Astor Piazzolla

Z Wikipedii

Astor Piazzolla (ur. 11 marca 1921r. w Mar del Plata w Argentynie, zm. 4 lipca 1992 r. w Buenos Aires) – kompozytor tanga argentyńskiego, wirtuoz bandoneonu, tanguero.

Astor Piazzolla był jedynym dzieckiem Vincentego Piazzolli i Asunty Mainetti, emigrantów, którzy przyjechali do Argentyny z miejscowości Trani we Włoszech. W 1925 r. rodzina przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie mieszkali do 1936 r.

W 1929 r. Piazzolla dostał od ojca pierwszy bandoneon, a cztery lata później podjął naukę u Beli Wildy, wybitnego węgierskiego pianisty, ucznia Siergieja Rachmaninowa. Piazzolla powiedział o nim później: dzięki niemu pokochałem Bacha. W 1934 r. zagrał w filmie El Did Que Me Quieras razem z Carlosa Gardéli, królem klasycznego tanga.

Po powrocie do Argentyny, w roku 1939, zaczął grać w zespole Aníbala Troilo - najsłynniejszej wówczas orkiestry grającej tango. Po śmierci Tróili Piazzolla zaczął karierę solową. W 1954 r. otrzymał stypendium, dzięki któremu wyjechał do Paryża, by kształcić się u Nadii Boulanger. To ona nauczyła Piazzollę czerpać z ojczystej muzyki i skierowała jego uwagę na tango. Międzynarodową sławę zdobył Piazzolla na początku lat 80., gdy tworzył z Quinteto Tango Nuevo, założonym w 1976 r. Koncertował z tą grupą do 1989 r., a potem skoncentrował się na koncertach na bandoneon solo z orkiestrą. Piazzola osiągnął sukcesy muzyczne w Stanach Zjednoczonych w latach 1980. 4 sierpnia 1990, jego kariera została przerwana udarem mózgu. Zmarł dwa lata później w Buenos Aires.

Spis treści 1 Dyskografia 2 Bibliografia 3 Zobacz też 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Dyskografia

1975 — Libertango 1986 — Astor Piazzolla Plays Astor Piazzoll 1986 — Tristezas de un Doble A 1987 — Astor Piazzolla: The Central Park Concert 1987 — Suite for Vibraphone and New Tango Quintet 1987 — Sur 1988 — Concierto para Bandoneon 1988 — The New Tango 1989 — Tangos 1989 — Tanguedia de Amor 1990 — La Camorra: La Soledad de la Provocacion Apasiona 1990 — Lumiere

1990 — Vanguardistas del Tango 1990 — Astor Piazzolla 1990 — Libertango 1991 — Astor Piazzolla & Alberto Ginastera 1991 — Adios Nonino 1991 — Maria de Buenos Aires 1992 — Tango: Zero Hour 1992 — Music for Two Guitars 1992 — Ballet Tango 1992 — The Vienna Concert 1992 — Luna 1992 — Woe

Albumy wydane pośmiertnie

1993 — The Lausanne Concert (Live) 1993 — Music of Astor Piazzolla 1993 — La Camorra 1993 — The Rough Dancer and the Cyclical Night 1994 — Milonga del Angel 1994 — Y Su Noneto 1994 — Tiempo Nueve 1994 — Oblivion 1995 — Homage to Astor Piazzolla 1995 — Cafe 1930 1995 — Pulsacion 1996 — Persecuta 1996 — An 57 Minutos con la Realidad 1996 — Music of Latin America 1996 — Decameron Negro 1996 — Bandoneon Sinfonico 1996 — Concerto for Bandoneon (Live) 1997 — Astor Piazzolla 1997 — Desde Argentina

1997 — Spirit of Buenos Aires 1997 — Concierto de Nacar 1997 — Muerte del Angel 1997 — Tres Minutos con la Realidad 1997 — Libertango 1998 — Tango Malambo 1998 — Milva & the Tango of Astor Piazzola 1998 — Piazzolla & Cello Passion 1998 — Adios Nonino 1998 — Libertango 1998 — Maria de Buenos Aires 1999 — Adios Nonino 1999 — Homage a Liege 1999 — Saexotango 1999 — Tango Ballet 2000 — Finally Together 2002 — Regresso al sur 2003 — Adios Nonino 2003 — Pulsación

[edytuj] Bibliografia

• Le Grand Tango. Życie i muzyka Astora Piazzolli, Maria Susana Azzi i Simon Collier tłumacz Jerzy Łoziński, Zysk i S-ka, 374 s., ISBN 83-7506-014-3.
• Carlos G. Groppa, The tango in the United States, McFarland & Co., Jefferson, North Carolina i Londyn, 2004, ISBN 0-7864-1406-5 (rozdział 21 Piazzola: A Banedoneon Against the World).

[edytuj] Zobacz też

• Tangos Among Friends - film dokumentalny z fragmentami dotyczącymi muzyki Piazzolli.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona poświęcona życiu i twórczości Piazzolli (po angielsku)
• Informacje w portalu TODO Tango
• Biogram na stronie Tangonalia
• Informacja w portalu Przyjaciele i Kraków
• Libertango muzyka w wykonaniu zespołu al Tango

Zobacz też: bandoneon, tango (taniec), tango (forma muzyczna)