Bogusław Rybski
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: styl, formatowanie, wikizacja. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Bogusław Rybski (ur. 3 maja 1922 - zm. 31 marca 2007) - harcmistrz, komendant Chorągwi Krakowskiej ZHP w 1959 roku.
Urodził się 3 maja 1922 roku w Krakowie w rodzinie Antoniego (1883-1940, radcy Zarządu Miejskiego w Krakowie) i Zofii z Wiochów (1892-1959). Miał siostrę Janinę (ur. 1924, ekonomistkę, harcmistrzynię). Po ukończeniu szkoły powszechnej kontynuował naukę w III Gimnazjum im. króla Jana Sobieskiego w Krakowie. Tutaj 10 maja 1935 wstąpił do 3 Krakowskiej Drużyny Harcerzy im. Kazimierza Pułaskiego. Należała ona wówczas do wyróżniających się drużyn harcerskich Krakowa. W kwietniu 1939 roku po ukończeniu kursu drużynowych w Ojcowie otrzymał pierwszy stopień instruktorski – dpp – drużynowy po próbie. Z końcem roku 1939 podjął pracę zawodową w charakterze sprzedawcy w sklepie konfekcyjnym, gdzie pracował do września 1940 roku, a następnie, zagrożony wywiezieniem do Niemiec, zatrudnił się w Biurze Zasobów Generalnej Dyrekcji Kolei Wschodniej w Krakowie. W biurze tym przepracował od grudnia 1941 do stycznia 1945 roku. Od roku 1942 należał do Armii Krajowej – Zgrupowania „Żelbet” w Krakowie. Pełnił w nim funkcję dowódcy sekcji rozpoznawczej w stopniu plutonowego podchorążego. Brał udział w opracowywaniu planów sytuacyjno-wojskowych w dzielnicy niemieckiej w Krakowie. W lutym 1945 roku podjął pracę w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, gdzie pracował jako pracownik zmilitaryzowany do października tegoż roku. W listopadzie 1945 został prokurentem, a następnie zarządcą (dyrektorem) spółki „Eris” w Krakowie. Firmę tę prowadził do grudnia 1948 roku, zaś od stycznia 1949 roku pracował w Odzieżowej Spółdzielni Pracy „Sprawność”, będąc jej członkiem-założycielem i pełniąc funkcję wiceprezesa. W tym miejscu dodać należy, że Odzieżowa Spółdzielnia „Sprawność” powstała w miejsce Składnicy Harcerskiej – spółki z o.o., jednostki gospodarczej Krakowskich Komend Chorągwi Harcerek i Harcerzy, która w związku z przekształceniem ZHP w OH ZMP została rozwiązana. Równocześnie odbył studia na Akademii Handlowej w Krakowie, gdzie w roku 1949 uzyskał tytuł magistra nauk ekonomicznych i handlowych. Zaraz po zakończeniu wojny podjął na nowo pracę w Związku Harcerstwa Polskiego, wracając do odrodzonej 12 lutego 1945 roku 3 Krakowskiej Drużyny Harcerzy. Objął tam funkcję plutonowego jednego z dwóch plutonów drużyny, liczącej łącznie 200 harcerzy. Jako jeden z pierwszych po wojnie otrzymał w czerwcu 1945 stopień podharcmistrza. Drużyna rozrosła się w szczep, składający się trzech plutonów, z których pierwszym kierował druh Bogusław. W lipcu 1947 był komendantem obozu drużyny w Ostródzie. Od 1948 r. pracował równocześnie w Komendzie Hufca Kraków-Wawel, pełniąc funkcję zastępcy komendanta i skarbnika, a od stycznia 1949 także jako kierownik działu gospodarczego Komendy Chorągwi. W momencie podporządkowania harcerstwa ZMP, co miało miejsce na przełomie 1949/50 r., podobnie jak wielu instruktorów harcerskich, z dniem 1 sierpnia 1951 r. odszedł z ZHP i podjął działalność społeczną w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym. Jako jeden z pierwszych został przodownikiem turystyki górskiej PTTK, uzyskując przy tym uprawnienia na wszystkie grupy górskie. Założył Koło Zakładowe tej organizacji przy Spółdzielni Pracy „Sprawność”, którego był prezesem przez 41 lat. Liczące od 30 do 40 członków koło było bardzo aktywne, posiadało sekcję górską, narciarstwa turystycznego a także motorowo-krajoznawczą, w tym także zagraniczną. Kiedy tylko zaistniały ku temu warunki, włączył się do działań mających na celu reaktywowanie ZHP. Wszedł w skład reaktywowanej w 4 grudnia 1956 r. Krakowskiej Komendy Chorągwi Harcerstwa, obejmując funkcję kierownika Wydziału Organizacyjnego. Wziął udział w Krajowym Zjeździe Działaczy Harcerskich w Łodzi, zwanym Zjazdem Łódzkim, który reaktywował ogólnopolski ZHP. 9 czerwca 1957 został powołany na funkcję zastępcy komendanta Chorągwi ds. organizacyjnych, a 2 września tegoż roku otrzymał stopień harcmistrza. Należał do ścisłego kierownictwa Komendy Chorągwi, która w przyspieszonym tempie odbudowywała krakowskie harcerstwo. Zgłaszały się setki młodzieży, którą trzeba było ująć jakoś w ramy organizacyjne, zbudować na nowo strukturę organizacji na terenie całego województwa, skonstruować program działania, przeszkolić funkcyjnych od hufcowych do zastępowych, pomóc harcerstwu wiejskiemu. Komenda Chorągwi była organizatorem bardzo licznych akcji obozowych, letnich i zimowych: w lecie 1957 – 105 obozów, 1958 – 223; zimą 1957/58 – 40, 1958/59 – 38. Większość tych obozów uzyskiwała wysokie oceny w czasie wizytacji. Po odejściu z powodu choroby z funkcji komendanta chorągwi hm Eugeniusza Fika został mianowany z dniem 10 lutego 1959 r. p.o. komendanta Krakowskiej Chorągwi Harcerstwa. Na odbywającym się w tym samym roku II Zjeździe ZHP został również wybrany w skład Naczelnej Rady Harcerskiej. Pomimo ewidentnie wybitnych osiągnięć krakowskiego harcerstwa, w tym bardzo udanej letniej akcji obozowej, przeważyły argumenty polityczne. Krakowska Komenda Chorągwi była zbyt tradycyjna, zbyt „skautowa” dla ówczesnych władz harcerstwa, w którym koniec „odwilży” sygnalizowało już rok wcześniej odejście z władz naczelnych dh-a Aleksandra Kamińskiego. Komendant chorągwi został zmuszony do ustąpienia z dniem 1 listopada 1959 roku, a z nim odeszła część instruktorów pełniących funkcje w komendzie. W tym miejscu trzeba dodać, że dh Bogusław był ostatnim na wiele lat komendantem, pełniącym swoją funkcję społecznie, podobnie jak większość ówczesnych instruktorów. Po odejściu z komendy chorągwi został drużynowym 10 Krakowskiej Drużyny Harcerzy im. Andrzeja Małkowskiego (była to wówczas chyba jedyna drużyna o takim patronie w całym ZHP), prowadził ją przez kolejne 5 lat i rozwinął w Szczep „Żurawie”, którego komendantem pozostał przez 10 lat. Wychował w tym czasie wielu wartościowych instruktorów i pozostawił szczep swoim następcom w znakomitej kondycji. W roku 1969, w którym przekazał funkcję szczepowego, otrzymał honorowy stopień harcmistrza Polski Ludowej. Po rezygnacji z funkcji komendanta Szczepu „Żurawie” pełnił szereg funkcji w Komendzie Hufca Kraków-Krowodrza i Komendzie Chorągwi Krakowskiej ZHP, w tym przewodniczącego Chorągwianej Komisji Prób Instruktorskich i Komisji Kształcenia i Prób Instruktorskich Hufca. W grudniu 1989 roku, w sytuacji rozbicia harcerstwa, złożył rezygnację z czynnej działalności, współpracując jedynie z chorągwianą komisją historyczną. Równolegle do pracy w harcerstwie kontynuował swoją działalność na terenie PTTK. W roku 1964 został członkiem Oddziałowej Komisji Rewizyjnej, a następnie pełnił funkcję jej wiceprezesa do kwietnia 1970 roku, kiedy został jej prezesem. W tym czasie komisja rewizyjna była aktywnym ogniwem oddziału, zgłaszając szereg cennych wniosków i dbając o ich realizację. Na Krajowym Zjeździe PTTK w 1981 roku został wybrany w skład Głównej Komisji Rewizyjnej i wszedł w skład prezydium tej komisji. W roku 1985 ponownie został członkiem prezydium, a na kolejnym zjeździe w 1989 roku – wiceprezesem Głównej Komisji Rewizyjnej. Funkcję tę pełnił łącznie przez 12 lat do 1993 roku. W okresie kolejnych kadencji pełnienia funkcji brał czynny udział w pracach komisji przygotowujących propozycje uchwał programowych kolejnych zjazdów. Później był członkiem Kapituły Odznaczeń Zarządu Głównego i prezesem Komisji Rewizyjnej Oddziału Krakowskiego PTTK. Publikował też na łamach „Gościńca”, głównie na temat turystyki kwalifikowanej, obiektów turystycznych PTTK, a także postulując niezbędne zmiany statutowe. W roku 1988 po 49 latach pracy zawodowej, w tym 39 na stanowisku wiceprezesa Spółdzielni Pracy „Sprawność” odszedł na emeryturę. Dla tych, którzy go znali, był nadal komendantem chorągwi i duchowym przywódcą pokolenia, które odbudowało harcerstwo w drugiej połowie lat pięćdziesiątych, a potem bezinteresownie oddawało młodym swój codzienny instruktorski trud, żeby nie obniżyć wypracowanego wówczas wysokiego poziomu pracy. Pozostanie we wdzięcznej pamięci wielu pokoleń młodzieży i instruktorów harcerskich oraz miłośników turystyki. Nie należał do żadnej partii politycznej. W 1949 r. zawarł związek małżeński z Zofią Broszkiewicz (1918-1998, st. kustoszem a następnie dyr. biblioteki Akademii Handlowej w Krakowie). Dzieci nie mieli. Ponownie w roku 2002 wstąpił w związek małżeński z Teresą Grzelak. Nie miał dzieci.
Janusz Wojtycza
[edytuj] Odznaczenia i wyróżnienia
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim (2005) i Kawalerskim (1975) Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1981), Złotym Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” (1981), Złotą Odznaką Zasłużonego Działacza Turystyki, Medalem 1000-lecia Państwa Polskiego, Złotą Odznaką PTTK, Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” (1971), Złotą Odznaką Za Pracę Społeczną dla Miasta Krakowa. Posiadał tytuł Honorowego Członka PTTK nadany przez Walny Zjazd PTTK w 1993 r.
