Bitwa pod Magnezją

Z Wikipedii

Bitwa pod Magnezją
Data	grudzień 190 p.n.e.
Miejsce	równina w pobliżu Magnezji w Azji Mniejszej
Wynik	Zwycięstwo Rzymian, masakra wojsk Antiocha
Strony konfliktu Rzym Seleucydzi Dowódcy Lucius Cornelius Scipio Asiaticus Antioch III Wielki Siły 30 tys. piechoty, 3 tys. jazdy, 16 słoni bojowych z Numidii 40-60 tys. piechoty, 12 tys. jazdy, 54 słonie bojowe Straty historycy podają ok. 300 (prawdopodobnie zaniżone), Liwiusz podaje liczbę 500 historycy podają ok. 40-50 tys. (prawdopodobnie zawyżone)

Bitwa pod Magnezją miała miejsce w grudniu 190 p.n.e. (niektórzy historycy wskazują styczeń 189 p.n.e.) podczas wojny Rzymu z seleucydzkim królem Antiochem III Wielkim.

Po wyparciu Antiocha z Europy wojska rzymskie wkroczyły do Anatolii. Tam przyłączył się do nich król Pergamonu - Eumenes II. Rzymskie wojska razem z sojusznikami liczyły łącznie 30 tysięcy piechoty i 3 tysiące jazdy. Antioch prowadził około 50 tysięcy piechoty i 12 tysięcy jazdy. Rzymianami dowodził formalnie Lucjusz Scypion (nazwany po bitwie Azjatyckim), towarzyszył mu jego brat, wielki Publiusz Korneliusz Scypion Afrykański, pogromca Hannibala, i to on miał faktycznie wydać Antiochowi bitwę. Rozchorował się jednak i walkę stoczył Domicjusz Ahenobarbus, legat (zastępca) Lucjusza.

Pole bitwy położone było na drodze z Sardes do Smyrny, między rzekami Frygios i Hermos.

Szyki rzymskie były ustawione standardowo: dwa legiony w centrum, po bokach mieli oni lateńskich sprzymierzeńców, na prawym skrzydle trzy tysiące piechoty greckiej. Na skraju obu skrzydeł rozmieszczona była jazda. Przed głównym szykiem stali lekkozbrojni najemnicy, którzy rozpoczynali bitwę. Legioniści stali w sławnym potrójnym szyku triplex acies.

Armia Antiocha była zbiorowiskiem wojowników z całego olbrzymiego imperium. Centrum armii stanowiło 16 tysięcy żołnierzy falangi sarissofori ustawionej w 16 wielkich czworobokach. W odstępach między tymi oddziałami stały po 2 słonie z lekkozbrojną "obstawą". Po obu stronach falangi stało po 1,5 tysiąca Galów z Galacji. Dalej na flankach stała ciężka jazda, katafraktrzy. Dalej na lewym skrzydle stała piechota orientalna, na prawym Srebrne Tarcze i konni Dahowie. Na skraju lewego skrzydła umieszczono kilkadziesiąt rydwanów bojowych.

Bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem Rzymian i masakrą wojsk Antiocha. Na polu bitwy padło około 40 tysięcy piechurów, 3 tysiące kawalerzystów i 20 słoni bojowych seleucydzkiego króla. Ponadto Rzymianie zdobyli 6 słoni. Straty zwycięzców ograniczyły się ponoć do zaledwie 300 Rzymian i 25 sojuszników.

Główną przyczyną klęski Antiocha były popełnione przez niego błędy taktyczne (użycie przestarzałej broni - rydwanów, złe ustawienie słoni i oddalenie się z kawalerią od sił głównych). W wyniku tej klęski Antioch przegrał wojnę z Rzymem i musiał zrzec się posiadłości w Azji Mniejszej.

[edytuj] Bibliografia

• M. Cary, H. H. Scullard, Dzieje Rzymu, PIW 1992.