Bernard Mond
Z Wikipedii
Bernard Stanisław Mond (ur. 14 listopada 1887 w Stanisławowie, zm. 5 lipca 1957 w Krakowie) - generał brygady WP, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie z Ukraińcami, bolszewikami i II wojnie światowej.
Spis treści |
[edytuj] Młodość i służba w c.k. armii
Bernard Stanisław Mond, Polak pochodzenia żydowskiego [1] był synem Maurycego i Salomei Spanier. W 1907 ukończył 8 klasowe Gimnazjum Realne w Brodach. Od 1905 członek Organizacji Niepodległościowej Młodzieży Polskiej. W latach 1907 – 1908 odbył jednoroczną obowiązkową służbę w Cesarsko-królewskiej armii. W październiku 1908 został instruktorem Drużyny Bartoszowej w Brodach, a później we Lwowie. W tym samym czasie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1910 przerwał studia i ukończył roczny kurs urzędników państwowych przy Dyrekcji Okręgowej Kolei we Lwowie. W latach 1911 – 1913 był pracownikiem wymienionej dyrekcji. W latach 1913 – 1914 kontynuował studia prawnicze. 1 sierpnia 1914 został zmobilizowany do 95 Galicyjskiego Pułku Piechoty (Infanterieregiment von Kövess Nr 95) we Lwowie. W tym pułku dowodził kompanią marszową i batalionem. 20 września 1916 dostał się do niewoli rosyjskiej i został osadzony w obozie w miejscowości Troick. Po ucieczce z niewoli wrócił do swojego pułku. W okresie od 15 kwietnia do 30 października 1918 dowodził kompanią zapasową.
[edytuj] Służba w WP
31 października 1918 wstąpił do oddziałów polskich walczących w obronie Lwowa i został dowódcą odcinka "Cytadela". Od 22 listopada do 30 grudnia 1918 walczył w 1 Pułku Strzelców Lwowskich w Małopolsce Wschodniej. Od 1 stycznia do 20 grudnia 1919 był dowódcą kompanii i batalionu w 5 Pułku Piechoty Legionów. Od 20 grudnia 1919 do 6 czerwca 1920 był dowódcą I batalionu 6 Pułku Piechoty Legionów. 6 czerwca 1920 został ranny pod Kijowem i przebywał na leczeniu w Krakowie. 30 czerwca 1920 objął dowództwo 205 Ochotniczego Pułku Piechoty wchodzącego w skład I Brygady Dywizji Ochotniczej. W okresie od 1 lutego do 10 marca 1921 był słuchaczem kursu wyższych dowódców w Warszawie. Od maja do października 1921 był komendantem Miasta Wilna. Następnie pełnił służbę jako:
- dowódca 49 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Kołomyi,
- słuchacz Kursu dowódców pułków i piechoty dywizyjnej w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie 1922,
- dowódca Piechoty Dywizyjnej 6 Dywizji Piechoty od 19 marca 1927
- słuchacz V Kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych 6 grudnia 1930 - 31 lipca 1931
- dowódca 6 Dywizji Piechoty 6 października 1932 - 20 września 1939
21 grudnia 1932 Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go z dniem 1 stycznia 1933 na generała brygady.
We wrześniu 1939 , jako dowódca 6 DP organizował, w ramach Armii „Kraków”, obronę "korytarza pszczyńskiego", na który nacierała 5 DPanc.. 20 września 1939 dostał się do niewoli. Osadzony został w oflagach VII Murnau , IV B Konigstein i VI B Dossel.
Barwna postać Krakowa, kibic między innymi klubu Wisła Kraków. W styczniu 1946 wrócił do kraju i podjął pracę w Państwowym Biurze Podróży „Orbis”, jako kierownik oddziału. W 1950 został zwolniony i pracował jako pomocnik magazyniera materiałów budowlanych w Spółdzielni "Grzegórzki" w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
[edytuj] Awanse:
- chorąży - 1910
- podporucznik - 1914
- porucznik - 1916
- kapitan - 1918
- major - 1920
- podpułkownik piechoty - 1922
- pułkownik piechoty – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem 15 sierpnia 1924 i lokatą 43
- generał brygady - 21 grudnia 1932 ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i lokatą 4
[edytuj] Ordery i odznaczenia:
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari,
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyż Walecznych - czterokrotnie
[edytuj] Źródła
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991,
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ss. 225-226,
