarzy w historii, jedynym zawodnikiem z tego kraju, który otrzymał Złotą Piłkę magazynu France Football.

Jako czternastolatek zapisał się do szkółki piłkarskiej Deportivo La Coruña. Cztery lata później w barwach tego klubu zadebiutował w Primera División w przegranym 1:6 spotkaniu z FC Barcelona.

W 1954 roku przeniósł się właśnie do Barcelony (przez jeden sezon występował w jej filii La Espana Industrial), gdzie od 1955 do 1961 roku zdobył dwa tytuły mistrza Hiszpanii oraz dwukrotnie Puchar Miast Targowych. W 1960 roku został uznany przez France Football za najlepszego piłkarza, grającego w ligach Europy. Dla Barcelony rozegrał blisko 200 meczów, w których strzelił ponad 100 bramek.

Był najdroższym piłkarzem świata, kiedy w 1961 roku Katalończycy sprzedali go do Interu Mediolan za 142 tysiące funtów. Na jego transfer nalegał nowy trener Interu Helenio Herrera, z którym Suárez współpracował w Barcelonie. Piłkarz z Galicii był jednym z najważniejszych ogniw drużyny, która w pierwszej połowie lat 60. nie miała sobie równych ani w Serie A, ani w Pucharze Mistrzów. Piłkarze grający w Interze Herrery nazywani są generacją catenaccia, gdyż właśnie oni po raz pierwszy zaprezentowali światu udoskonaloną przez argentyńskiego szkoleniowca metodę gry. Suárez od 1961 do 1970 roku rozegrał w Interze 328 meczów, w których strzelił 55 goli.

W roku 1964 z reprezentacją Hiszpanii, w której zadebiutował siedem lat wcześniej, zdobył mistrzostwo Europy.

Sportową karierę zakończył w wieku 36 lat w Sampdorii Genua.

• 1949-54 – Deportivo La Coruña
• 1954-55 – La Espana Industrial Barcelona (wypożyczenie)
• 1955-61 – FC Barcelona
• 1961-70 – Inter Mediolan
• 1971-72 – Sampdoria Genua

[edytuj] Sukcesy piłkarskie

• mistrzostwo Hiszpanii 1959 i 1960, Puchar Hiszpanii 1957 i 1959, Puchar Miast Targowych 1958 i 1960 oraz finał Pucharu Mistrzów 1961 z Barceloną
• mistrzostwo Włoch 1963, 1965 i 1966, Puchar Mistrzów 1964 i 1965 oraz Puchar Interkontynentalny 1964 i 1965 z Interem Mediolan

W reprezentacji Hiszpanii od 1957 do 1972 roku rozegrał 32 mecze i strzelił 14 goli – mistrzostwo Europy 1964 oraz starty w Mundialach 1962 (runda grupowa) i 1966 (runda grupowa).

Najlepszy według France Football piłkarz roku 1960.

[edytuj] Kariera szkoleniowa

Przez cztery lata prowadził pięć różnych klubów włoskich, bez większych sukcesów. W 1978 roku powrócił do Hiszpanii, do Deportivo La Coruña, ale został zwolniony już po kilku miesiącach pracy. Później pomagał José Emilio Santamaríi przy reprezentacji Hiszpanii.

Niespodziewanie w 1988 roku został selekcjonerem drużyny narodowej. Awansował z nią do Mundialu 1990, gdzie w drugiej rundzie Hiszpanie przegrali 1:2 z Jugosławią. Zrezygnował z posady w maju 1991 roku po trzech przegranych z rzędu (z Francją w meczu eliminacji do Euro 1992 oraz z Węgrami i Rumunią w spotkaniach towarzyskich). Jego bilans: 27 meczów, 15 zwycięstw – 4 remisy – 8 porażek.

W latach 90. związał się na stałe z Interem Mediolan, w którym najczęściej pełnił różne funkcje administracyjne. Dwukrotnie – w 1992 i 1996 roku – był tymczasowym szkoleniowcem drużyny. Od 2001 roku jest osobistym doradcą prezesa klubu Massimo Morattiego.

• 1974-75 – Inter Mediolan
• 1975-75 – Sampdoria Genua
• 1975-76 – AC Spal 1907
• 1976-77 – Como Calcio
• 1977-78 – Cagliari Calcio
• 1978-79 – Deportivo La Coruña
• 1980-82 – reprezentacja Hiszpanii, asystent José Emilio Santamaríi
• 1988-91 – reprezentacja Hiszpanii
• 1992-92 – Inter Mediolan (tymczasowo)
• 1994-94 – Albacete Balompie
• 1995-95 – Inter Mediolan (tymczasowo)

• od 2001 – Inter Mediolan, doradca prezesa Massimo Morattiego

poprzednik: Enea Masiero

Trener Interu Mediolan w latach 1974-1975

następca: G.Chiappella

poprzednik: Corrado Orrico

Trener Interu Mediolan w roku 1992

następca: Osvaldo Bagnoli

poprzednik: Ottavio Bianchi

Trener Interu Mediolan w roku 1995

następca: Roy Hodgson

[edytuj] Sukcesy szkoleniowe

• 1/8 finału Mundialu 1990 z reprezentacją Hiszpanii