Andriej Ostermann

Z Wikipedii

Andriej Iwanowicz Ostermann (ur. 9 czerwca 1686, zm. 31 maja 1747) – rosyjski polityk pochodzenia niemieckiego. Jego polityka zagraniczna była oparta o alians z Austrią.

Ostermann wywodził się ze średnio zamożnej niemieckiej rodziny. Urodził się w Bochum (Westfalia). Na służbę rosyjska przeszedł w 1717 roku. Jego biegła znajomość kilku języków sprawił, ze wstawił się za nim sam wicekanclerz Rosji Piotr Szafirow (1670 - 1739). W 1718 reprezentował Rosję na kongresie pokojowym na Wyspach Alandzkich w 1718 roku. Był również obecny gdy podpisywano pokój w Nystad (1721). Za zasługi otrzymał tytuł barona. Za Katarzyny I (1725-1727) jego pozycja stale rosła w siłę. Gdy panował małoletni Piotr II Aleksiejewicz, był jego politycznym wychowawcą. Był przeciwny planom ograniczenia samodzierżawia w Rosji, które wysuwał książę Dymitr Golicyn.

Gdy panowała Anna Iwanowna Ostermann wprowadził wiele pożytecznych reform między rokiem 1730 a 1740,; obniżył podatki, popierał edukację i przemysł, poprawił działanie aparatu sprawiedliwości i wygrał dla Rosji 2 wojny ; polską sukcesyjną (1733-35) i wojnę przeciwko Turkom (1736-1739). Współpracował z nim blisko inny Niemiec, szef sztabu Burkhard Christoph Münnich.

Gdy w latach 1740-41 panował car-dziecko Iwan VI Romanow, regencję sprawowała Anna Leopoldowna jego matka, a Ostermann osiągnął szczyt swych możliwości i wpływów. Poseł francuski Jacques-Joachim Trotti, markiz de La Chétardie stwierdzał, że tak naprawdę jest carem. Prowadził on politykę bardzo pro-austriacka, co nie podobało się Chetardiemu. Francuzi próbowali osłabić pozycję Ostermanna, a jak to się nie udało napuścili na Rosję Szwedów, którzy wypowiedzieli jej wojnę w sierpniu 1741 roku. Marszałek Piotr Lacy pokonał jednak Szwedów i ich generała von Wrangla niedaleko granicznej twierdzy Villmanstrand zdobytej szturmem.

6 grudnia 1741 roku Elżbieta Piotrowna przejęła władzę w wyniku zamachu stanu. Osteramnn i jego rodzina zostali zesłani do miejscowosci Bieriozowo, powrócili stamtad dopiero jego synowie, którzy osiągnęli wysokie godności gdy panowała Katarzyna Wielka. Fiodor Andrejewicz Ostermann (1723-1804), był gubernatorem Moskwy (1773), a Iwan Andrejewicz Ostermann (1725-1811), był rosyjskim ambasadorem w Sztokholmie, a potem przez lat 16 kanclerzem imperium rosyjskiego (1781-97).