Bitwa pod Kockiem (IX 1831)
Z Wikipedii
Powstanie listopadowe |
---|
Stoczek - Dobre - Kaluszyn (I) - Wawer (I) - Nowa Wieś - Nowogród - Białołęka - Olszynka Grochowska - Puławy (I) - Puławy (II) - Kurów - Markuszów - Wawer (II) - Dębe Wielkie - Kaluszyn (II) - Domanice - Iganie - Poryck - Wronów - Kazimierz Dolny - Boremel - Sokołów Podlaski - Mariampol - Kuflew - Mińsk Mazowiecki (I) - Firlej - Lubartów - Połąga - Tykocin - Nur - Ostrołęka - Grajewo - Kock (I) - Budziska - Łysobyki - Wilno (I) - Kaluszyn (III) - Mińsk Mazowiecki (II) - Iłża - Wilno (II) - Międzyrzec Podlaski - Warszawa - Kock (II) |
Bitwa pod Kockiem miała miejsce 12 września 1831 podczas powstania listopadowego.
Podczas odwrotu Ramoriny w kierunku granicy austriackiej w stronę Kocka wysłany został generał Tomasz Konarski. Dowodząc grupą złożoną z brygady kawalerii i 2 baonów, miał pozorować przeprawę przez Wieprz. Pod Kockiem zaatakowany został przez awangardę korpusu Rosena. Po krótkiej i nierozstrzygnietej walce Konarski wycofał się do Łysobyków.
[edytuj] Literatura
- Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I