Anastazja Nikołajewna Romanowa
Z Wikipedii
Anastazja Nikołajewna Romanowa (ros. Великая Княжна Анастасия Николаевна Романова) (ur. 18 czerwca 1901, zm. 17 lipca 1918???) – najmłodsza córka ostatniego cara Rosji - Mikołaja II Romanowa i carycy Aleksandry Fiodorowny. Siostra Olgi, Tatiany, Marii i carewicza Aleksego.
Spis treści |
[edytuj] Charakter i obycie
Anastazja była energiczną i wesołą dziewczynką, nade wszystko kochała żarty, przez co rodzice nazywali ją "szwyzbyk" (co znaczy chochlik). Często wchodziła na drzewa i odmawiała zejścia, dopóki sam car jej tego nie rozkazał. Z usposobienia przypominała Aleksego i to ona spośród sióstr była z nim najbardziej zżyta. Jako że Olja i Tania tworzyły "Dużą parę", Anastazja i Maria nazywane były "Małą parą". Caryca Aleksandra ubierała dwie starsze córki identycznie, podobnie czyniła z dwiema młodszymi.
Anastazja w głębi była bardzo wrażliwa i delikatna. Kiedyś, rzucając się śnieżkami z Tatianą, dla żartu oblepiła kamień śniegiem i cisnęła w kierunku starszej siostry. Trafiła ją w głowę, przy czym spowodowała, że dziewczyna padła ogłuszona na ziemię. Anastazja, zamiast pomóc Tani, wybuchnęła gorzkim szlochem.
W rodzinie przypadła jej rola buntownika i żartownisia. Uwielbiała robić zabawne miny i naśladować zachowanie i mowę ludzi ze swojego otoczenia. Zamiast tańczyć, wolała jeździć na łyżwach. Bywała także złośliwa i uparta. Kiedyś była tak nieznośna dla swej ciotki Olgi Aleksandrownej, że ta dała jej klapsa. Anastazja nie rozpłakała się, tylko zrobiła się cała czerwona i wybiegła z komnaty.
[edytuj] Wygląd
Anastazja miała blond włosy o rudawym odcieniu, "roziskrzone" oczy i ciemne, prawie stykające się ze sobą brwi. Była najniższa spośród sióstr.
[edytuj] Gorset Anastazji
Według notatki Jakowa Jurowskiego, dowódcy plutonu egzekucyjnego 11 lub 12 ludzi, którzy wykonali wyrok na Romanowowach Olga, Tatiana i Anastazja były ubrane w specjalne gorsety które w środku wypełnione były diamentami. Gdy próbowano dobić jedną z dziewcząt bagnetem ostrze nie mogło przebić gorsetu.
[edytuj] Samozwańcze Anastazje
W 1922 bezimienna pensjonariuszka z zakładu dla psychicznie chorych w Dalldorf oznajmiła, iż jest cudownie ocalałą Anastazją. Jej wersja wydarzeń była bardzo prawdopodobna. Anastazja z Berlina nazwana została Anna Anderson. Anna zmarła w 1984. Wyniki badań jej DNA wykazało, że nie była ona spokrewniona z rodziną carską.
W 1937 Maria Boczkariowa, także samozwańcza Anastazja, została rozstrzelana przez służby bezpieczeństwa ZSRR.
W 2000 Kreml zainteresował się sprawą Natalii Bilchodze podającej się za ocalałą Anastazję. Gdy dotarli do starszej pani, ta była umierająca. Po kilku dniach zmarła, jako ostatnia z samozwańczych Anastazji. Badania DNA wykluczyły jej przynależność do Romanowów.
W 2002 roku 101-letnia Natalia Pietrowna ujawniła że to ona jest wielką księżniczką Anastazją. Próbowała to udowodnić już od 1995 r. Na razie zdobyła nazwisko Anderson.
[edytuj] Filmy o Anastazji
Historia samozwańczej Anastazji stała się motywem wielu filmów. M.in.:
- Anastazja (1956) z Ingrid Bergman
- Anastazja (1956) z Lilli Palmer
- Anastazja Tajemnica Anny (1986) z Amy Irving
- Anastazja (1997) z Meg Ryan (dubbing)
[edytuj] Kanonizacja
W 2000 wraz z całą rodziną została ogłoszona świętą cerkwi prawosławnej.
[edytuj] Literatura
- Łarysa Jermiłowa, Ostatni car, Wyd. Muza, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7495-223-1.
- Janusz Kutta, Pamiętnik Mikołaja II, 2006, ISBN 83-89667-55-X.
- Robert K. Massie, Romanowowie: ostatni rozdział, Wyd. Amber, 2007, ISBN 978-83-241-2890-7.
- Shay McNeal, Ocalić cara Mikołaja II, 2004, ISBN 83-7311-895-0.
[edytuj] Zobacz też
