Archipelag Bismarcka

Z Wikipedii

Archipelag Bismarcka – grupa wysp w zachodniej części Oceanu Spokojnego, w Melanezji, na północny wschód od Nowej Gwinei, od której oddziela ją Morze Nowogwinejskie i Morze Salomona. Największe wyspy to: Nowa Brytania i Nowa Irlandia, oprócz tego ważniejszymi są Wyspy Admiralicji, Nowy Hanower i Mussau. Wyspy są górzyste, najwyższy szczyt sięga 2438 m n.p.m.; znajduje się tu również kilka wulkanów (m.in. Ulawan – 2334 m n.p.m. na Nowej Brytanii).

Powierzchnia archipelagu wynosi 49,7 tys. km², zamieszkuje je 314 tys. osób (1980). Największym miastem jest Rabaul na Nowej Brytanii. Wyspy zamieszkuje głównie ludność melanezyjska, a także mniej liczni Polinezyjczycy i Papuasi. Mieszkańcy zajmują się głównie rolnictwem i rybołówstwem.

Archipelag Bismarcka w latach 1884-1919 należał do Niemiec jako część protektoratu Nowej Gwinei Niemieckiej, z tego okresu wzięła się nazwa, pochodząca od nazwiska niemieckiego kanclerza Otto von Bismarcka. W roku 1920 jako terytorium mandatowe przeszedł pod administrację australijską. Podczas II wojny światowej od 1942 znajdował się pod okupacją japońską. Po wojnie stanowił część terytorium powierniczego Nowej Gwinei Australijskiej. Od 1975 jest częścią niepodległej Papui Nowej Gwinei.