Birgit Nilsson
Z Wikipedii
Birgit Nilsson (ur. 17 maja 1918 w Västra Karup niedaleko Helsingborg, zm. 25 grudnia 2005 w Västra Karup), szwedzka śpiewaczka operowa, sopran dramatyczny, uważana za czołową wykonawczynię oper Wagnera w okresie powojennym.
Studiowała w Królewskiej Szkole Operowej w Sztokholmie, w 1944 debiutowała w Operze Królewskiej w Sztokholmie. W 1946 zwróciła na siebie uwagę jako Agata w Wolnym strzelcu Carla Marii Webera i Lady Makbet w Makbecie Giuseppe Verdiego, w przedstawieniach pod dyrekcją Fritza Buscha. W kolejnych latach zyskała status gwiazdy opery skandynawskiej, dzięki m.in. partiom sopranowym w dziełach Wagnera - Wenus w Tannhäuserze, Senty w Holendrze tułaczu, Izoldy w Tristanie i Izoldzie, Brunhildy i Zyglindy w Walkirii.
W 1951 na zaproszenie Fritza Buscha wystąpiła na festiwalu w Glydenbourne; zwróciła wówczas uwagę wielu krytyków partią Elektry w Idomeneo Mozarta. Od tego czasu zyskała sławę światową, występowała w La Scali, Metropolitan Opera, na festiwalu w Bayreuth. Zyskała opinię najwybitniejszej wykonawczyni Wagnera i Straussa w swoim pokoleniu. Do jej najbardziej znanych partii należały rola tytułowa w Elektrze Straussa, Farbiarka w Kobiecie bez cienia tego samego kompozytora, rola tytułowa w Turandot Pucciniego, rola tytułowa w Aidzie Verdiego, role wagnerowskie. W 1975 jedyny raz wystąpiła w Polsce, jako Tosca, w Teatrze Wielkim w Warszawie.
Karierę zakończyła jesienią 1984 w Ludwigshafen. Była znana z poczucia humoru, a także jako miłośniczka piwa. Jej mężem był lekarz weterynarii Bertil Niklasson. W 1995 wydała biografię "La Nilsson". Zmarła w wieku 87 lat w grudniu 2005, oficjalnie o jej śmierci poinformowano 12 stycznia 2006.
Źródła:
- Lucjan Kydryński, Opera na cały rok. Kalendarium, część I: styczeń-czerwiec, str. 331-332
