Biopaliwo

Z Wikipedii

Trzcina cukrowa jest także wykorzystywana do produkcji biopaliw

Biopaliwo - paliwo powstałe z przetwórstwa produktów organizmów żywych np. roślinnych, zwierzęcych czy mikroorganizmów. Wyróżnia się biopaliwa:

stałe - słoma w postaci bel lub kostek albo brykietów, granulat trocinowy lub słomiany - tzw. pellet, drewno, siano i inne przetworzone odpady roślinne;

ciekłe - otrzymywane w drodze fermentacji alkoholowej węglowodanów do etanolu, fermentacji butylowej biomasy do butanolu lub z estryfikowanych w biodiesel olejów roślinnych (np. olej rzepakowy);

gazowe:
- powstałe w wyniku fermentacji beztlenowej ciekłych i stałych odpadów rolniczej produkcji zwierzęcej (gnojowica, obornik, słoma, etc.) - biogaz;
- powstałe w procesie zgazowania biomasy -- gaz generatorowy (gaz drzewny).

Używanie biopaliw pozwala na zmniejszenie importu i zużycia ropy. Z drugiej strony biopaliwa z powodu podatków są zwykle droższe od benzyny i mogą być szkodliwe dla niektórych niedostosowanych silników. Szkodliwość dla silników jest mniejszym problemem niż zasilanie olejem diesla benzynowego silnika lub odwrotnie.

Dodatkowym problemem jest wykorzystywanie rolnictwa do produkcji paliw, co prowadzi do wzrostu cen żywności i niszczenia środowiska naturalnego przez zwiększanie powierzchni upraw. Problem ten niedotyczy sektora rolnictwa wzrost cen żywności to koniunktura i oznacza większe dochody.

Produkcja biopaliw z glonów jest najbardziej wydajna. Znane są metody wykorzystania do tych celów terenów pustynnych. Wzbogacana w CO₂ woda przepływa w foliowych zbiornikach, ktore eliminują jej parowanie. Półproduktem glonowej hodowli jest białko i O₂. Efektywność glonów jest 30 x większa niż jakiegokolwiek innego rodzaju pozyskiwania paliwa. US Department of Energy oszacował, że do pokrycia obecnego zapotrzebowania USA na paliwa wystarczy uprawa glonów na biopaliwo na powierzchni 15 tys mil² (ok. 39000 km²)^[1]. Paliwo glonowe stanowi tzw. biopaliwo 3 generacji.

Metody produkcji Biopaliw wytwarzanych z oleju rzepakowego, zbóż uprawnych oraz trzciny cukrowej na polu powstałym po wykarczowaniu lasu tropikalnego jest poddawana ostrej krytyce. Zauważono, że przy produkcji biopaliwa emitowanych jest 3x więcej gazów cieplarnianych niż przy wydobywaniu i spalaniu zwykłej benzyny. Wliczona w to jest ograniczona wymiana gazowa jaka ma miejsce na takim polu przeznaczonym do biouprawy. Pole wyjaławia się znacznie i wymaga kosztownej rekultywacji. Taka uprawa ogranicza bioróżnorodność. Przyczynia się do rozwoju patogenów, szkodników i chorób. Takie uprawy stwarzają poważne zagrożenie w czasach coraz większego zapotrzebowania na żywność.

Spis treści

1 Prawo a biopaliwa
- 1.1 ustwa z 25 sierpnia 2006
2 Zobacz też
3 Przypisy
4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Prawo a biopaliwa

Obowiązek dodawania biokomponentów do paliw nakłada ustawa z dnia 2 października 2003 roku o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych (Dz.U. Nr 199 poz.1934) [1]. Ustawa ta zabrania wolnego ryneku na biopaliwa. Rozdz 5 art 1.1 nakłada karę 3000 zł na kogokolwiek kto bez zezwolenia chciałby choćby na własne potrzeby wytworzyć biodiesel proces który na domową skalę można przeprowadzić nawet w butelce z ogłólnie dostepnych na rynku surowców. Nakazuje też produkcję biopaliw nawet gdyby to było nieopłacalne oraz czasowo zabraniała importu.

W literze ustawy producent biopaliw to osoba fizyczna lub prawna która posiadaja koncesję na wytwarzanie lub obrót paliwami ciekłymi, wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504),

Zezwala jedynie na wytwarzanie biopaliw z surowców zakontraktowanych od bepośrednich wytwórców na 5-letnie umowy jedynie na obszrach klęski żywiołowej uchyla to ogranicznie pozwalając na wykorzystanie tego co sie opłaca. Dodatkowo ustwa zatrymywała import surowców na okres 3 miesięcy.

Ogólnie ustawa z Dziennik Ustaw z 2003 r. Nr 199 poz. 1934 ogranicza możliwości produkcji biopaliw wobec stanu przed jej wprowadzniem, rozszerza kary i urzędową kontrolę na produkcję będź obrót biopaliwami i surowcami ktore nie były ograniczne przed ustwą.

O pozwolenie należy się starać po wybudowaniu bydynków i zamontowaniu wszelkiej aparatury. W przypadku gdy urżað rozsądzi o "posiadaniu możliwości organizacyjnych" zostanie przydielony limit produkcji którego nie wolno przekraczać. Rada ministrów ma określać też ile musi wyprodukować producent.

12 ust. 6. Rada Ministrów, w terminie do dnia 31 października danego roku, określa, w drodze rozporządzenia, na następny rok kalendarzowy, w ułamku objętościowym wyrażonym w procentach, minimalną ilość poszczególnych biokomponentów, jaką ma obowiązek wprowadzić do obrotu producent w paliwach ciekłych lub biopaliwach ciekłych.

Kążde gopodarstwo rolne dyponuje zasobami biomasy którą można utylizować do biopaliwa. Produkcja biomasy jest z racji padania promieni słonecznych roproszona, ustawa reguluje industrialnych producentów a stwarza problemy dla rozproszonej produkcji biopaliw przez gospodarstwa rolne.

Z dniem 1 stycznia 2007 powyższa ustawa straciła moc prawną.

W niektórych krajach świata każdy kto chce a potrafi może produkować biopaliwa. Najwiecej producentów biopaliw jest w Chińskiej Republice Ludowej.

[edytuj] ustwa z 25 sierpnia 2006

Ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych umożliwia produkcję biopaliw zarejestrowanym rolnikom indywidualnym jedakże w ograniczonej ilości 100 l/ha lub w energetycznym ekwiwalencie innego paliwa np gazowego.

Biomasa słomy po uprawie zbórz, która jest biopaliwem stałym lub może być gazyfikowana lub upłynniana wielokrotnie przekracza to hektarowe energetyczne ograniczenie. Zawarte w słomie boigenne pierwiaski po przeworzeniu w paliwo płynne lub gazowe nadal pozostają w gospodarstwie do wykorzystania jako nawóz. Nawóz taki zawiera tworzącą humus ligninę i nie odbiera azotu roślinom - często niekorzystny efekt jaki czyni słoma gdy rozkładające ją mikroorganizmy wbudowują azot glebowy w swoje komórki.