Blokada kontynentalna

Z Wikipedii

[edytuj] Brytyjska blokada kontynentalna (1778-1780)

Przeciw gwałceniu przez brytyjskie statki nietykalności okrętów państw neutralnych w wojnie W. Brytanii, przeciw jej koloniom w Ameryce i Francji powstała w 1780 roku Liga Zbrojnej Neutralności. Pierwszym ogniwem Ligi była konwencja rosyjsko-duńska 28 czerwca (kalendarz juliański)/ 9 lipca 1780 (kalendarz gregoriański). Kolejną konwencję 21 lipca (kalendarz juliański)/ 1 sierpnia 1780 (kalendarz gregoriański) podpisali w Petersburgu szwedzki ambasador Johan Fredrik von Nolcken i rosyjski kanclerz Iwan Ostermann.

Jeszcze w grudniu 1778 roku protestował przeciw blokadzie poseł rosyjski Aleksiej Musin-Puszkin.

[edytuj] Francuska blokada kontynentalna (1806)

System blokady ekonomicznej gospodarki Wielkiej Brytanii przez Francję. Stworzony poprzez zamknięcie wymiany handlowej z tym krajem. Francja narzuciła swoim aliantom wprowadzenie embarga handlowego wobec Wielkiej Brytanii.

Blokadę zapoczątkowało wydanie w Berlinie przez Napoleona Bonaparte dekretu z 21 listopada 1806.

Miała na celu odcięcie Anglii od jakiejkolwiek wymiany handlowej z państwami Europy kontynentalnej. Zamknięcie europejskich portów dla brytyjskiej floty odcięło Zjednoczone Królestwo od rynków zbytu i dostaw surowców. Dzięki temu Wielka Brytania poniosła straty ekonomiczne, a właśnie o to chodziło Napoleonowi Bonaparte. Jednak nie można powiedzieć aby blokady przestrzegano. Wręcz przeciwnie była ona notorycznie łamana ponieważ jej skutki były również negatywne dla gospodarki państw europejskich. W Hiszpanii znacznemu ograniczeniu uległ handel z koloniami. Blokada kontynentalna odbiła sie także w znacznym stopniu na gospodarce rosyjskiej. Rynek angielski był głównym odbiorcą zboża rosyjskiego. Również Francja poniosła straty, ponieważ była odbiorcą angielskiej wełny. Napoleon liczył, że złamie to gospodarkę angielską i skłoni Brytyjczyków do ustępstw. Tak się jednak nie stało. Blokada Kontynentalna została zniesiona w roku 1812.