II bitwa pod Kałuszynem
Z Wikipedii
Powstanie listopadowe |
---|
Stoczek - Dobre - Kaluszyn (I) - Wawer (I) - Nowa Wieś - Nowogród - Białołęka - Olszynka Grochowska - Puławy (I) - Puławy (II) - Kurów - Markuszów - Wawer (II) - Dębe Wielkie - Kaluszyn (II) - Domanice - Iganie - Poryck - Wronów - Kazimierz Dolny - Boremel - Sokołów Podlaski - Mariampol - Kuflew - Mińsk Mazowiecki (I) - Firlej - Lubartów - Połąga - Tykocin - Nur - Ostrołęka - Grajewo - Kock (I) - Budziska - Łysobyki - Wilno (I) - Kaluszyn (III) - Mińsk Mazowiecki (II) - Iłża - Wilno (II) - Międzyrzec Podlaski - Warszawa - Kock (II) |
Bitwa pod Kałuszynem miała miejsce 2 kwietnia 1831 roku podczas powstania listopadowego.
W czasie polskiej ofensywy prowadzonej wzdłuż drogi siedleckiej przednia straż polska wraz z korpusem jazdy generała Tomasza Łubieńskiego starła się z tylną strażą 6 korpusu generała Grigorija Rosena, który cofał się na Siedlce.
Głównym momentem bitwy była szarża 4 pułku ułanów, którym dowodził szef sztabu 2 korpusu kapitan Władysław Zamoyski. Bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem Polaków, którzy rozbili kozaków oraz rozproszyli 3 baony rosyjskiej piechoty. Korpus kawalerii wziął do niewoli aż 4000 żołnierzy rosyjskich.
[edytuj] Literatura
- Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I