Bernard Nathanson

Z Wikipedii

Bernard Nathanson

Niektóre informacje występujące w tym haśle uznano za kontrowersyjne. Uzasadnienie tej decyzji znajduje się na stronie Wikipedia:Artykuły kontrowersyjne lub na stronie dyskusji. Jeśli możesz, przeredaguj go zgodnie z zasadami neutralnego punktu widzenia.

(ur. 31 lipca 1926 roku w Nowym Jorku) - katolicki działacz ruchów pro-life.

[edytuj] Młodość

Kiedy był jeszcze dzieckiem, jego obaj dziadkowie oraz siostra popełnili samobójstwa. Jego ojciec, profesor medycyny, syn żydowskich emigrantów, odwrócił się od tradycji ortodoksyjnego judaizmu. Wpajał swojemu synowi nihilistyczne postawy i wierzenia. Rodzina Bernarda ograniczała swoją religijność do tradycyjnych praktyk, nie wiążąc ich z doktryną. Chłopiec uczęszczał do jednej z najlepszych szkół w Nowym Jorku (Columbia Grammar School). W 1945 rozpoczął studia na wydziale lekarskim prestiżowego Uniwersytetu McGilla, gdzie wywarł na nim wielkie wrażenie profesor psychiatrii Karl Stern. Jesienią 1945 r. na balu uniwersyteckim Natanhson poznał siedemnastoletnią Ruth, która zaszła z nim w ciążę. Fakt ten zburzył sielankowy nastrój zakochanych. Nie chcąc mieć dziecka, zdecydowali się na aborcję. Po tym fakcie wkrótce jednak ich drogi się rozeszły. W 1946 Nathanson uzyskał doktorat z medycyny, pracował jako profesor na Cornell University. Był ateistą i jednym z największych na świecie zwolenników aborcji. W latach 60. XX wieku działał aktywnie na rzecz legalizacji aborcji. Dokonywał wielu doświadczeń na ludzkich embrionach. W połowie lat sześćdziesiątych Bernard ukończył staż na położnictwie i ginekologii, stał u początku wspaniale zapowiadającej się kariery. Miał jednak już za sobą dwa nieudane małżeństwa. W tym czasie począł dziecko z kolejną kobietą. Mimo jej oporów namówił ją do dokonania aborcji, którą sam wykonał. Był jednym z założycieli NARALu - Narodowego Związku na Rzecz Zniesienia Ustawy Zakazującej Aborcji (National Association for Repeal of Abortion Law), przekształconego później w ligę działającą na rzecz prawa do aborcji (Abortion Rights Action League). Była to pierwsza politycznie aktywna grupa działająca na rzecz legalizacji aborcji w USA. Do jej założycieli należeli również: Laurence Lader, Betty Freedan i Carol Brightcer. Po legalizacji w 1970 r. możliwości aborcji w stanie Nowy Jork otrzymał nominację na dyrektora największej kliniki aborcyjnej w świecie. W ciągu 5 lat, dzięki intensywnej kampanii reklamowej specjaliści z NARAL przekonali Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych również wykorzystując do tego celu sprawę z 1973 roku Roe v. Wade, ten w 1973 r. wydał decyzję legalizującą aborcję na żądania i bez ograniczeń, aż do 9 miesiąca ciąży.

[edytuj] Przełom

W 1973 r. Nathanson został ordynatorem wydziału położniczego w szpitalu św. Łukasza w Nowym Jorku. Po raz pierwszy zainstalowano tam ultrasonograf, najnowocześniejszą wtedy aparaturę za którego pomocą pierwszy raz mogli obserwować płód. Po wprowadzeniu ultrasonografu nastąpił radykalny przełom w podejściu Nathansona do ludzkiego płodu. Drastycznie ograniczył ilość dokonywanych przez siebie zabiegów do przypadków, które według niego miały medyczne uzasadnienie. Ostatniej aborcji dokonał w 1979 r. W tym samym roku publicznie oświadczył, że zmienił swoje poglądy odnośnie aborcji i jest za obroną życia nienarodzonych. W 1984 poprosił więc swojego przyjaciela Jaya, który dokonywał do 20 aborcji dziennie, aby podczas dokonywanego zabiegu włączyć ultrasonograf i nagrać jego przebieg na taśmie filmowej. Po profesjonalnym opracowaniu taśm powstał film "The Silent Scream" ("Niemy krzyk"). Film został pokazany po raz pierwszy 3 stycznia 1985 r. na Florydzie i jego projekcja wywołała sensację. Na taśmie zarejestrowano płód, który bronił się przed maszyną rozdrabniającą i usuwającą tkanki z łona matki. Żadna z sieci telewizyjnych nigdy nie chciała pokazać tego filmu, ani nawet nie zgodziła się na kupienie czasu antenowego na reklamy, których treścią byłaby pochwała wyboru życia. Siły proaborcyjne zwalczały go i oskarżały o manipulację. Zarzuty te zostały uznane za bezpodstawne przez jednego z prekursorów ultrasonografii, prof. Ian N. Donalda, który stwierdził, że "Niemy krzyk" jest prawdziwym dokumentem aborcji trzymiesięcznego dziecka. W 1987 r. powstał pomysł zarejestrowania "późnej aborcji", tzn. po 5 miesiącach od poczęcia. Tym razem podczas aborcji zastosowano do zarejestrowania całego przebiegu fitoskopu. Umieszczono kamerę po drugiej stronie łona kobiety i sfilmowano aborcję. Film ten nosi tytuł "Zaćmienie umysłu". Pierwszy pokazywany był w Paryżu, został pięciokrotnie nagrodzony na festiwalach filmowych.^{[potrzebne źródło]} W dziedzinie filmów dokumentalnych byt nominowany do Oscara^{[potrzebne źródło]}. Została sfilmowana także tzw. "aborcja przez częściowy poród". Jest to procedura wykonywana w 26-28 tygodniu ciąży kiedy dziecko jest już w stanie samodzielnie przeżyć poza organizmem matki.

Prywatnie Bernard Nathanson zaczął poszukiwać odpowiedzi na nurtujące go coraz bardziej pytania wczytując się w biografie i autobiografie takich osób jak: "Wyznania" św. Augustyna, Dostojewskiego, Paula Tilicha, Kierkegaarda, Niebuhra, C.S. Lewisa, Mumforda, Waldo Franka, Malcolma Muggeridge'a, kardynała Newmana, Grahama Greene'a, Walkera Percy i innych. Jednak najbardziej identyfikował się z historią swojego profesora Karla Sterna wczytując się w autobiografię "The Pillar of Fire". O swojej decyzji przejścia na katolicyzm zaczął publicznie mówić już 1994 r. Został ochrzczony 9 grudnia 1996 r. w katedrze św. Patryka w Nowym Jorku przez kardynała J. O`Connora. Obecnie podróżuje po świecie i działa we współpracy z organizacjami pro-life. Do Polski przyjechał 19 października 1996 r., w związku z planami liberalizacji ustawy antyaborcyjnej. Wtedy to na konferencji prasowej w galerii Porczyńskich, skierował apel do polskich parlamentarzystów: Błagam was, nie róbcie żadnego kroku w kierunku liberalizacji aborcji! Historia wam nigdy tego nie wybaczy. Chcę Was przestrzec, żebyście nie popełniali tych samych błędów, które my popełniliśmy w Ameryce. Głosowanie za aborcją będzie jednocześnie głosowaniem za eutanazją, zabijaniem ludzi starych, kalekich i terminalnie chorych, za eksperymentami genetycznymi - będzie pierwszym krokiem na równi pochyłej, na dole której znajduje się całkowita dehumanizacja życia, dolina śmierci.

Bernard Nathanson jest odpowiedzialny za około 70 000 aborcji, a ok 5 000 wykonał sam, w tym własnego dziecka. Ujawnił również jakimi manipulacjami i fałszerstwami posłużył się NARAL do zalegalizowania aborcji. Zaczął głosić, że obowiązkiem człowieka jest ochrona życia ludzkiego, także tego w łonie matki. Zmiana poglądów stała się do tego stopnia niebezpieczna dla ludzi związanych z przemysłem aborcyjnym i pornograficznym, że grożono mu śmiercią.

Opisana działalność w NARAL przez Bernarda Nathansona

Działacze proaborcyjni dane statystyczne w oparciu o fikcyjne sondaże. Informowali media, że według najnowszych sondaży 60% Amerykanów popiera aborcję. Podawali jako prawdziwe informacje, że na skutek nielegalnej aborcji rocznie umiera 10 tys. kobiet, gdy prawdziwa liczba wynosiła 200 - 250. Twierdzili, że w ciągu roku w USA przeszło 1 mln kobiet dokonuje nielegalnej aborcji, podczas gdy rzeczywiście było ich około 100 tys. Długotrwałe powtarzanie tych samych informacji utwierdziło wielu ludzi w przekonaniu, że płód nie jest człowiekiem. Tego rodzaju akcja propagandowa okazała się bardzo skuteczna. W ciągu 5 lat udało im się przekonać większość społeczeństwa, że należy jak najszybciej zalegalizować aborcję. Jednocześnie często atakowano Kościół Katolicki, oskarżając go o wsteczne poglądy i poglądy rzekomo niezgodne z nauką. Dodatkowo podważano kompetencje lekarzy, którzy twierdzili, że życie ludzkie zaczyna się od poczęcia.

[edytuj] Bibliografia

• Aborting America, 1979
• The Hand of God (Book), 1996
• The Silent Scream, 1984 (Dokumentalny)
• Eclipse of Reason, 1987 (Dokumentalny)