II bitwa pod Puławami
Z Wikipedii
| Powstanie listopadowe |
|---|
|
Stoczek - Dobre - Kaluszyn (I) - Wawer (I) - Nowa Wieś - Nowogród - Białołęka - Olszynka Grochowska - Puławy (I) - Puławy (II) - Kurów - Markuszów - Wawer (II) - Dębe Wielkie - Kaluszyn (II) - Domanice - Iganie - Poryck - Wronów - Kazimierz Dolny - Boremel - Sokołów Podlaski - Mariampol - Kuflew - Mińsk Mazowiecki (I) - Firlej - Lubartów - Połąga - Tykocin - Nur - Ostrołęka - Grajewo - Kock (I) - Budziska - Łysobyki - Wilno (I) - Kaluszyn (III) - Mińsk Mazowiecki (II) - Iłża - Wilno (II) - Międzyrzec Podlaski - Warszawa - Kock (II) |
II Bitwa pod Puławami stoczona 2 marca 1831 roku w czasie powstania listopadowego.
Rozegrała się między wojskami polskimi a rosyjskimi. Wygrali ją Polacy pod dowództwem pułkownika Juliusza Małachowskiego, a następnie generała Józefa Dwernickiego.
[edytuj] Tło historyczne
W tym czasie na głównym froncie powstania panował zastój. Polacy po bitwie grochowskiej nie mieli pomysłu na prowadzenie operacji wojennych, a Rosjanie nie mieli możliwości szturmu na Warszawę.
Generał Dwernicki miał plan dostania się na Podole, w celu wzniecenia tam powstania. W tym celu należało jednak przejść Wisłę i rozbić siły wroga.
[edytuj] Przebieg bitwy
W nocy z 1 na 2 marca część jednostek jego korpusu, dowodzona przez Małachowskiego, przeprawiła się przez Wisłę, wypłoszyła Rosjan z Puław i zajęła osadę.
Przez cały dzień 2 marca przeprawiały się kolejne jednostki, które walczyły z kilkakrotnie podchodzącymi Rosjanami, którzy starali się nie dopuścić do przeprawienia się całości sił polskich. Straty nieprzyjaciela były spore - utracił około 100 żołnierzy i kilkadziesiąt koni.
[edytuj] Konsekwencje
Nieprzyjaciel został wyparty za Końskowolę. Można było spodziewać się następnych walk i istotnie, nastąpiły one zaraz następnego dnia pod Kurowem i Markuszowem.
Pod wieczór 2 marca cały korpus Dwernickiego stanął w Puławach. Siły Dwernickiego wynosiły 6,5 tysiąca ludzi, przeważnie dobrze wyszkolonego, zaprawionego w boju żołnierza, oraz 12 dział. Był to odział zbyt duży i zbyt cenny, by przeznaczać go na boje partyzanckie na Podolu, ale zbyt słaby, by mógł liczyć się w walce z Kreuztem na Lubelszczyźnie czy Ridigerem na Podolu (11 tysięcy ludzi i 36 dział).
