Armia Ochotnicza (II RP)
Z Wikipedii
Armia Ochotnicza - akcja moblilizacyjna Wojska Polskiego, rozpoczęta w trakcie wojny polsko-bolszewickiej mocą decyzji Rady Obrony Państwa.
Generalnym Inspektorem Armii Ochotniczej był gen. Józef Haller.
Spis treści |
[edytuj] Geneza
Armia Czerwona parła w kierunku Warszawy a sytuacja militarna doprowadziła do gabinetowych zawirowań. 9 czerwca 1920 upadł rząd Leopolda Skulskiego. Kolejny gabinet - rząd Władysława Grabskiego przetrwał zaledwie miesiąc.
Ustawą z 1 lipca 1920 utworzono Radę Obrony Państwa. Radzie przewodził Naczelnik Państwa a pod jego nieobecność premier rządu. Dalej tworzyli ją Marszałek Sejmu i 10 desygnowanych posłów, premier, 3 ministrów i 3 przedstawicieli armii wyznaczonych przez Naczelnego Wodza.
ROP miała praktycznie nieograniczone kompetencje. Jej członkowie postanowili powołać Armię Ochotniczą pod dowództwem gen. Józefa Hallera. Jej liczebność wzrosła potem nieoczekiwanie do 100 tys. żołnierzy.
[edytuj] Dywizja Ochotnicza
22 lipca 1920 Generalny Inspektor Armii Ochotniczej, gen. broni Józef Haller wydał rozkaz o sformowaniu Dywizji Ochotniczej. Na dowódcę dywizji wyznaczony został ppłk Adam Koc.
Do formowania dywizji przystąpiono w sierpniu 1920 w Modlinie. W skład dywizji włączono 101 Rezerwowy oraz 201, 202 i 205 Ochotnicze Pułki Piechoty. W listopadzie 1920 dywizja została rozformowana. Pułki ochotnicze zdemobilizowane.
Ten sam los miał spotkać 101 Rezerwowy Pułk Piechoty jednak w uznaniu zasług Naczelny Wódz postanowił pozostawić jednostkę na stopie pokojowej. Stan osobowy pułku został uzupełniony żołnierzami z trzech likwidowanych pułków ochotniczych oraz kadrą oficerską byłej Dywizji Syberyjskiej przybyłą z niewoli rosyjskiej. W celu zachowania tradycji pułk został przemianowany na 3 Pułk Syberyjski.
- Kwatera Główna Dywizji Ochotniczej
- dowódca dywizji – ppłk Adam Koc
- I Brygada Ochotnicza
- dowódca brygady – ppłk Jerzy Błeszyński-Ferek
- 201 Ochotniczy Pułk Piechoty - walczył m.in. o Grodno; przemianowany na 2 Wileński Pułk Piechoty działał w Grupie Operacyjnej gen. Lucjana Żeligowskiego
- 205 Ochotniczy Pułk Piechoty - mjr Bernard Mond
- II Brygada Ochotnicza
- 202 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 101 Rezerwowy Pułk Piechoty
Zobacz więcej w osobnym artykule: Dywizja Ochotnicza (II RP).[edytuj] Pułki użyte w walkach
- Ochotniczy Pułk Obrony Warszawy
- 204 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 207 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 213 Ochotniczy Pułk Piechoty - sformowany z funkcjonariuszy Policji Państwowej, znajdował się w Odwodzie Naczelnego Wodza
- 238 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 240 Ochotniczy Pułk Piechoty
[edytuj] Pułki uzupełniające
- 206 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 208 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 216 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 218 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 219 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 221 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 222 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 224 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 225 Ochotniczy Pułk Piechoty
- 226 Ochotniczy Pułk Piechoty
[edytuj] Ochotnicze pułki kawalerii
- 201 Pułk Szwoleżerów (ochotniczy) - późniejszy 3 Pułk Szwoleżerów Mazowieckich;
- 203 Pułk Ułanów (ochotniczy) - w połowie 1921, zatwierdzony jako jednostka stanu pokojowego, otrzymał nazwę 27 Pułk Ułanów;
- 208 Pułk Ułanów (ochotniczy) - potem p.n. 208 Pułk Ułanów "Krakusów"
- 209 Pułk Ułanów (ochotniczy) - 8 listopada 1920 na bazie 209 i 212 Pułku Ułanów sformowano 22 Pułk Ułanów;
- 211 Pułk Ułanów (ochotniczy) - sformowany przez mjr Władysława Dąbrowskiego na rozkaz Józefa Hallera z 20 lipca 1920;25 lipca 1920 naznaczony dcą pułku od 26 lipca formuje 211 P. uł organizację pułku zakończono pod koniec pierwszej połowy sierpnia, kiedy na przedpolach stolicy rozpoczął się bój o Radzymin; od października 1920 p.n. 23 Pułk Nadniemeńskich; 1 czerwca 1921 włączony do 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich;
- 212 Pułk Ułanów (ochotniczy) - 8 listopada 1920 na bazie 209 i 212 Pułku Ułanów sformowano 22 Pułk Ułanów;
- 214 Pułk Ułanów (ochotniczy) - w grudniu 1920 przeformowany w 24 Pułk Ułanów.
[edytuj] Bibliografia
- Księga chwały piechoty, praca zbiorowa, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939 r.
