Bitwa pod Kockiem (VI 1831)

Z Wikipedii

Powstanie listopadowe

Stoczek - Dobre - Kaluszyn (I) - Wawer (I) - Nowa Wieś - Nowogród - Białołęka - Olszynka Grochowska - Puławy (I) - Puławy (II) - Kurów - Markuszów - Wawer (II) - Dębe Wielkie - Kaluszyn (II) - Domanice - Iganie - Poryck - Wronów - Kazimierz Dolny - Boremel - Sokołów Podlaski - Mariampol - Kuflew - Mińsk Mazowiecki (I) - Firlej - Lubartów - Połąga - Tykocin - Nur - Ostrołęka - Grajewo - Kock (I) - Budziska - Łysobyki - Wilno (I) - Kaluszyn (III) - Mińsk Mazowiecki (II) - Iłża - Wilno (II) - Międzyrzec Podlaski - Warszawa - Kock (II)

Bitwa pod Kockiem miała miejsce 17 - 20 czerwca 1831 roku podczas powstania listopadowego.

Uczestniczący w wyprawie łysobyckiej generała Jankowskiego pułkownik Samuel Różycki, który dowodził grupą liczącą 1 baon i 3 szwadrony około 14 czerwca opanował Kock. Rankiem 17 czerwca na stojące w Kocku wojska polskie uderzyła rosyjska grupa generała Kwitnickiego licząca 12 szwadronów i 2 działa. Żołnierze Różyckiego odparli atak, a następnie wieczorem opuścili Kock. W ślad za cofajacymi się Polakami ruszyły w pościg wojska rosyjskie.

Gdy Różycki otrzymał wieść o zbliżaniu się wojsk polskich pod wodzą generała Ramoriny, zawrócił do Kocka i znów obsadził miasto. Ponownie został zaatakowany przez Rosjan 20 czerwca, jednak i tym razem Polacy odparli uderzenie. Jeszcze tego samego dnia Różycki po raz drugi opuścił Kock.

[edytuj] Literatura

• Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I