Artur Oppman
Z Wikipedii
Artur Franciszek Michał Oppman (ur. 14 sierpnia 1867 w Warszawie, zm. 4 listopada 1931 tamże) – poeta polski okresu Młodej Polski pisujący pod pseudonimem Or-Ot.
Pochodził z niemieckiej rodziny mieszczańskiej, która w 1708 przybyła do Polski z Turyngii. Związki z Polską były w rodzinie bardzo silne: jego matka i babka były Polkami, dziadek brał udział w powstaniu listopadowym, ojciec w powstaniu styczniowym. Uczył się początkowo w II Gimnazjum w Warszawie, jednak zrażony silną rusyfikacją szkoły, po kilku latach przeniósł się do Szkoły Handlowej im. Leopolda Kronenberga. Tam zaczęły się jego pierwsze próby poetyckie. Z drukiem pierwszego wiersza wiąże się jego pseudonim literacki, gdyż zecer – składając do druku wiersz niewyraźnie podpisany przez autora dwiema pierwszymi literami imienia i nazwiska (Ar-Op), odczytał je jako Or-Ot. Młodzieńcze utwory poety były drukowane w Kurierze Warszawskim, Wędrowcu i Kurierze Codziennym, które promowały młode talenty. W latach 1883-1885 publikował swoje utwory również w Tygodniku Ilustrowanym, Kłosach i Świcie.
W latach 1890-1892 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Interesował się szczególnie językiem i literaturą XVI w. Po zawarciu małżeństwa z Władysławą Trynkiewiczówną przerwał studia i wrócił do Warszawy. Często chodził na Stare Miasto, poznawał życie plebsu, jego zwyczaje, warszawskie legendy. W 1893 ukazał się zbiór wierszy Ze Starego Miasta, a w 1894 tomik Pieśni, pisany dla pokrzepienia serc. Uznaniem cieszyły się jego wiersze opisujące urok Starego Miasta. Jego wiersze były drukowane w Biesiadzie Literackiej, Bluszczu, Kłosach, Tygodniku Mód i Powieści, a także w Wędrowcu (którego redaktorem był w latach 1901-1905). Nadzwyczaj intensywne były jego kontakty ze światem literackim i artystycznym Warszawy. W jego domu przy ul. Kanonii 8 bywali m.in.: Bolesław Prus, Stefan Żeromski, Felicjan Faleński, Władysław Reymont, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Bolesław Leśmian, Antoni Lange, Wojciech Kossak, Jan Lechoń i inni. Napisał wiele utworów dla dzieci. Dzięki prostocie i melodyjności uczynił bajkę dla dzieci swoistym dziełem sztuki. Zajmował się również redagowaniem kalendarzy, almanachów i zbiorów poezji. Był członkiem Straży Piśmiennictwa Polskiego, troszczącej się o rozwój kultury i nieskazitelność polszczyzny a także członkiem honorowym Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich. Miłość Ojczyzny sprawiła, że w 1920 zaciągnął się jako szeregowiec do piechoty. Odbywał służbę w dziale oświatowym, m.in. redagując przez dwa lata Żołnierza Polskiego. Jego patriotyczne wiersze deklamowano na różnych koncertach, akademiach, inauguracjach. W 1928 otrzymał nagrodę literacką miasta Warszawa. W 1930 wyszły jego Śpiewy historyczne i Pieśń o Rynku i zaułkach, a w 1936, już po śmierci, ukazał się zbiór jego wierszy żołnierskich Służba poety. Pod koniec życia przeniósł się ze Starego Miasta na Żoliborz.
Został pochowany w Alei Zasłużonych na Powązkach. Nad jego grobem Jan Lorentowicz powiedział: Odszedł w zaświaty poeta, który w ciągu czterdziestu kilku lat swego życia twórczego miał jedną tylko namiętność: bezgraniczne ukochanie Ojczyzny
[edytuj] Utwory
- Legendy warszawskie – spis legend:
- Syrena
- Kościół Marii Panny
- Bazyliszek
- Chrystus cudowny u Fary
- Zbójcy
- Złota kaczka
- O chciwym Macieju, kusym Niernczyku i zaklętych skarbach na zaklętej górze
- Wiersze: Lis i bocian, Baśń o grzybowych ludkach, Kruk i lis, Lis i kurka
- Wiersze o Starym Mieście
- Berek Jawor
- Dachy
- Dzwonnik Kacper Dławiduda
- Gdy wieczorna spływa chwila złota...
- Grajek
- Gołębie
- Kanonia
- Kamienne Schodki
- Konsyliarz Barnaba-Walenty
- Maciej Flisak
- Maciejowa i Bartłomiej
- O Jasiu Dręczycielu, o Józiu Gapciu, o Cesi Cmokosi i o spalonej Zosi
- Ostatni klasyk
- Piwnica Fukierowska
- "Pod Syreną"
- Rynek Starego Miasta
- Rynek Staromiejski
- Stare Miasto
- Stary aktor
- Stary dom
- Stary kapral
- Sień
- Szeroki Dunaj
- Trzy boginie
- Zapalają latarnie
- Zaułki ze zbioru wierszy Artura Oppmana "Pieśń o Rynku i Zaułkach"