Bojowe środki zapalające
Z Wikipedii
Bojowe środki zapalające – środki stosowane na polu walki oraz na zapleczu przeciwnika, służące do rażenia wojsk, wywoływania pożarów oraz do niszczenia sprzętu bojowego i dóbr materialnych nieprzyjaciela.
Historia bojowych środków zapalających:
- „Ogień grecki” – pociski miotane z katapult w średniowieczu.
- „Brandery” – małe, bezzałogowe okręty do wywoływania pożarów – XV-XVII w.
- „Kule ogniste” – rozpalone żelazne pociski – XVI w.
- I wojna światowa – miotacze ognia i bomby zapalające.
Podział BST:
- Ciała stałe niewymagające do spalania tlenu atmosferycznego:
- termit (mieszanina sproszkowanych metali oraz azotanu baru. Temp. spalania 3000°C. Bomby lotnicze, pociski artyleryjskie, ręczne granaty zapalające).
- Ciała stałe wymagające do spalania tlenu atmosferycznego:
- elektron (stop metali, temp. spalania ok. 800°C. Korpus bomb termitowych),
- fosfor biały (temp. spalania ok. 1200°C).
- Ciała ciekłe i pół ciekłe:
- napalm (produkty pochodzenia naftowego oraz sole kwasów organicznych; temp. spalania 800-1000°C; bardzo dobra przylepność; czasami wydziela toksyczny dym podrażniający oczy i układ oddechowy; miotacze ognia, bomby lotnicze, pociski artyleryjskie),
- pirożel (podobny skład i właściwości co napalm – temp. spalania ok. 1600°C).