Bon Jovi
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: jezyk, styl. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
| Bon Jovi | |
 |
|
| Rok założenia | 1983 |
| Pochodzenie |  Stany Zjednoczone(New Jersey) |
| Gatunek | glam metal, heavy metal, hard rock |
| Aktualni członkowie | |
| Jon Bon Jovi, Richie Sambora, Tico Torres, David Bryan | |
| Byli członkowie | |
| Alec John Such, Dave "The Snake" Sabo | |
| Strona internetowa | |
Bon Jovi – amerykański zespół rockowy założony w 1983 r. przez Johna Bongiovi (później Jon Bon Jovi) w New Jersey. Z założenia Bon Jovi było zespołem związanym z metalem, a w zasadzie z jego ówczesną, nową i bardziej komercyjną odmianą tzw. glam metalem. Pierwszy album, debiutancki oraz drugi odniosły dość spory sukces. Jednak złotym okresem dla zespołu okazała sie druga połowa lat 80. To za sprawą albumów "Slippery When Wet" i "New Jersey". Slippery When Wet uważa się za jeden z najważniejszych i najbardziej pionierskich albumów tamtej dekady. Z tego albumu pochodzą takie piosenki jak You Give Love A Bad Name, Livin' On A Prayer, która została uznana za największy rockowy przebój lat 80., oraz hardrockowa ballada o bardzo oryginalnym brzmieniu Wanted Dead Or Alive będąca do dziś "hymnem" zespołu. Z upływem czasu w latach 90. muzycy skierowali się ku bardziej tradycyjnemu rockowi. Słychać to na albumach Keep the Faith oraz These Days. Dodatkowo na albumie These Days można doszukać się wpływów muzyki grunge. Z tego okresu pochodzą też najlepsze teksty piosenek, lecz często są one pesymistyczne; traktują o życiu, problemach, wierze. Zespół w 1994 opuścił basista Alec John Such. Rzekomo miał problemy z narkotykami, a na łamach jednej z gazet żalił się na kolegów i naruszył jedną z zasad panujących w zespole. W latach 90. charakterystyczne rytmiczne partie klawiszowe ustąpiły miejsca gitarom i lirycznym przygrywkom fortepianowym. Te zmiany w brzmieniu słychać już powoli na albumie New Jersey. W XXI wiek zespół wkroczył po czteroletniej przerwie po ogromnym światowym tourne These Days Tour albumem "Crush". Otwarł on nie tylko nowy rozdział w muzyce zespołu, ale i nowy dział w historii muzyki rockowej. Od tego czasu rockowe brzmienie zespołu nacechowane jest elementami popu. Mimo tego na kolejnych albumach znajdziemy rockowe i hardrockowe "perełki". Zmiany w muzyce, nowy wizerunek lidera i zespołu, single oraz nowe teledyski utrwaliły w opinii publicznej przekonanie, ze Bon Jovi zmieniło swoją drogę muzyczną. Wszystkie te ewolucje muzyczne, łączą się jednak charakterystycznym brzmieniem zespołu i niepowtarzalnym głosem i manierą śpiewania Jona Bon Jovi. Warto dodać też, że Bon Jovi to jedyny z założenia zespół glammetalowy, który utrzymał swoją popularność do końca XX w. i znalazł się w panteonie legend muzyki rockowej. Od początku muzycy z New Jersey znani są ze wspaniałych, energicznych i widowiskowych koncertów. Publiczność od lat wypełnia największe stadiony i obiekty świata po brzegi. Bon Jovi zagrali grubo ponad 2500 koncertów na całym świecie. To ta grupa, tak na dobrą sprawę zapoczątkowała też koncerty typu unplugged Miało to miejsce podczas koncertu na rozdaniu nagród MTV Awards w 1989 r., kiedy to Jon Bon Jovi i Richie Sambora zagrali akustyczne wersje Livin' On A Prayer i Wanted Dead Or Alive siedząc na wysokich krzesłach barowych. W roku 2003 liczba sprzedanych albumów przekroczyła sto milionów. Zbiegło się to z 20. rocznicą działalności zespołu. Postanowiono uczcić tę okazję wydając boxset o dość kontrowersyjnej nazwie 100000000 Bon Jovi Fans Can't Be Wrong zawierający 5 lub 6 płyt z częścią nie wydanych nigdy piosenek, które w dużej mierze pochodzą ze starych sesji nagraniowych. Dyskografia zespołu liczy 11 pozycji, w tym 1 album z przeróbkami, wersjami akustycznymi starych utworów. Poza tym wydano też album koncertowy (One Wild Night live 1985-2001), a członkowie zespołu wydali 6 albumów solowych. Na półki sklepowe trafiły również dwie składanki Best Of: Tokyo Road – przeznaczona na rynek japoński, oraz Crossroad – powszechnie dostępna. Zawiera ona w sobie dwa nowe utwory w tym ballada "Always". Po zakończeniu Have A Nice Day World Tour w 2007 zespół przystąpił do układania nowego materiału. Nowy album o tytule "Lost Highway" ukazał się w Polsce 18 czerwca. Pierwszym singlem została ballada "(You Want To) Make A Memory".
[edytuj] Historia Bon Jovi
Historia zespołu Bon Jovi zaczyna się od Johna Bongiovi. Jako 12-letni chłopak założył swoją pierwszy zespół – Starz. W liceum przewodził Atlantic City Expressway – grupie, w której grał z późniejszym w klawiszowcem Bon Jovi, Davidem Rashbaumem. Grali głównie w klubach, choć występy nie były dla nich łatwe – tremie towarzyszyła bowiem czujność, gdyż policja mogła przyjść w każdej chwili (mieli po 16 lat, podczas gdy do klubu można wejść dopiero od 21).
Przygoda z Atlantic City Expressway skończyła się wraz z liceum. John otrzymał pracę w studiu nagraniowym swojego kuzyna, Tonny'ego Bongiovi – Power Station w Nowym Jorku. Był "chłopcem do wszystkiego" – szorował podłogi, nosił kawę i otwierał drzwi gwiazdom nagrywającym w studiu... Ponoć sam Bruce Springsteen postawił kiedyś biedakowi kanapkę z tuńczykiem.
Podczas, gdy w dzień robił za gońca, John nocą nagrywał swoje pierwsze piosenki.
Momentem zwrotnym w jego życiu był konkurs talentów organizowany przez lokalną stację radiową WAPP. Zbierali utwory na składankę z piosenkami lokalnych artystów bez kontraktu płytowego. John nie mógł przepuścić takiej szansy. Poprosił paru muzyków sesyjnych (wśród nich, obecnego basistę Bon Jovi, Hugha McDonalda) o nagranie wspólnie z nim jego utworu "Runaway". Piosenka ta znalazła się na wspomnianej składance i... stała się radiowym hitem. Zachęcony tym sukcesem John, ruszył wraz z innymi muzykami w trasę, by promować piosenkę (występował wtedy z, nazwijmy to, przypadkowymi muzykami pod szyldem The John Bongiovi Band). W tym czasie zainteresowało się nim kilka wytwórni płytowych. Przetarg wygrała firma Mercury, będąca częścią koncernu Polygram. Zatem John miał już w ręku kontrakt, miał na koncie swój pierwszy przebój, brakowało mu tylko... zespołu. Szybko przypomniał sobie o dawnym kumplu, Davidzie Rashbaumie, zwerbował także basistę Aleca Johna Sucha i perkusitę Hectora Samuela Juana "Tico" Torresa – muzyka sesyjnego, który występował z Aleciem w zespole The Phantom's Opera. Z kolei rola gitarzysty przypadła sąsiadowi i wielkiemu przyjacielowi Johna, Dave'owi "The Snake" Sabo, który później znajdzie miejsce w Skid Row. W takim składzie występowali początkowo jako John Bongiovi And The Wild Ones – swój pierwszy występ mieli w klubie Fast Line w New Jersey. W takim składzie ujrzał ich też po raz pierwszy Richie Sambora – gitarzysta, który był świeżo po castingu na "wioślarza" KISS. Uznał, że pasuje do grupy młodego Johna i sam zgłosił się na przesłuchanie. Po pierwszym przesłuchaniu Jon był na nie, ale po namowach Richiego pozwolił mu umówić się z reszta zespołu aby razem poćwiczyli wspólnie numery. Kiedy Jon przyszedł spóźniony na próbę zespół z nowym (jeszcze próbnym) gitarzystą był już gotowy aby zagrać lepiej niż kiedykolwiek grali. Zrobili na Jonie takie wrażenie, że po kilku sekundach Jon odrzekł do Richiego "OK You're In!".
Następne poprawki przed wydaniem płyty były tylko kosmetyczne: Dave z Rashbauma stał się Bryanem, a John Bongiovi ze względów komercyjnych stał się Jonem Bon Jovi. Trzeba było znaleźć nazwę dla młodego zespołu. Propozycjami wytwórni było "Johny Lightning" i "Victory", ale nie podobało si to liderowi. Zespól bez nazwy często określany był jak po prostu Bon Jovi i postanowiono, ze tak zostanie.
W lutym 1984 r. ukazał się pierwszy album grupy o roboczym tytule "Tough Talk", z którego zrezygnowano i na okładce zostało samo Bon Jovi. Album był niejednolity muzycznie, gdyż słychać było na nim ballady (She Don't Know Me), ale i utwory zahaczające o metal (Roulette). Nie wątpliwie była to płyta żywiołowa i to się słuchaczom podobało – choć początkowo sprzedawała się niespecjalnie, w liczbie około 50 tys. egzemplarzy. Za to Bon Jovi ruszyli w trasę koncertową po Stanach, wyjechali do Europy, pojawili się też w Japonii. Otwierali koncerty największych sław, takich jak Scorpions, ZZ Top, czy KISS.
Nie był to jednak sukces, jakiego oczekiwał zespół i wytwórnia – zaraz po zakończeniu trasy, Bon Jovi ponownie weszli do studia, by nagrać swój drugi album. Atmosfera podczas nagrań była dość nieciekawa – tak jak prywatna sytuacja chłopaków i to słychać na albumie. Każdy z Bon Jovisów miał wtedy problem ze swoją kobietą.
Atmosfera nagrań była nie tylko dołująca, ale i... gorąca. Stąd nazwa albumu – "7800* Fahrenheit" (temperatura, w której topią się skały, ewentualnie temperatura wulkanu przy erupcji). Płyta ujrzała światło dzienne w roku 1985 i... nie zyskała dużego uznania. Krytycy zbywali Bon Jovi komentarzami "metal dla grzecznych dziewczynek", a miłośnicy zespołu nie byli zachwyceni nowym albumem. Grupa nie przejęła się tym zbytnio, znów ruszyli w trasę – występowali gdzie tylko mogli, jak często się dało i zyskali miano doskonałego zespołu "live".
Chociaż trasa była całkiem udana – wytwórnia o mało nie zrezygnowała z dalszej współpracy z Bon Jovi. W zespół więcej zainwestowano, niż dzięki niemu zyskano. Dano im jednak ostatnią szansę...
Grupa zupełnie zmieniła współpracowników – nową płytę wyprodukował Bruce Fairbain – mało znany amerykański producent, a jego rodak, również niezbyt jeszcze popularny Bob Rock został inżynierem dźwięku (za parę lat wyprodukuje słynny album Metalliki). Ograniczono liczbę muzyków sesyjnych, a Jonowi i Richiemu w tworzeniu tekstów pomógł Desmond Child.
Trzeci album Bon Jovi powstał w Vancouver – po nagraniu płyty zespół nie miał tam najlepszej reputacji... Byli, jak sami teraz mówią, "niezłymi bałaganiarzami". Niemal każdy wieczór spędzali w klubach ze striptizem, co miało niemały wpływ na... nazwę albumu. Podczas jednej z takich wizyt, Bon Jovi obserwowali nagie tancerki, polewające ciało wodą z mydłem... W pewnym momencie manager zespołu, Doc Mcghee wpadł na pomysł: "Chłopaki, co sądzicie o tytule "Slippery When Wet"? Chłopcy tylko tępo przytaknęli, wpatrzeni w śliczne dziewczyny...
Pozostał jeszcze tylko jeden problem – mimo dobrego producenta, grupie trudno było wybrać z 30 nagranych piosenek te, które ostatecznie znajdą się na płycie. Pomogli im w tym... młodociani bywalcy pizzerii. Posadzili grupę dzieciaków, tzw. "Pizza Parlour Jury" i puścili im po kolei piosenki, obserwując przy tym ich reakcje. Właśnie dzięki tej młodzieży, na "Slippery When Wet" znalazło się ostatecznie 10 takich, a nie innych utworów...
"Slippery When Wet" trafiło na sklepowe półki w 1986 r. Pierwszym promującym tę płytę singlem było "You Give Love A Bad Name". Stał się on pierwszym hitem zespołu, zajął pierwsze miejsce w Stanach na liście najlepiej sprzedających się singli, a dzięki następnej wydanej piosence, "Livin' On A Prayer" cała płyta zawędrowała równie wysoko. Piosenka zaś, stała się niemal hymnem i do tej pory jest najbardziej charakterystycznym utworem Bon Jovi. Chłopaki stali się niekwestionowanymi królami rocka "made in America".
W ramach promocji, Bon Jovi wyruszyli w swoje pierwsze wielkie torunee, które nazwali The Never Ending Tour. Oczywiście, trasa miała jednak swój koniec – po około 192 koncertach...
Kolejnym singlem z płyty, było "Wanted Dead Or Alive". Sukces tej piosence zapewniło wykonanie jej w 1989 r. na gali rozdania MTV Video Music Awards. Wyjątkowość tego wykonania polegała na tym, że Jon i Richie po prostu usiedli na stołkach barowych ze swoimi gitarami akustycznymi – jak na tamte czasy była to zupełna nowość. Tak właśnie, Bon Jovi zapoczątkowali koncerty unplugged.
Jeszcze w czasie trwania trasy koncertowej, Jon zaczął mieć problemy z głosem. Na szczęście, dzięki zatrudnieniu instruktora śpiewu, udało się dokończyć tournee i... zacząć pracę nad czwartą płytą.
Mogłoby się wydawać, że po wydawaniu trzech płyt rok po roku i trzech trasach koncertowych, chłopakom należałby się odpoczynek. Wręcz przeciwnie – ponownie weszli do studia, by nagrać kolejny rewelacyjny krążek po roboczym tytułem... "Sons Of The Bitches". Po pewnym zastanowieniu, postanowili nadać mu jednak tytuł "New Jersey". Płyta stała się niemal z miejsca kolejnym sukcesem zespołu – tym razem wspięła się na sam szczyt list przebojów po dwóch stronach oceanu. Kolejne single: "Bad Medicine", "Born To Be My Baby", czy "I'll Be There For You" okupowały pierwsze miejsca list przebojów.
Bon Jovi, swoim starym zwyczajem, ponownie ruszyli w trasę. Podczas "Jersey Syndicate" zagrali ok. 250 koncertów na całym świecie. Jednym z najważniejszych momentów tego tournee był występ wraz z innymi amerykańskimi rockowymi zespołami w ZSRR na Moscow Peace Festival. Zresztą, "New Jersey" był pierwszym oficjalnie wydanym amerykańskim albumem w Związku Radzieckim.
Mimo, że trasa wypadła świetnie, po ostatnim koncercie, zagranym w Meksyku, jak powiedział sam Jon, "pięciu facetów wsiadło w pięć samolotów i poleciało do pięciu różnych miejsc". Po 5 latach wspólnego obracania się po spirali sukcesu, Bon Jovi mieli po prostu dość siebie nawzajem. Potrzebowali odpoczynku, a cały świat spodziewał się, że grupa przestała istnieć.
"To było coś zbyt dużego i zbyt dobrego, żeby to tak po prostu zakończyć", mówi teraz Richie Sambora. To fakt, ale zanim zespół ponownie zagrał razem, minęło trochę czasu... Spory konflikt zrodził się między Jonem i Richiem, który, jakby nie patrzeć, czuł się niedoceniany.
Niedługo potem, zmęczony karierą Jon wybrał się z rodziną i przyjaciółmi (a także Dociem McGee) w podróż po Stanach na motorach. Wrócił nieco odmieniony, ściął włosy (tudzież, jak kto woli, przypalił je sobie na grill-party u sąsiada, Bruce'a Sprengsteena) i... postanowił, że chce tworzyć muzykę razem z zespołem. Zebrali się więc wszyscy razem, wyrzucili z siebie wszystkie troski i rozpoczęli nagrywanie albumu.
"Keep The Faith" ukazał się w 1992 r. Bon Jovi, chcąc sprawdzić, czy ich fani wytrwali z nimi, zagrali w ramach promocji parę koncertów w klubach. Bilety zostały sprzedane co do jednego, co utwierdziło grupę w postanowieniu zorganizowania trasy koncertowej. "Keep The Faith" odniosło całkiem duży sukces, podobnie jak wielkie tournee zespołu.
Na koncertowaniu upłynął im cały rok i zaczął się następny – 1994, który jest ważną datą w historii zespołu z dwóch powodów. Pierwszy, to 10-lecie istnienia Bon Jovi, drugi – odejście Aleca Johna Sucha z zespołu. Hipotezy dotyczące jego odejścia są różne, ale jedno jest pewne: Alec złamał wewnętrzną zasadę zespołu o omawianiu problemów w grupie i nie komentowaniu ich na zewnątrz – opisał swój żal na łamach jednego z czasopism. Poza tym, reszta Bon Jovi zaczęła skarżyć się na jego grę – fałszował w studiu (co jeszcze dało się jakoś ukryć) i, co gorsza, na koncertach. Początkowo, przyjaciele z zespołu współczuli mu, potem zaczęli współczuć samym sobie – grają przecież dla milionów, aż tu nagle słychać fałsz... Niezależnie od powodów, Alec odszedł z grupy, a Bon Jovi postanowili mimo to, uczcić jakoś 10-lecie. Chceli wydać nowy, studyjny album, ale Bruce Fairbain nie miał wolnych terminów (po wyprodukowaniu "Slippery When Wet" i "New Jersey" stał się wziętym producentem). Postanowili więc uczcić to w nieco inny sposób – wydali okolicznościową składankę "Cross Road – The Best Of Bon Jovi". Znalazło się na niej 13 dobrze znanych i lubianych przebojów zespołu i dwie całkiem nowe piosenki (nagrane jeszcze z Aleciem) – "Someday I'll Be Saturday Night" i "Always". Ta druga stała się ogromnym przebojem, szczególnie w stacjach radiowych. Zyskała miano jednej z najlepszych ballad wszech czasów.
Niemal od razu po wydaniu "Cross Road" panowie ponownie wzięli się do pracy – tym razem już z nowym basistą, Hughem McDonaldem (który do tej pory nie jest jednak pełnoprawnym członkiem zespołu). Nagrywanie materiału na nowy krążek trwało bardzo długo – Jon nie zaakceptował pierwszej wersji i trzeba było wszystko nagrywać od nowa. Dziennikarze, którzy mieli okazję obserwować ich przy pracy i posłuchać fragmentów nowych kompozycji uznali, że album "These Days" wynosi ich na rockowy Olimp! Ostatni szlif dali krążkowi Jon i Richie (po raz pierwszy po części także jego producenci), którzy przebywali w studiu nawet po 20 godzin na dobę.
Efektem ciężkiej pracy jest właśnie płyta "These Days", wydana ostatecznie w 1995 r. Promowało ją pięć singli, z których jedynie umiarkowanym sukcesem stała się piosenka "This Ain't A Love Song". Mimo tego, cały album był całkiem popularny, a wielu fanów uważa go za najlepszy w dorobku zespołu. Uzupełnieniem promocji, była oczywiście trasa koncertowa. Bon Jovi znów dali blisko 250 koncertów na całym świecie. Pobili rekord publiczności zebranej na koncercie na stadionie Wembley w Londynie, który został sfilmowany i uzupełnił wideografię zespołu.
Objeżdżanie całego świata trwało do końca 1996 r. Potem, członkowie zespołu postanowili trochę odpocząć od siebie i każdy zajął się swoimi sprawami.
Panowie spotkali się ponownie, choć na krótko, w 1998 r. i to w niepełnym składzie (bez Davida, który miał problemy z dłonią). Nagrali piosenkę i teledysk "Real Life" do filmu "ED TV".
Na prawdziwy powrót trzeba było jeszcze trochę poczekać. W 1999 r., Bon Jovi weszli do studia, by nagrać nowy album. Obserwowali ich przy tym fani – w studiu umieszczono mnóstwo kamer, z których obraz przekazywany był na oficjalną stronę zespołu. Początkowo, płyta miała nazywać się "Sex Sells", ale zmieniono nazwę na "Crush".
"Crush" wydano w maju 2000 r., a pierwszym promującym go singlem było "It's My Life". Piosenka odniosła niespodziewanie ogromny sukces – była najlepiej sprzedającym się singlem roku w wytwórni. Sukces singla promującego odniósł swoje przełożenie na szczyty list przebojów całego albumu. "Crush" zdobywał szczyty list przebojów nie tylko w najważniejszych krajach których listy są najbardziej cenione (UK, Niemcy czy Australia)ale także w krajach w których do tej pory nie odnosili sukcesów Indie, Liban, Słowenia, czy Peru. Ale piosenka nawet gdy w danym kraju nie zaszła za daleko to była bardzo popularna. Dla przykładu Polska gdzie "It's My Life" nie osiągnęło szczytu ale można powiedzieć, ze była ona największym hitem roku 2000 w naszym kraju. Sukces płyty "Crush" przerósł oczekiwania zespołu. Krytyka zgodnym tonem wychwalała płytę chwaląc zespół za umiejętność odnalezienia się z nowym brzmieniem w zupełnie innych czasach. Płytę można śmiało uznać za prekursorkę późniejszych poprockowych dokonań innych artystów. Wraz z sukcesem na listach zespół dostawał wiele nominacji (w tym pierwsze dla nich nominacje Grammy) a gdy Eminem zgarnął statuetkę MTV Europe Music Awards za album roku powiedział, ze wygrać z Bon Jovi to wielki sukces dla niego. Następne single "Say It Isn't So" i "Thank You For Loving Me" nie odniosły wielkiego sukcesu chociaż były popularne. Zespół odbywał występy w najróżniejszych miejscach (Rozdanie Nagród Nobla, Targi Expo, Wielki Ślub 50 par). Sam album sprzedał się w ponad 7 mln co uwzględniając wieli bum w tamtym czasie na darmowe ściąganie muzyki zwłaszcza z napstera można powiedzieć iż jest to taki sam sukces jak ich alubmu "The Best Of".
Po zakończeniu promującej album trasy koncertowej, Bon Jovi znów pozwolili sobie na chwilę "oddechu" – Jon zagrał w kilku filmach, a reszta zespołu zajęła się swoim życiem prywatnym. W 2001 r. wydali płytę "One Wild Night Live 1985-2001" – pierwszy album "live" w historii zespołu. Pierwszym singlem promującym była piosenka "One Wild Night 2001". Była to przeróbka piosenki z albumu "Crush". W teledysku użyto aluzji do Napstera z którym zespół i ich wytwórnia walczyli. Zespół oczywiście znów ruszyli w trasę, która była ogromnym sukcesem a zespół wystąpił min na zakończenie zimowej olimpiady w Salt Lake City.
W studiu spotkali się ponownie na początku 2002 r., by nagrać napisane przez Jona i Richa piosenki – wiele z nich, zainspirowanych atakami z 11 września, które miały miejsce niemal na ich oczach.
Jesienią 2002 ukazał się album "Bounce", a wcześniej, promujący go singel "Everyday". Trasa koncertowa "The Bounce Tour 2003" zakończyła się latem 2003. Niemal od razu po jej zakończeniu, Bon Jovi mieli zamiar nagrać album akustyczny z największymi przebojami zespołu. Jednak w czasie nagrywania, plany nieco się zmieniły i płyta, która z założenia miała być akustyczna, stała się zbiorem kompletnie zmienionych hitów grupy. Stąd też tytuł "This Left Feels Right" – The Greatest Hits... With A Twist. Płyta ukazała się również w wersji limitowanej z dołączonym DVD, zawierającym piosenki z akustycznego występu AOL Sessions. Jedynym koncertem promującym płytę, był występ w Borgata Hotel Casino w Atlantic City, który wydany został na DVD w 2004 r.
Tenże 2004 rok przyniósł również dwa ważne wydarzenia w historii zespołu. Pierwsze, to oczywiście nadejście 20 urodzin grupy (jako datę powstania przyjmuje się zawsze datę wydania pierwszej płyty – czyli 1984, jednak w wielu źródłach podaje się, że Bon Jovi powstało w 1983 r.). Kolejna, mniej spodziewana informacja, to przekroczenie "magicznej" liczby 100 milionów sprzedanych płyt. Oba te wydarzenia zespół połączył za sprawą boxsetu "100 Million Bon Jovi Fans Can't Be Wrong". Wydawnictwo to zawiera oficjalnie 5 płyt – 4 CD z 38 wcześniej niepublikowanymi piosenkami (które z różnych powodów nie znalazły się na wydanych przez grupę płytach) oraz 12 znanymi już, ale nie znajdującymi się na płytach utworami (np. demo "Temptation"), natomiast DVD zawiera wypowiedzi zespołu i kilka fragmentów z życia grupy, które wcześniej nie były opublikowane. Warto jeszcze odnotować, że w roku tym, Bon Jovi otrzymali prestiżową nagrodę – "Award Of The Merit" na gali MTV American Music Awards – za wkład włożony w amerykańską muzykę rozrywkową.
W lipcu 2005 r. zespół uczestniczył w "Live 8" – koncercie charytatywnym zorganizowanym przez Boba Geldofa. Koncert ten zorganizowano dokładnie 20 lat po pierwszym, legendarnym, koncercie "Live Aid" w 1985 r. 2 – 6 lipca 2005 r. koncerty "Live8" odbyły się w kilku miastach świata. Bon Jovi wystąpili w Filadelfii, zagrali 3 piosenki.
Ostatniego dnia sierpnia 2005 r. na gali World Music Awards zespół został uhonorowany Diamond Award dla twórców, którzy sprzedali ponad 100 milionów swoich płyt. Nagroda ta została wręczona dopiero czwarty raz w historii.
We wrześniu 2005 r. ukazała się kolejna studyjna płyta zespołu – "Have A Nice Day". Płyta inspirowana dzieciństwem Jona i dorastaniem ale także wydarzeniami politycznymi (singel tytułowy opowiada o wygranej G.W.Busha w wyborach prezydenckich). Album sprzedawał się dobrze – pierwsze miejsce na Światowej i Europejskiej liście oraz w wielu krajach jak np. Japonia, Australia, Austria, Holandia itd. Dodatkowo płyta zadebiutowała na drugim miejscu Billboardu uzyskując najlepszy debiut zespołu (później pobity). 2 listopada 2005 rozpoczęła się światowa trasa koncertowa HAND Tour, która okazała sie ogromnym sukcesem zajmując 3. miejsce w rocznym podsumowaniu (2006 rok) tras na świcie przez magazyn Billboard (około 120 mln zysku). Z albumu wyszły 3 single promowane teledyskami. Pierwszy z nich – "Have A Nice Day" trafił do czołowej dziesiątki w wielu krajach tj Austria, Wielka Brytania, Hiszpania czy Kanada. Drugi singel "Welcome To Wherever You Are" przeszedł bez echa. Trzeci singel natomiast zdobył historyczny dla Bon Jovi i także dla całej muzyki wyczyn. Piosenka "Who Says You Can't Go Home" była utrzymana w Rockowo-Countrowym stylu i zajęła pierwsze miejsce na Billboard Country. Bon Jovi za sprawą tego wydarzenia stali się pierwszym rockowym zespołem w historii który zdobył szczyt listy Country. Piosenka zdobyła także wiele wyróżnień w tym najważniejszą czyli pierwszą nagrodę Grammy dla Bon Jovi a także nagrode Peple Choice Awards. Kiedy trasa "Have A Nice Day Tour" zmierzała ku końcowi Jon zadeklarował przyszłość zespołu. Lider postanowił, że zespół spróbuje wydać płytę w stylu Country a potem wydadzą składankę "Best Of" a następnie kolejny rockowy album.
Zaraz po zakończeniu trasy zespół udał się do stolicy muzyki Country – Nashville. Tam wraz z kilkoma innymi zaproszonymi artystami (Rimes, Big & Rich, Simpson) oraz z dwójka producentów (Duff, Shanks) powstawał nowy materiał. Teksty były inspirowane wszystkimi wydarzeniami z ostatnich dni i lat zespołu. Większość z nich to smutne wydarzenia dotyczące klawiszowca (Bryan) i gitarzysty (Sambora). Obaj stracili swoich ojców a także się rozwodzili po kilku latach wspólnego życia ze swoimi żonami.
Nagrywanie płyty szło bardzo szybko, ale i tak zespół powrócił do studia dopracować materiał (nagrać 5 nowych piosenek). Premiera która miała odbyć się w lutym przesunęła się na czerwiec.
W połowie czerwca (od 11. do 21.) na rynku ukazał się dziesiąty studyjny album "Lost Highway". Płyta nie była typowym albumem Country jak Jon zakładał, ale albumem rockowym y domieszką popu i country. Album promowany był piosenka (You Want To) Make A Memory. Nie zdobyła ona wielkiego rozgłosu chociaż miała najlepszy debiut na liście Billboard w historii zespołu. Promocja albumu tez nie była tak okazała jak w przypadku wcześniejszych albumów, ale mimo tego ich najnowsze dzieło osiągnęło wielki sukces na świecie. Płyta nieoczekiwanie po wyjściu na rynek zdominowała światowe listy sprzedaży płyt mimo tego iż wielu artystów postanowiło sie zmierzyć z Bon Jovi wydając swoje albumy w tym samym czasie. Byli to nie byle kto bo takie zespoły jak Traveling Wilburys, The White Stripes, The Police czy artyści odnoszący spore sukcesy – Rihanna, Paul McCartney czy Enrique Iglesias. Już w swoim pierwszym tygodniu mimo iż płyta nie wyszła na cały świat zespół dotarł do drugiego miejsca na światowej liście sprzedaży z ilością 238 tys. sztuk, ustępując o około 20 tys. sztuk zespołowi Traveling Wilburys który wydał swój album na całym świecie. W drugim tygodniu Bon Jovi zdominowali już rynek światowy sprzedając około 489 tys. i wyprzedzając drugich The Wite Stripes (debiut na całym świecie) o blisko 80 tysięcy a swoich pogromców z poprzedniego tygodnia wręcz "zmiażdżyli" sprzedając o ok. 335 tys. sztuk więcej. Swoją dominacje Bon Jovi udokumentowali ich pierwszym numerem 1 od 19 lat w rodzinnym USA. Zespół zadebiutował z ilością 292 tys. sztuk ustanawiając swój rekord sprzedanych płyt w debiucie a zarazem był to ich pierwszy album który trafił w pierwszym tygodniu na szczyt listy Billboard. Dodatkowym sukcesem płyty jest doprowadzenie zespołu na szczyt listy w Japonii co oznaczało iż Bon Jovi stał się jedynym zespołem spoza Japonii, który umieścił tam 4 swoje płyty na szczycie. Nie wszystko było jednak jak należy. Promujący płytę koncert w Puerto Rico musiał odbyć się bez udziału gitarzysty (Sambora), gdyż musiał on udać się na kurację do kliniki (problemy z alkoholem). Zastąpił go dobry znajomy zespołu Bobby Bandiera. W najbliższym czasie planowane są kolejne koncerty, chociaż typowej trasy koncertowej nie będzie. 07.07.2007 Bon Jovi wystąpili na koncercie Live Earth w New Jersey dając wspaniałe show i porywając publiczność. Bez wątpienia był to najlepszy występ na tym obiekcie tamtego dnia, a i jeden z najlepszych w całym Live Earth. Zespół zagrał 5 piosenek – "Lost Highway", "It's My Life", "Wanted Dead Or Alive", "Who Says You Can't Go Home" i "Livin On A Prayer". Zespół zagrał bardzo energicznie, a Jon doskonale poradził sobie z trudną publicznością, śpiewając z nimi piosenki. Występ zespołu zapowiedział sam organizator imprezy Al Gore. Na 2008 rok planowany jest "Best Of" i światowa trasa, a rok później nowy rockowy album.
[edytuj] Członkowie
Obecni
- Jon Bon Jovi – wokal / gitara
- Richie Sambora – gitara prowadząca / wokal
- Tico Torres – perkusja / bębny
- David Bryan – keyboard / klawisze / wokal (czasami)
- Hugh McDonald – gitara basowa / wokal (czasami, nie jest pełnoprawnym członkiem zespołu)
Byli
- Alec John Such – gitara basowa / wokal
- Dave "The Snake" Sabo – gitara prowadząca (późniejszy założyciel Skid Row)
[edytuj] Dyskografia
[edytuj] Płyty zespołu
- Bon Jovi (1984) 1984
- 7800° Fahrenheit 1985
- Slippery When Wet 1986
- New Jersey 1988
- Keep The Faith 1992
- Cross Road 1994
- These Days 1995
- Crush 2000
- Tokyo Road 2001
- One Wild Night: Live 1985-2001 2001
- Bounce 2002
- This Left Feels Right 2003
- Have A Nice Day 2005
- Lost Highway 2007
[edytuj] Wydawnictwa specjalne
- Chronicles 2006
- 100 Million Bon Jovi Fans Can't Be Wrong 2004
- oraz kilka innych specjalnych i okolicznościowych wydań: np. podczas tras koncertowych "boxset japoński" albo "brytyjski"
[edytuj] Płyty solowe
- Jon Bon Jovi:
- Blaze Of Glory (Young Guns II) 1990
- Destination Anywhere 1997
Wydano także dwie płyty solowe bez zgody Jona Bon Jovi z nagraniami typu demo.
- Richie Sambora:
- Stranger In This Town 1991
- Undivescovered Soul 1998
- David Bryan:
- On A Full Moon 1995
- Lunar Eclipse 2000
[edytuj] Wydane single
[edytuj] z albumu "Bon Jovi"
- 1983 "Runaway"
- 1984 "She Don't Know Me"
[edytuj] z albumu "7800° Fahrenheit"
- 1985 "In And Out Of Love"
- 1985 "The Hardest Part Is the Night"
- 1985 "Only Lonely"
[edytuj] z albumu "Slippery When Wet"
- 1986 "You Give Love A Bad Name"
- 1986 "Livin' On A Prayer"
- 1987 "Wanted Dead Or Alive"
- 1987 "Never Say Goodbye"
[edytuj] z albumu "New Jersey"
- 1988 "Bad Medicine"
- 1988 "Born To Be My Baby"
- 1989 "I'll Be There for You"
- 1989 "Lay Your Hands On Me"
- 1989 "Living In Sin"
[edytuj] z albumu "Blaze Of Glory"
- 1990 "Blaze Of Glory"
- 1990 "Miracle"
[edytuj] z albumu "Stranger In This Town"
- 1991 "Ballad Of Youth"
- 1991 "Stranger In This Town"
- 1991 "One Light Burning"
[edytuj] z albumu Keep The Faith
- 1992 "Keep The Faith"
- 1993 "Bed Of Roses"
- 1993 "In These Arms"
- 1993 "I'll Sleep When I'm Dead"
- 1993 "I Believe"
- 1994 "Dry County"
[edytuj] z albumu "Cross Road"
- 1994 "Always"
[edytuj] z albumu A Very Special Christmas, Vol. 2
- 1994 "Please Come Home For Christmas"
[edytuj] z albumu "Cross Road"
- 1994 "Someday I'll Be Saturday Night"
- 1994 "Always"
[edytuj] z albumu "These Days"
- 1995 "This Ain't a Love Song"
- 1995 "Something for the Pain"
- 1995 "Lie to Me"
- 1996 "These Days"
- 1996 "Hey God"
[edytuj] z albumu "Destination Anywehre"
- 1997 "Midnight In Chelsea"
- 1997 "Queen Of New Orleans"
- 1997 "Janie, Don't Take Your Love To Town"
- 1997 "Ugly"
[edytuj] z albumu "Undiscovered Soul"
- 1998 "In It For Love"
- 1998 "Hard Times Come Easy"
[edytuj] z "EDtv" OST
- 1999 "Real Life"
[edytuj] z albumu "Crush"
- 2000 "It's My Life"
- 2000 "Say It Isn't So"
- 2000 "Thank You For Loving Me"
[edytuj] z albumu "One Wild Night: Live 1985-2001"
- 2001 "One Wild Night 2001"
[edytuj] z albumu "Bounce"
- 2002 "Everyday"
- 2002 "Misunderstood"
- 2003 "All About Lovin' You"
[edytuj] z albumu "This Left Feels Right"
- 2003 "It's My Life"
- 2003 "Wanted Dead Or Alive"
[edytuj] z albumu "Have A Nice Day"
- 2005 "Have A Nice Day"
- 2005 "Welcome To Wherever You Are"
- 2006 "Who Says You Can't Go Home (feat.J.Nettles)"
- 2006 "Who Says You Can't Go Home"
[edytuj] z albumu "Lost Highway"
- 2007 "(You Want To) Make A Memory"
- 2007 "Lost Highway"
- 2007 "Summertime"
[edytuj] Nagrody
- 1985: Kerrang: Male Sex Object Of The Year.
- 1987: Metal Edge Reader's Choice Awards: Best Male Performer.
- 1989: American Music Award: Best Pop/Rock Band, Duo or Group; award shared with his band.
- 1990: Golden Globe: Best Song, Blaze of Glory (from Young Guns II soundtrack).
- 1990: Academy Awards: Nominated, Original Song, "Blaze of Glory" (from Young Guns II soundtrack).
- 1991: ASCAP Film and Television Music Awards: Most Performed Songs from Motion Pictures for YOUNG GUNS II – Blaze of Glory.
- 1991: MTV Michael Jackson: Video Vanguard Award; shared with his band.
- 1996: Sky Sport: Special Olympics Awards.
- 1997: Kerrang Awards: Classic Songwriter.
- 1997: MTV Europe Music Awards: Best Male.
- 1998: Brit awards: Best International Male.
- 1998: ECHO Awards: Best International Male Artist.
- 2000: People: Sexiest Rock Star.
- 2001: Humanitarian of the Year by The Food Bank of Monmouth & Ocean Counties for his charitable work on behalf of the people of New Jersey.
- 2001: Honorary doctorate in Humanities degree from Monmouth University in New Jersey, for his success as an entertainer and his humanitarian work.
- 2002: People: Sexiest Rock Star.
- 2002: My VH1 Music Awards: From The Tour to The Tube – Best TV for "Ally McBeall".
- 2003: People: Sexiest Rock Star.
- 2004: American Music Awards: Received the Award of Merit for their long career.
- 2005: World Music Awards:KUMAD Received the Diamond Award for sales of 100+ million albums.
- 2006: Help USA: Tribute Dinner Honnores.
- 2006: Inducted into the UK Music Hall of Fame.
- 2007: Grammy for Best Country Vocal Collaboration, "Who Says You Can't Go Home?" (with Jennifer Nettles)
- 2007: BAMBI 2007: Music International
[edytuj] Linki zewnętrzne
Szablon:Bon Jovi
