Arvid Wittenberg

Z Wikipedii

Arvid Wittenberg, wł. Arvid Wirtenberg von Debern, ur. w 1606 w Borgå w Finlandii, zm. 7 września 1657 w Zamościu w Polsce (w niewoli^[1]), szwedzki hrabia (1652) i feldmarszałek (1655), uczestnik wojny trzydziestoletniej i potopu szwedzkiego.

W wojsku od 1622, pod I bitwie pod Nördlingen w 1634 awansowany na pułkownika, wzięty do niewoli został wkrótce uwolniony. Brał udział w bitwach pod Wittstock w 1636 i pod Chemnitz w 1639 i awansowany na generała-majora. Pod dowództwem Lennarta Torstensona przesłużył resztę wojny, aż do jego rezygnacji w 1645. Głównodowodzący siłami szwedzkimi do czasu przybycia Karola Gustawa Wrangla.

W 1655 mianowany feldmarszałkiem przez Karola X Gustawa w ramach przygotowań do ataku na Polskę, znanego jako potop szwedzki, gdzie wkracza 21 lipca 1655 na czele 14 000 wojska i 72 dział. 25 lipca przyjmuje kapitulację Wielkopolski po bitwie pod Ujściem, następnie zdobywa m.in. Kraków 19 października. Obejmuje dowodzenie nad obroną zajętej przez Szwedów Warszawy, która kapituluje 21 czerwca 1656. Wzięty do niewoli osadzony zostaje w Twierdzy Zamość, gdzie umiera z przyczyn naturalnych (wrzody w przełyku).

Przypisy