Bessarion

Z Wikipedii

Bessarion, (ur. 2 stycznia 1403 - zm. 18 listopada 1472) - grecki duchowny, kardynał. Przypisywanie mu imienia chrzestnego Jan jest według części źródeł błędem^[1].

Pochodził z Trebizondu. Studiował w Konstantynopolu. W 1423 roku wstąpił do zakonu bazylianów, przyjmując imię zakonne Bessarion. W 1437 roku został prawosławnym metropolitą Nicei. Był zwolennikiem unii z kościołem rzymsko-katolickim. Uczestniczył w Soborze Florenckim, gdzie zaakceptował dogmat filioque. W grudniu 1439 papież Eugeniusz IV kreował go kardynałem-prezbiterem SS. XII Apostoli; od tego czasu przeszedł na służbę w kurii papieskiej. Pełnił wiele funkcji kościelnych, m. in. był protektorem kilku zakonów, tytularnym arcybiskupem Teb (od 1440), arcybiskupem Manfredonii i archimandrytą Sycylii (1447-49), tytularnym patriarchą Jerozolimy (21 października 1449 - 13 marca 1458), legatem w Bolonii, Romanii i Marchii Ankońskiej (1450-55), administratorem apostolskim diecezji Mazzara (1449-58) i Pampeluna (1458-62), opatem komendatoryjnym Grottaferrata (od 1462) i kilkakrotnie kamerlingiem Św. Kolegium Kardynałów. W marcu 1449 awansował do rangi kardynała-biskupa, otrzymując kolejno diecezje podmiejskie Sabina (marzec-kwiecień 1449), Frascati (kwiecień 1449 - październik 1468) i ponownie Sabina (od października 1468), zachowując in commendam dotychczasowy tytuł prezbiterialny. Przyczynił się w znacznym stopniu do rozkwitu nauk humanistycznych i renesansu we Włoszech. Jego biblioteka liczyła kilkaset manuskryptów; osobiście przetłumaczył szereg prac greckich autorów na łacinę, m. in. Platona. Wspierał ideę krucjaty przeciwko Turkom w celu odzyskania Konstantynopola, kilkakrotnie służył jako legat papieski dla zjednania władców europejskich dla tej idei. Bezskutecznie próbował przekonać cara Iwana III do unii z Kościołem katolickim. Po śmierci kardynała Izydora w kwietniu 1463 Bessarion został jego następcą na stanowiskach tytularnego patriarchy Konstantynopola oraz dziekana Św. Kolegium Kardynałów.Na kolejnych konklawe w 1455, 1458, 1464 i 1471 był poważnym kandydatem do tronu papieskiego, nigdy jednak nie uzyskał tej godności^[2]. Zmarł w opactwie Św. Jana Ewangelisty w Rawennie podczas powrotu z nieudanej legacji we Francji i Burgundii, mając 69 lat.

[edytuj] Przypisy

↑ por. Zofia Włodek, Bessarion, W: Encyklopedia Katolicka, t. 2, Lublin 1976
↑ najbliżej tego był w 1455 roku, gdy uzyskał 8 głosów na 15 i zabrakło mu już tylko 2 do zwycięstwa, jednak jego kandydatura została storpedowana przez kardynałów francuskich i hiszpańskich i w rezultacie papieżem został Kalikst III