Arnold Szyfman
Z Wikipedii
Arnold Szyfman (ur. 23 listopada 1882 w Ulanowie, zm. 11 stycznia 1967 w Warszawie) - polski reżyser, dyrektor teatru.
Po maturze studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przeszedł przez wiele wydziałów, ostatecznie otrzymał doktorat z filozofii. Już w dzieciństwie zachwycił go teatr, na studiach zaczął pisać sztuki, jedną z nich wystawił w 1906 r. w Teatrze Miejskim Ludwik Solski. Szyfman stworzył w Krakowie własny teatr, który już po miesiącu zbankrutował. Za ukochaną aktorką młodzieniec podążył do Warszawy. Tu rozpoczął swą działalność od sceny kabaretowej, także własnej.
W 1948r. został odznaczony z okazji 40-lecia pracy zawodowej i odwołany ze stanowiska dyrektora Teatru Polskiego. W 1950r., w wieku 68 lat, został dyrektorem Teatru Wielkiego w budowie. Także w to przedsięwzięcie zaangażował się bez reszty, nie zrezygnował z niego nawet, gdy w 1954r po raz kolejny wrócił do Teatru Polskiego.
Był założycielem Teatru Polskiego w Warszawie, w którym zgromadził znakomity zespół artystyczny. Warszawska scena na skarpie mogła wówczas poszczycić się największymi sławami aktorskimi, doskonałymi scenografami i wybitnymi reżyserami, którzy ukształtowali oblicze polskiego teatru w XX wieku.
W Teatrze Polskim reżyserowali przede wszystkim Józef Sosnowski, Aleksander Zelwerowicz, a także później Leon Schiller, sam Szyfman rzadziej parał się inscenizacją, jednak stworzył na swojej scenie liczne spektakle, m.in. otwierającego jej działalność "Irydiona" Zygmunta Krasińskiego.
