Bogusław Halikowski

Z Wikipedii

Bogusław Kazimierz Halikowski (ur. 1 marca 1914 w Brodach, zm. 5 października 2004) - pediatra, neurolog dziecięcy.

W 1939 ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Jeszcze w trakcie studiów podjął pracę asystenta w Zakładzie Biochemii tej uczelni u prof. Jakuba Parnasa (do 1941). W latach 1942-1944 pracował jako lekarz Ubezpieczalni Społecznej w Tarnopolu. Po wojnie był ordynatorem w Szpitalu Powiatowym w Przemyślu, adiunktem i docentem (1956) w Instytucie Gruźliczym w Warszawie, docentem na Akademii Medycznej w Gdańsku, profesorem Akademii Medycznej w Krakowie (1961-1976), profesorem Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie (1976-1985, kierował Instytutem Pediatrii). W 1985 przeszedł na emeryturę.

W 1973 został członkiem korespondentem PAN. Był przewodniczącym Komisji Nauk Medycznych oddziału krakowskiego PAN oraz przewodniczącym Komitetu Rozwoju Człowieka PAN (1974-1977). Był gościnnym wykładowcą uczelni zagranicznych - w Jugosławii, Finlandii, RFN oraz Francji (1979-1980 na Uniwersytecie Kartezjusza w Paryżu).

Należał także do wielu międzynarodowych i zagranicznych organizacji naukowych. Był członkiem m.in. Międzynarodowego Towarzystwa Pediatrycznego, Europejskiego Towarzystwa Badań Naukowych w Pediatrii, Międzynarodowego Towarzystwa Neurologii Dziecięcej, Francuskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Argentyńskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Towarzystwa Pediatrycznego Dominikany. W 1979 został laureatem Nagrody Niemieckiego Towarzystwa im. Janusza Korczaka, był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, tytułem "Zasłużony Nauczyciel PRL". Otrzymał także odznaki "Za wzorową pracę w służbie zdrowia" oraz "Za zasługi dla Pomorskiej Akademii Medycznej".

W pracy naukowej wykrył związek pomiędzy nieprawidłową funkcją mózgu a zaburzeniami czynności nerek. Opracował zmiany elektrolitowodne w zapaleniach płuc u dzieci, a także symptomatologię kliniczną zaburzeń osmolarności w chorobach dzieci. Wprowadzał nowe metody leczenia gruźliczego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych oraz podostrego stwardniającego zapalenia mózgu.

Opublikował ponad 160 prac naukowych w pismach polskich i zagranicznych, a także publikacjach książkowych, m.in.:

• Niewydolność kanalika nerkowego w gruźliczym zapaleniu mózgu i opon u dzieci ("Pediatria Polska", 1957)
• Kroplówki celowane, dostosowane do zmian osmotycznych w ostrych i podostrych chorobach dziecięcych ("Pediatria Polska", 1960)
• Levedopa in Subacute Sclerosing Panencephalitis ("Lancet", 1977)
• Zapalenie płuc u dzieci (z J. Kowalczykową, 1968).

Źródła:

• Kto jest kim w polskiej medycynie. Informator biograficzny, Warszawa 1987